Εκείνος λοιπόν, που υπακούει εις το ένα και παρακούει εις το άλλο, σημαίνει πως εις αυτό, που υπακούει, πραγματοποιεί το ιδικόν του θέλημα και δι’ αυτό υπακούει. «Η υπακοή είναι νέκρωσις των μελών από ένα ζωντανόν νουν, κίνησις, η οποία γίνεται χωρίς προφάσεις, ζωή απηλλαγμένη από περιέργειαν, ακίνδυνον ταξίδι, άκοπος ωσάν σε όνειρον οδοιπορία, αφοβία του θανάτου, απολογία ενώπιον του Θεού, δια την οποίαν δεν χρειάζεται προετοιμασία, τάφος της θελήσεως και ανάστασις της ταπεινώσεως», όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίμακος.
Εκείνος λοιπόν, που υπακούει εις το ένα και παρακούει εις το άλλο, σημαίνει πως εις αυτό, που υπακούει, πραγματοποιεί το ιδικόν του θέλημα και δι αυτό υπακούει
Και συ λοιπόν να θέλης, με την βοήθειαν του Θεού, να ταπεινωθής η, δια να ειπώ καλύτερον, να σωθής και να κατανοήσης βαθιά την αλήθειαν, τότε να υποταχθής σε κάποιον, όπως θέλει ο Θεός? και όπως ακριβώς το ζώον δεν αντιλέγει εις αυτόν που τον δένει, έτσι και συ εις αυτόν που σε οδηγεί πνευματικώς? διότι δεν έχεις υποταχθή εις άνθρωπον, αλλά εις τον Θεόν. Έτσι λοιπόν συνήθιζε ο Όσιος «να εξετάζη το τέλος κάθε πράξεως, πριν την αρχίση».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Βίος και Διδαχαί του εν’ Αγίοις Οσίου Πατρός ημών Κυρίλλου του Φιλεώτου συγγραφέν από του υποτακτικού του Νικολάου του Κατασκεπηνού κατά τον 12ο αιώνα», Εκδόσεις Συναξαριστής, 1998