Πιστεύουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ότι σωζόμεθα όχι διότι ακολουθούμε απλώς τις ηθικές αρχές, που δίδαξε ο Χριστός, αλλά διότι ενούμεθα μαζί Του και έτσι η θνητή, πεσούσα και χωρισμένη από τον Θεό ανθρωπίνη φύσις μας, ζωοποιείται, επανασυνδέεται με τον Θεό, αθανατοποιείται και θεούται.
Αυτό είναι με λίγα λόγια το μυστήριο της σωτηρίας μας, που αρνούνται οι ιεχωβίτες.
Οι ιεχωβίτες συγκεκριμένως διδάσκουν:
Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός ομοούσιος με τον Πατέρα. Είναι υιός, όχι κατά φύσιν, αλλά κατά χάριν, όπως και εμείς. Δεν γεννήθηκε προαιωνίως από τον Πατέρα, δεν είναι συν άναρχος, αλλά είναι το πρώτο κτίσμα (δημιούργημα του Πατρός), όπως δίδασκε ο Άρειος. «Ήταν ένα ισχυρό πνευματικό πλάσμα, που είχε δημιουργήσει πολύν καιρό πριν αρχίση να δημιουργή την γη». «Αυτός εδημιουργήθη πριν από αναρίθμητες χιλιετηρίδες ως πρώτη και μοναδική άμεση κτίσις από τον Πατέρα Του τον Ιεχωβά..». Δημιουργήθηκε «κατά τον ίδιον χρόνον της δημιουργίας του Εωσφόρου, ώστε ο Λόγος και ο Εωσφόρος να είναι δύο Υιοί του Θεού». «Ο Θεός ήταν μόνος, πριν δημιουργηθή ο Υιός». Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μέγας αρχιδούλος, ο γνωστός ως Αρχάγγελος Μιχαήλ, που αργότερα επρόκειτο να γίνη Ιησούς Χριστός. Κατ’ άλλη εκδοχή «Ο Ιησούς είναι ο μεγαλύτερος Μωϋσής, ο οποίος είναι η κεφαλή της ουρανίου Εκκλησίας». Υιός του Θεού δεν ήταν απ’ αρχής, αλλ’ όταν αναγεννήθηκε δια του βαπτίσματος «έγινε πνευματικός υιός του Θεού με την αναγέννησιν». Άρα ο Ιησούς αναγεννήθηκε, όπως αναγεννάται κάθε άνθρωπος. Την Παρθένο Μαρία είναι «ακατάλληλο και βλάσφημο να την ονομάζουμε μητέρα του Θεού». Η Μαρία δεν είναι αειπάρθενος. Απέκτησε και άλλα παιδιά.
Προχωρούν ακόμη στην ψυχολογία του Πατρός: «Ο ουράνιος πατήρ, ουδεμίαν εξεδήλωσε ζηλοτυπίαν αναφορικώς προς το μεγαλείον του Μεγάλου Αρχιδούλου Αυτού»
Ο Ιησούς Χριστός, ακόμη, δεν αναστήθηκε σωματικώς, αλλά πνευματικώς, και «έγινε ένα ένδοξο πνευματικό πλάσμα».
Η σωματική Ανάστασις του Χριστού αποτελεί επίσης σκάνδαλο για την λογική και συνεπώς απορρίπτεται από τους ιεχωβίτες, όπως απορρίφθηκε από τους αρχαίους Αθηναίους, όταν ο Παύλος κήρυξε στον Άρειο Πάγο.
Τον ομόφρονά του Άρειο αποκαλούν «άγγελον ή αγγελιοφόρον της Εκκλησίας της Περγάμου, αδελφόν, μέγαν και ευγενή άνδρα, σπουδαιοτάτην μαρτυρίνα κομίσαντα». Αντιθέτως, τον διακηρύξαντα την ορθόδοξο πίστι στην θεότητα του Ιησού Χριστού Μέγα Αθανάσιο ονομάζουν «στόμα της πλάνης και υπηρέτην του αντιχρίστου».
Πιστεύουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ότι σωζόμεθα όχι διότι ακολουθούμε απλώς τις ηθικές αρχές, που δίδαξε ο Χριστός, αλλά διότι ενούμεθα μαζί Του και έτσι η θνητή, πεσούσα και χωρισμένη από τον Θεό ανθρωπίνη φύσις μας, ζωοποιείται, επανασυνδέεται με τον Θεό, αθανατοποιείται και θεούται.
Αρνούμενοι την Θεότητα του Ιησού Χριστού, αρνούνται και να ονομασθούν Χριστιανοί (μεταξύ των δούλων και του αρχιδούλου δεν υπάρχει διαφορά ποιότητος αλλά τίτλου) ή έστω μάρτυρες του Χριστού, όπως ονομάζοντο οι Απόστολοι (Πράξ. β´ 32) και έτσι παραβαίνουν την ρητή εντολή του Χριστού, ο οποίος παρήγγειλε στους μαθητές Του να γίνουν μάρτυρες Του «έως εσχάτου» της γης (Πράξ. α´ 8). Θέλουν να ονομάζωνται μάρτυρες του Ιεχωβά, σαν να ζουν ακόμη στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, για να δηλώσουν έτσι ακόμη και με το όνομά τους ότι αρνούνται τον Ιησού Χριστό ως Θεό, και ότι Τον δέχονται μόνο «ως μάρτυρα του Ιεχωβά».
Τώρα τελευταία στην Ελλάδα άρχισαν να ονομάζωνται «χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά», προφανώς προς παραπλάνησί μας ότι είναι Χριστιανοί.
Η λέξις Ιεχωβάς είναι εβραϊκή και σημαίνει ο ων, δηλαδή ο μόνος υπάρχων. Έτσι ονόμασε ο Θεός τον εαυτό Του στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι όμως ονομάζει και ο Χριστός τον εαυτό Του στην Καινή Διαθήκη: «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πας οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν. Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α´ 7-8).
Επειδή δε και ο Υιός είναι Θεός, στο ίδιο βιβλίο της Αποκαλύψεως βλέπουμε ότι η κτίσις όλη αποδίδει στο Αρνίο το εσφαγμένο, δηλαδή στον Χριστό, όμοια προσκύνησι που αποδίδει στον Θεό (Ἀποκ. ε´ 13-14, ιε´ 3-5).
Συνεχίζεται…