Πολλά είναι τα Πάθη που υπέστη ο Χριστός για την θεραπεία του ανθρώπου, ήτοι η ανάκριση από τους αρχιερείς και τον Πιλάτο, η φραγγέλωση, ο ακάνθινος στέφανος, η πορφυρά χλαμίδα, η μεταφορά του Σταυρού του Γολγοθά, η σταύρωση στον Κρανίου τόπο κλπ. Σ’ όλα αυτά φαίνεται η μεγάλη μακροθυμία του Θεού, που δέχθηκε τα πάντα για την σωτηρία του ανθρώπου. Ο Δημιουργός καταδικάζεται και ατιμάζεται από το δημιούργημά Του, ο Κτίστης από το κτίσμα Του, ο Πατέρας από το παιδί Του.
Ο τρόπος με τον οποίο έπαθε ο Χριστός και τα πολλά είδη των παθών, έχουν μεγάλη σημασία, γιατί με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός θεράπευσε τις διάφορες ασθένειες του ανθρώπου και τον οδήγησε στην πνευματική υγεία. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, ως φιλόκαλος, συγκέντρωσε πολλά χωρία Πατέρων για τα διάφορα είδη των παθών, στα οποία φαίνεται η αιτία για την οποία έπαθε κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Χριστός.
Ο Χριστός δέχθηκε ακάνθινο στέφανο στη κεφαλή Του, και έτσι φανέρωσε ότι έρριψε τον στέφανο που είχε ο διάβολος στην κεφαλή του, από την νίκη που πέτυχε απέναντί μας (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Επίσης, ο ακάνθινος στέφανος δηλώνει ότι ο Χριστός εξάλειψε την κατάρα που είχε η γη μετά την πτώση του Αδάμ, με το να βλαστάνη αγκάθια, ή ότι εξάλειψε τις μέριμνες και τις οδύνες της παρούσης ζωής, που μοιάζουν με τα αγκάθια, ή ακόμη φανερώνει ότι έγινε κοσμοκράτωρ και νικητής της σαρκός και της αμαρτίας (Μ. Αθανάσιος), αφού στεφάνι φορούν οι βασιλείς.
Έβγαλε τα ιμάτιά Του και φόρεσε την πορφύρα, για να βγάλη τους δερμάτινους χιτώνες, που είχε φορέσει ο Αδάμ μετά την παράβαση της εντολής του Θεού, που είναι σημείο της νεκρώσεως (Μ. Αθανάσιος). Φόρεσε δε πάλι τα ιμάτια για να ενδύση τον άνθρωπο με την αφθαρσία που είχε προ της παρακοής (Μ. Αθανάσιος).
Ο Χριστός δέχθηκε ακάνθινο στέφανο στη κεφαλή Του, και έτσι φανέρωσε ότι έρριψε τον στέφανο που είχε ο διάβολος στην κεφαλή του, από την νίκη που πέτυχε απέναντί μας
Έλαβε στα χέρια Του κάλαμο για να θανατώση τον αρχαίο όφι και δράκοντα, αφού άλλωστε με το καλάμι σκοτώνει κανείς τα φίδια (Μ. Αθανάσιος). Ακόμη, έλαβε τον κάλαμο για να σταματήση την εξουσία του διαβόλου επάνω στους ανθρώπους (αγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Επί πλέον έλαβε τον κάλαμο στα χέρια του για να σβύση το χειρόγραφο των αμαρτιών μας (Μ. Αθανάσιος), για να γράψη με το κόκκινο αίμα Του βασιλικώς το γράμμα της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας (αγ. Θεόδωρος Στουδίτης).
Σταυρώθηκε στο ξύλο του Σταυρού για το ξύλο της γνώσεως. Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι δια του ξύλου έπεσε ο Αδάμ και έχασε την κοινωνία του με τον Θεό. Έπρεπε με ένα ξύλο, το ξύλο του Σταυρού, να επανέλθη ο άνθρωπος στον Παράδεισο της τρυφής. Καρφώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να καρφώση την αμαρτία. Άπλωσε τα χέρια Του στον Σταυρό για να ιατρεύση το άπλωμα των χεριών του Αδάμ και της Εύας όταν έλαβαν τον απηγορευμένο καρπό, καθώς επίσης και για να ενώση τα διεστώτα, ήτοι τους αγγέλους και τους ανθρώπους, τα ουράνια και τα επίγεια.
Έλαβε επάνω στον Σταυρό την γεύση της χολής και του όξους, για την γλυκεία γεύση που αισθάνθηκε ο Αδάμ και η Εύα τρώγοντας τον απηγορευμένο καρπό (αγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Έτσι με την γεύση του όξους θεράπευσε την γεύση της απηγορευμένης ηδονής. Έλαβε τον θάνατο για να θανατώση τον θάνατο.
Το αίμα και το ύδωρ που έρρευσαν από την πλευρά Του φανέρωναν τα βασικά μυστήρια της Εκκλησίας, δηλαδή το Βάπτισμα (ύδωρ) και την θεία Ευχαριστία (αίμα), καθώς επίσης και το βάπτισμα του μαρτυρίου. Σκοτίσθηκε ο ήλιος και η σελήνη για να δείξουν το πένθος τους για τον σταυρωθέντα. Ανέβηκε ο Χριστός στο ύψος του Σταυρού για την πτώση του Αδάμ. Οι πέτρες εσχίσθησαν, επειδή έπασχε η πέτρα της ζωής. Ανέστησε ο Χριστός τους νεκρούς οι οποίοι στην συνέχεια εισήλθαν στα Ιεροσόλυμα, για να δείξη ότι, αφού και εμείς αναστηθούμε, θα εισέλθουμε στην άνω Ιερουσαλήμ. Μετά τον θάνατο στον Σταυρό τάφηκε για να μη στρεφόμαστε εμείς στην γη, όπως κάναμε προηγουμένως. Τέλος αναστήθηκε για την δική μας ανάσταση.
Με το Πάθος Του ο Χριστός αποδείχθηκε πραγματικός ιατρός των ανθρώπων, αφού θεράπευσε όλα τα δεινά που επισώρευσε στο ανθρώπινο γένος η αμαρτία του Αδάμ. Αποδείχθηκε ο νέος γενάρχης του ανθρωπίνου γένους.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές – Εισοδικό στο Δωδεκάορτο και την Ορθόδοξη Χριστολογία» – Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Γ’ Έκδοση, 2008