Ουδέν άλλο τόσον μισεί ο Θεός ως την παράνομον ηδονικήν ακαθαρσίαν του σώματος. Και αυτός που μοιχεύει με τους αισχρούς λογισμούς, όλος βρωμάει ο άνθρωπος εκείνος ωσάν σκυλί ψόφιο.
Ενώ αυτός όπου αγωνίζεται και φυλάγει το σώμα του καθαρόν και τον νουν του αμόλυντον από ρυπαρούς λογισμούς, ως ευώδες θυμίαμα ανεβαίνει η ζωή και η προσευχή του στους ουρανούς.
Το είδον εμπράκτως αυτό όπου τώρα σας λέγω. Δεν υπάρχει άλλη θυσία πλέον ευώδης προς τον Θεόν, όσον η αγνότης του σώματος, όπου αποκτάται με αίμα και αγώναν φρικτόν.
Έχω πολλά να ειπώ περί αυτής της μακαρίας αγνείας, όπου εγεύθην και έφαγα τον καρπόν της? αλλά τώρα μήτε εσύ μήτε αι αδελφαί σου ημπορείτε να βαστάσετε τα λεγόμενα.
Τώρα ένα μόνον σας λέγω: ότι και τα ρούχα τους όταν αλλάζουν αυτοί ωσάν μυροθήκη αναψυκτική απλώνεται και ευωδιάζει όλον εκείνο το σπίτι. Και είναι αυτή πληροφορία Θεού δια την μακαρίαν αγνείαν, την αγιωτάτην παρθενίαν.
Όταν βιασθείτε καθαρεύοντας την ψυχήν και το σώμα. Μη δέχεσθε ποσώς ρυπαρούς λογισμούς. Και θα ιδήτε αυτά όπου σας λέγω. Και ασφαλώς θα πεισθήτε τοις λόγοις μου. Και, όσα σας έγραψα έως την σήμερον δοκιμάστε τα, και θα βρήτε είς την πράξιν ότι λέγω αλήθειαν δια πείρας.
Όπου υπακοή, ταπείνωσις και αγώνας, οι δαίμονες δεν ισχύουν ποτέ να αιχμαλωτίσουν τον άνθρωπον. Σκληρότης, παρακοή και υπερηφάνεια γεννούν την ακηδίαν και την αμέλειαν, όπου έρχονται όλοι οι δαίμονες και κάμνουν κοπρώνα και σταύλον την ψυχήν του ανθρώπου εκείνου. Και δεν ησυχάζουν μέχρις ότου τον καταστήσουν υπεύθυνον νέας και παλαιάς αμαρτίας, και τελείως αιχμάλωτον.
Όπου υπακοή, ταπείνωσις και αγώνας, οι δαίμονες δεν ισχύουν ποτέ να αιχμαλωτίσουν τον άνθρωπον. Σκληρότης, παρακοή και υπερηφάνεια γεννούν την ακηδίαν και την αμέλειαν
Βιάσου λοιπόν, τέκνον μου, καθώς και όλαι αι αδελφαί. Διότι, αν αμελήσετε, είναι ανάγκη να πάθετε τα κακά και τα άσχημα. Αν όμως βιασθήτε, θα σωθήτε αιώνια. Θα γίνετε θυμίαμα εύοσμον και μύρον πολύτιμον. Θα γίνετε αληθώς θυσία λογική, ευάρεστος εις τον Κύριον.
Δεν ημπορώ να σας περιγράψω πόσον αρέσκει η Παναγία μας την σωφροσύνην και καθαρότητα. Επειδή Αυτή είναι η μόνη αγνή Παρθένος, δι’ αυτό και όλους τοιούτους μας θέλει και αγαπά.
Και μόλις ημεις την φωνάζομεν, σπεύδει ευθύς εις βοήθειαν. Δεν προλαμβάνεις να ειπής: -Παναγία Θεοτόκε βοήθει μοι! Και ευθύς ως αστραπή διαυγάζει τον νουν και πληροί φωτισμού την καρδίαν. Και ελκύει τον νουν εις την προσευχήν και την καρδίαν εις την Αγάπην.
Και πολλάκις παρέρχεται ολόκληρος νύχτα με κλαυθμούς και φωνάς λιγυράς υμνολογώντας Αυτήν και εξόχως Τον βασταζόμενον υπ’ Αυτής.
Λοιπόν, βιασθήτε, σιωπάτε, προσεύχεσθε, υπακούετε, ταπεινώσεσθε, δια να βρήτε κάθε καλόν. Έχετε την ευλογημένην Γερόντισσα όπου είναι ευωδία Χριστού. Μην την θλίβετε. Μην αντιλογήτε. Έχετε σιωπήν και ευχήν, και αφήνετε την να ησυχάζη. Διότι, όταν αποθάνη και την χάσετε και μείνετε ως νυκτικόρακες εν’ οικοπέδω, τότε θα φανή η αξία της, αλλά δι’ εσάς τότε θα είναι αργά.
Και πάλιν εν τέλει παρακαλώ, παιδάκι μου, βιάζου και μη χάνης καιρόν. Μη με κουράζης μόνον να γράφω. Αλλά έγειρε και πάτησε τους εχθρούς σου. Γίνου χώμα να σε πατούν και κάμε υπακοήν δια την ζωήν τη ψυχής σου.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», Επιστολή 33, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Αγίον Όρος, 1979