Ένας γέροντας είχε έναν διακονητή, που έμενε στο χωριό. Κάποια φορά ο άνθρωπος αυτός άργησε να έρθει όπως συνήθιζε και άρχισαν να λείπουν τα αναγκαία στον γέροντα. Καθώς η αργοπορία του διακονητή παρατάθηκε, τελείωσαν όλες οι προμήθειες του γέροντα και το υλικό για το εργόχειρο που δούλευε στο κελλί του, και ήρθε σε δύσκολη θέση, γιατί ούτε να δουλέψει είχε, ούτε να φάει. Είπε τότε στον μαθητή του: «Θέλεις να πας στο χωριό;» Εκείνος απάντησε: «Θα κάνω όπως θέλεις». Γιατί ο αδελφός φοβόταν να πάει στο χωριό εξαιτίας των πειρασμών, αλλά για να μην παρακούσει τον γέροντα δέχτηκε να πάει. Και ο γέροντας συνέχισε: «Πήγαινε, και έχω εμπιστοσύνη στο Θεό των πατέρων μου ότι θα σε σκεπάσει από κάθε πειρασμό». Και αφού έκανε προσευχή, τον έστειλε στο καλό.
Κύριε, για τις ευχές του γέροντά μου, σώσε με αυτήν την ώρα
Όταν ο αδελφός έφτασε στο χωριό και βρήκε το σπίτι του διακονητή, στάθηκε στην πόρτα και χτύπησε. Έτυχε τότε ο διακονητής και όλοι οι άνθρωποι του σπιτιού να λείπουν έξω από το χωριό σε μνήμη αγίου, εκτός από μια κόρη του. Αυτή, μόλις χτύπησε ο αδελφός, άνοιξε, τον είδε και, αφού έμαθε τι θέλει, τον παρακινούσε να μπει μέσα, και συγχρόνως τον τραβούσε, εκείνος όμως δεν δεχόταν. Με τα πολλά κατάφερε να τον τραβήξει μέσα και να τον πάρει κοντά της. Αμέσως ο αδελφός ένιωσε να κυριεύεται από λογισμούς, οπότε αναστέναξε βαθιά και είπε στον Θεό: «Κύριε, για τις ευχές του γέροντά μου, σώσε με αυτήν την ώρα». Μόλις το είπε, βρέθηκε αμέσως στον ποταμό, πηγαίνοντας για το βουνό, και γύρισε στον γέροντά του χωρίς να βλαφτεί.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ευεργετινός» – Λόγοι και διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων Υπόθεση 39 (ΛΘ΄) Ο πιστός δεν πρέπει να έχει θάρρος στον εαυτό του, αλλά να πιστεύει ότι μέσω του πνευματικού του πατέρα σώζεται και δυναμώνεται για κάθε καλό, και να ζητά τις ευχές του, γιατί έχουν μεγάλη δύναμη, Τόμος Α’, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001