Βλέπετε αυτή τη κοινή για μάς εορτή και ευφροσύνη, την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εχάρισε με την ανάσταση και ανάληψή του στους πιστούς; Επήγασε από θλίψη.
Βλέπετε αυτή τη ζωή, μάλλον δέ την αθανασία; Επιφάνηκε σέ μάς από θάνατο.
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα πού δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι ο Θεός τον υπερύψωσε και τού χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα τού Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σέ δόξα Θεού Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).
Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πώς θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, άν δέν επιλέξωμε τη ταπείνωση, άν δέν δείξουμε τη πρός τούς ομοφύλους αγάπη, άν δέν ανακτήσωμε τίς ψυχές μας διά της υπομονής τών πειρασμών, άν δέν ακολουθούμε διά της στενής πύλης και οδού, πού οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μάς, αφήνοντας μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του». (Α Πέτρ. 2:21).
Η ενυπόστατος Σοφία τού υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, πού από φιλανθρωπία ενώθηκε μ εμάς και μάς συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μία εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια πρός την επιφάνεια της γής, αλλά από τη γή πρός τον ουρανό τού ουρανού και πρός τον πέρα από αυτόν θρόνο τού δεσπότη τών πάντων.
Σήμερα ο Κύριος όχι μόνο στάθηκε, όπως μετά την ανάσταση, στο μέσο τών μαθητών του, αλλά και αποχωρίσθηκε από αυτούς και, ενώ τον έβλεπαν, αναλήφθηκε στον ουρανό και εισήλθε στ’ αληθινά άγια τών αγίων «και εκάθησε στα δεξιά τού Πατρός πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και από κάθε όνομα και αξίωμα, πού γνωρίζεται και ονομάζεται είτε στον παρόντα είτε στον μέλλοντα αιώνα».(Έφ. 1:20)
Γιατί λοιπόν στάθηκε στο μέσο τους κι έπειτα τούς συνόδευσε; «Τούς εξήγαγε, λέγει, έξω έως τη Βηθανία», αλλά «και αφού σήκωσε τα χέρια του, τούς ευλόγησε». (Λουκά 24:50). Το έκαμε για να επιδείξει τον εαυτό του ολόκληρο σώο και αβλαβή, για να παρουσιάσει τα πόδια υγιή και βαδίζοντα σταθερά, αυτά πού υπέστησαν τα τρυπήματα τών καρφιών, τα ομοίως επί τού σταυρού καρφωμένα χέρια, την ίδια τη λογχισμένη πλευρά, άν έφεραν πάνω τους, τούς τύπους τών πληγών, πρός διαπίστωση τού σωτηριώδους πάθους.
Εγώ δέ νομίζω ότι διά τού «στάθηκε στο μέσο τών μαθητών» δεικνύεται και το ότι αυτοί στηρίχθηκαν στη πίστη πρός αυτόν, με αυτή τη φανέρωση και ευλογία του. Γιατί δέν στάθηκε μόνο στο μέσο όλων αυτών, αλλά και στο μέσο της καρδιάς τού καθενός, γιατί από εκείνη την ώρα οι απόστολοι τού Κυρίου έγιναν σταθεροί και αμετακίνητοι.
Στάθηκε λοιπόν στο μέσο τους και τούς λέγει, «ειρήνη σέ σάς», τούτη τη γλυκιά και σημαντική και συνηθισμένη του προσφώνηση. Την διπλή ειρήνη, πρός το Θεό πού είναι γέννημα της ευσέβειας και αυτή πού έχουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Και καθώς τούς είδε φοβισμένους και ταραγμένους από την ανέλπιστη και παράδοξη θέα, γιατί νόμισαν ότι βλέπουν πνεύμα φάντασμα, αυτός τούς ανέφερε πάλι τούς διαλογισμούς της καρδιάς των, και αφού έδειξε ότι είναι αυτός ο ίδιος, πρότεινε τη διαβεβαίωση διά της εξετάσεως και ψηλαφήσεως. Ζήτησε φαγώσιμο, όχι γιατί είχε ανάγκη τροφής, αλλά για επιβεβαίωση της ανατάσεώς του.
