Δεν συνάντησα κανέναν που να διαφώνησε με τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, ο οποίος λέει ότι με τη μετάνοια μας ανοίγονται βαθμηδόν οι πύλες της γνώσεως του θείου κόσμου (1). Έτσι, η οδός προς τη γνώση αυτού του κόσμου βρίσκεται πρωτίστως με την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό και τη μετάνοια. Όταν βλέπουμε τον Χριστό «καθώς εστί», τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας. Διαπιστώνουμε πόσο μικροί, μηδαμινοί, αμαρτωλοί, είμαστε και αρχίζουμε να θρηνούμε για τον εαυτό μας. Τότε, κατά το μέτρο των θρήνων μας, γεννιέται μέσα μας η αγάπη προς όλο τον κόσμο, εξαλείφονται οι διαιρέσεις και όλα γίνονται ένα εν Χριστώ. Έτσι, από την πείρα μας, είδαμε ότι πρέπει να φέρουμε μέσα μας πριν από όλα αυτήν ακριβώς την συνείδηση και τότε μόνο να μιλούμε για τα άλλα θέματα. Διαφορετικά, μολονότι εμείς θα τηρούμε κάθε εξωτερική πειθαρχία και τάξη, η συνείδησή μας θα παραμένει «Ιουδαϊκή», όπως δηλαδή οι Ιουδαίοι οι οποίοι δεν μπήκαν στο πραιτώριον «ίνα μη μιανθώσιν, αλλ ίνα φάγωσι το Πάσχα» (2). Αυτοί απέρριψαν τον Χριστό ως Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου, γιατί Αυτός ήρθε για όλο τον κόσμο και όχι μόνο γι αυτούς, τους Εβραίους. Απομάκρυναν τον Χριστό γιατί Τον ήθελαν μόνο για τον εαυτό τους.
Για μένα όμως πολυπόθητη είναι μόνο η συνείδηση του Χριστού, ο Οποίος φέρει μέσα του όλο αυτό τον κόσμο. Και σε αυτό έγκειται η χριστιανική παγκοσμιότητα του προσώπου
Τώρα μιλώ με μεγάλο πόνο καρδιάς. Δεν θέλω όμως να πονέσει η δική σας τόσο, όσο η δική μου, αλλά να χαίρεστε, που βρήκατε τόπο όπου μπορούμε ελεύθερα να μιλούμε για τον μεγάλο Θεό μας, Τον Χριστό.
Υπάρχει αυτό που λέγεται «παγκόσμια θεωρία», σύμφωνα με την οποία στο ίδιο πλαίσιο τοποθετούνται και ο Χριστός και ο Βούδας και ο Μωάμεθ και ο Κομφούκιος κ.α., οι μεγάλοι ή μικροί «διδάσκαλοι της ανθρωπότητος». Για μένα όμως πολυπόθητη είναι μόνο η συνείδηση του Χριστού (3), ο Οποίος φέρει μέσα του όλο αυτό τον κόσμο. Και σε αυτό έγκειται η χριστιανική παγκοσμιότητα του προσώπου.
Με αυτό το πνεύμα προσπαθήστε να τοποθετήσετε στη δομή της ζωής μας αυτό που μόλις είπα. Ο λόγος για τον Χριστό δεν έχει τέλος ούτε όρια (4). Και σήμερα ήθελα να πω μερικά απλά και κατανοητά λόγια, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε χριστιανικά.
Στο κοινόβιο οι άνθρωποι διδάσκονται με την υπακοή τον τρόπο εκείνο με τον οποίο αρχίζουν να κατανοούν την ψυχολογία των άλλων. Και έτσι, μαθαίνοντας να ζει κάποιος με έναν αδελφό Α. ή με έναν πατέρα Β. σημαίνει ότι μαθαίνει να ζει με εκατομμύρια ομοίων προς αυτούς ανθρώπων, επειδή ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων υπάρχουν αρκετοί όμοιοι με αυτούς. Με αυτό τον τρόπο στο κοινόβιο μπορούν να ξεπεραστούν όλες οι διαφορές: βασιλιάς ή ξυλουργός είναι αδιάφορο. Σημασία έχει η συνείδηση ότι ο Χριστός είναι Θεός, και όποιος αγαπά Εκείνον, αυτός θα είναι αιώνια μαζί Του, «όπου εστίν Αυτός» (5).
- Βλ. Συμεών Νέου Θεολόγου, Τα ευρισκόμενα, Λόγος 65, μεταφρ. Διονυσίου Ζαγοραίου, εκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1977, σσ. 338-341
- Ιωαν. 18,28
- Α’ Κορ. 2,16
- Βλ. Ιωαν. 21,25
- Πρβλ. Ιωάν. 12,26
Απόσπασμα από το βιβλίο: Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού Μέσα μας και στους Αδελφούς μας Τόμ.Α’ – Εκδότης: Ι.Μ.ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ, 2013