Όταν θα έφευγε από το Μοναστήρι, για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Ασκητήριο (της Αγίας Επιστήμης), είπε στους Πατέρες ότι θα ξανακατέβαινε ύστερα από δεκαπέντε ημέρες. Εκείνοι ανησύχησαν, διότι τότε κανένας δεν έμενε στα απομονωμένα Ασκητήρια. Ήταν μάλιστα χειμώνας, και φοβήθηκαν ότι δεν θα άντεχε στο κρύο, καθότι στην έρημο, την ημέρα ζέστη, αλλά την νύχτα έχει πολλή παγωνιά.
– Θα αντέξης εκεί πάνω; τον ρώτησαν.
– Θα παρακαλέσω την Θεό να με βοηθήση, απάντησε ταπεινά
Πράγματι, χωρίς την βοήθεια του Θεού, θα ήταν αδύνατον να αντέξη. Μόλις ανέβηκε στο Ασκητήριο, δέχθηκε αμέσως σφοδρή επίθεση από τον διάβολο. Τις τέσσερις πρώτες ημέρες είχε πόλεμο φοβερό: Οι δαίμονες τον κρατούσαν όρθιο με τα χέρια τεντωμένα, και ένιωθε σαν να ήταν καρφωμένος σε Σταυρό και συγχρόνως μία τέλεια εγκατάλειψη από τον Θεό. Όταν τον άφησαν, έπεσε κάτω σχεδόν αναίσθητος και ανήμπορος να κινηθή. «Να δης ζόρισμα!» έλεγε αργότερα. Τέντωμα φοβερό, που δεν περιγράφεται!». Με τον τρόπο αυτόν ο διάβολος προσπάθησε να τον αναγκάση να πη: «Αν τώρα στην αρχή αντιμετωπίζω τέτοιον πόλεμο, τι έχω να τραβήξω μετά;», και να σηκωθή να φύγη. Έφθασε, πράγματι, να σκεφθή να εγκαταλείψη το Ασκητήριο, αλλά αντιστάθηκε λέγοντας: «Εδώ θα πεθάνω». Και δεν κατέβηκε στο Μοναστήρι, πριν συμπληρωθούν οι δεκαπέντε ημέρες.
Όταν κατέβηκε και πήγε να κοινωνήση, την ώρα που ο ιερέας έβαζε στο στόμα του την Αγία Λαβίδα, είδε την Αγία Κοινωνία ως Σάρκα και Αίμα, αλλά και ένιωσε και αισθητά ότι μετέλαβε Σάρκα και Αίμα που είχαν μεγάλη γλυκύτητα. Παράλληλα, γλυκά δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και μια ανέκφραστη αγαλλίαση πλημμύρισε την καρδιά του. Αισθάνθηκε τότε πολλή δύναμη και θεϊκή ενίσχυση, σαν να του έλεγε ο Θεός: «Μαζί σου είμαι, μη φοβάσαι».
Έφθασε, πράγματι, να σκεφθή να εγκαταλείψη το Ασκητήριο, αλλά αντιστάθηκε λέγοντας: «Εδώ θα πεθάνω». Και δεν κατέβηκε στο Μοναστήρι, πριν συμπληρωθούν οι δεκαπέντε ημέρες
Αυτό τον τόνωσε πνευματικά και του έδωσε τόσο θάρρος, ώστε, όταν μετά την Θεία Λειτουργία αντίκρυσε από μακριά το Ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, είπε στον διάβολο «Άμα θέλης τώρα, έλα να παλέψουμε». Αργότερα, έλεγε: «Από την στιγμή που επέμεινα και είπα: «Εδώ θα πεθάνω», ο Θεός με βοήθησε. Αν υποχωρούσα, ο διάβολος δεν θα με άφηνε σε χλωρό κλαρί. Θέλει παλληκαριά. Εκείνες τις τέσσερις ημέρες προσευχόμουν, αλλά δεν έφευγαν οι δαίμονες. Επιτρέπει ο Θεός να δίνουμε εξετάσεις, για να αγωνιζόμαστε. Εκεί φαίνεται η διάθεση του ανθρώπου, η αυταπάρνηση».
Ο Άγιος Παΐσιος, ο Αγιορείτης, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015, σελ. 226-228