Το έκαμε για να επιδείξει τον εαυτό του ολόκληρο σώο και αβλαβή, για να παρουσιάσει τα πόδια υγιή και βαδίζοντα σταθερά, αυτά πού υπέστησαν τα τρυπήματα τών καρφιών, τα ομοίως επί τού σταυρού καρφωμένα χέρια, την ίδια τη λογχισμένη πλευρά, άν έφεραν πάνω τους, τούς τύπους τών πληγών, πρός διαπίστωση τού σωτηριώδους πάθους
Έφαγε δέ μέρος ψητού ψαριού και μέλι από κηρύθρα, πού είναι και αυτά σύμβολα τού μυστηρίου του. Δηλαδή ο Λόγος τού Θεού ένωσε στον εαυτό του καθ’ υπόσταση τη φύση μας, πού σάν ιχθύς κολυμπούσε στην υγρότητα τού ηδονικού και εμπαθούς βίου, και την καθάρισε με το απρόσιτο πύρ της Θεότητός του. Με κηρύθρα δέ μελισσιού μοιάζει η φύση μας γιατί κατέχει το λογικό θησαυρό τοποθετημένο στο σώμα σάν μέλι στη κηρύθρα. Τρώγει από αυτά ευχαρίστως γιατί καθιστά φαγητό του τη σωτηρία τού καθενός από τούς μετέχοντας της φύσεως. Δέν τρώει ολόκληρο, αλλά μέρος «από κηρύθρα μέλι» επειδή δέν πίστευσαν όλοι και δέν το παίρνει μόνος του, αλλά προσφέρεται από τούς μαθητές, γιατί τού φέρνουν μόνο τούς πιστεύοντες σ αυτόν, χωρίζοντας τους από τούς απίστους.
Κατόπιν τούς υπενθύμισε τούς λόγους του πρίν το πάθος, πού όλοι πραγματοποιήθηκαν. Τούς υποσχέθηκε να τούς στείλει το άγιο Πνεύμα, τούς είπε να καθίσουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να λάβουν δύναμη από ψηλά. Μετά τη συζήτηση ο Κύριος τούς έβγαλε από το σπίτι και τούς οδήγησε έως τη Βηθανία και αφού τούς ευλόγησε, όπως αναφέραμε, αποχωρίσθηκε από αυτούς και ανυψώθηκε πρός τον ουρανό, χρησιμοποιώντας νεφέλη σάν όχημα και ανήλθε ενδόξως στους ουρανούς, στα δεξιά της μεγαλοσύνης τού Πατρός, καθιστώντας ομόθρονο το φύραμά μας.
Καθώς οι Απόστολοι δέν σταματούσαν να κοιτάζουν τον ουρανό, με τη φροντίδα τών αγγέλων πληροφορούνται ότι έτσι θα έλθει πάλι από τον ουρανό και «θα τον ιδούν όλες οι φυλές της γής, να έρχεται πάνω στίς νεφέλες τού ουρανού». (Ματθ. 24: 30). Τότε οι μαθητές αφού προσκύνησαν από το Όρος τών Ελαιών, από όπου αναλήφθηκε ο Κύριος, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ χαρούμενοι, αινώντας και ευλογώντας το Θεό και αναμένοντες την επιδημία τού θείου Πνεύματος.
Όπως λοιπόν εκείνος έζησε και απεβίωσε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε, έτσι κι εμείς ζούμε και πεθαίνουμε και θα αναστηθούμε όλοι. Την ανάληψη όμως δέν θα πετύχουμε όλοι, αλλά μόνο εκείνοι για τούς οποίους ζωή είναι ο Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος, όσοι πρό τού θανάτου σταύρωσαν την αμαρτία διά της μετανοίας, μόνο αυτοί θα αναληφθούν μετά την κοινή ανάσταση σέ νεφέλες πρός συνάντηση τού Κυρίου στον αέρα. (Α Θεσ. 4:17).
Άς έρθουμε στο υπερώο μας, στο νού μας προσευχόμενοι, άς καθαρίσουμε τούς εαυτούς μας για να πετύχουμε την επιδημία τού Παρακλήτου και να προσκυνήσουμε Πατέρα και Υιό και Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες τών αιώνων. Γένοιτο».