Τι μεγάλη είναι η ευσπλαχνία του Θεού! Τι μας έχει ετοιμάσει ο Θεός στον ουρανό! Εδώ είμαστε προσωρινοί, η ζωή μας είναι πρόσκαιρη. Μας έχει δώσει ένα σπιτάκι, σε άλλον μεγαλύτερο, σ’ άλλον μικρότερο σ’ άλλον καλύτερο, σ’ άλλον κατώτερο. Ένας όμως είναι ο σκοπός του κάθε ανθρώπου, και του πλουσίου και του φτωχού. Να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να μπορέσουμε να δουλέψουμε τον Θεό. Ο άνθρωπος, ότι εργάζεται, δεν πάει χαμένο.
Όταν πήγαμε στους Αγίου Τόπους, είδαμε τι πενιχρό ήταν το σπήλαιο της Βηθλεέμ, τι πενιχρό ήταν το σπιτάκι το σπιτάκι της αγίας Άννης, που γέννησε την Κυρία Θεοτόκο, είδαμε τον Τάφο Της· όλα ήταν πενιχρά και ταπεινά. Γιατί; Γιατί εδώ μένουμε προσωρινά, όλα θα τα αφήσουμε. Παλαιότερα οι άνθρωποι ζούσαν πολύ ταπεινά. Ο Αβραάμ είχε ένα «τσαντήρι», μια σκηνή· ούτε παλάτια ούτε τίποτε και φιλοξενούσε όποιον περνούσε από εκεί.
Ο Θεός μας έχει ετοιμάσει στη Βασιλεία Του τόσα μεγαλεία, ουράνια πράγματα, που η διάνοιά μας δεν μπορεί να τα συλλάβη. Ο Χριστός μας έχει τόση αγάπη και ευσπλαχνία, που ο νους μας δεν μπορεί να την χωρέση. Αν ένας αγωνιστής μοναχός λάμπη, σκεφθήτε το πρόσωπο του Θεού και της Κυρίας Θεοτόκου πως θα λάμπουν! Σαν ένα ουράνιο φως. Γι’ αυτό ετοιμάσθηκαν όλα αυτά τα ουράνια μεγαλεία, για να μπορέσουμε να εργασθούμε και να αγωνισθούμε εδώ κάτω για τον Θεό. Δεν έφυγε κανένας από εδώ χωρίς θλίψι, χωρίς αγώνα, χωρίς πόλεμο, χωρίς σταυρό, χωρίς μαρτύριο. Όσο καλά να έχη ο άνθρωπος, και από βασιλική γενιά να είναι, θα έχη τον προσωπικό του σταυρό, στο σπίτι του, στη δουλειά του. Ο Χριστός μας είπε: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν». Μας έρχονται αλλεπάλληλοι πειρασμοί, θλίψεις, βάσανα, σταυροί, ασθένειες· τα δίνει όλα αυτά ο Θεός και πονάμε, και πάσχουμε.
Βλέποντας τη φυλακή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα σκέφτεσαι, πως καταδέχτηκε ο Χριστός να μείνη σ’ αυτό το σκοτάδι, σ’ αυτή τη φυλακή· και ψάχνεις να βρης τα πιο σκληρά λόγια για τον εαυτό σου
Και ο Χριστός μας πόνεσε και υπέμεινε μάλιστα σταυρικό θάνατο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το μαρτύριο του Χριστού. Βλέποντας τη φυλακή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα σκέφτεσαι, πως καταδέχτηκε ο Χριστός να μείνη σ’ αυτό το σκοτάδι, σ’ αυτή τη φυλακή· και ψάχνεις να βρης τα πιο σκληρά λόγια για τον εαυτό σου· αν είναι δυνατόν να ξεψυχήσει κανείς εκεί πέρα. Όταν έφτασα στον Πανάγιο Τάφο και στον Άγιο Γολγοθά, έλεγα: «Χριστέ μου, ότι και να σου προσφέρω δεν έχει καμμία αξία, αλλά δεν θέλω να φύγω χωρίς να αφήσω κάτι». Γι’ αυτό και ο Θεός επέτρεψε να αφήσω εκεί το αίμα μου. Είχα πολλή επιθυμία να πεθάνω στον Τάφο του Χριστού, αλλά ο Θεός ήθελε να ζήσω ακόμη, να Τον εργασθώ περισσότερο. Σ’ εκείνα τα μέρη ένοιωθες σαν να έβαζες το στόμα σου στις πληγές Του κα ρουφούσες το αίμα Του.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 437-439