Εκείνη τη μέρα μου έδωσε κι άλλες συμβουλές:
– Πρόσεχε πολύ, όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία με άλλους χριστιανούς. Να μη γελάς, να μη μιλάς, να μη σχολιάζεις τους άλλους και να μην ψάλλεις κενόδοξα, κομψεύοντας την φωνή σου από ανθρωπαρέσκεια.
– Μα είναι άραγε αμαρτία, να κάνει κανείς όσα είπες; τον ρώτησα επίτηδες, για να τον αναγκάσω να μου πει περισσότερα.
Ο Θεός έσκυψε απ τα ουράνια για ν ακούσει προσευχή ταπεινή και λόγια παρακλητικά, κι αντί γι αυτά ακούει αστεία και κουτσομπολιά
– Άκουσε, παιδί μου. Πάνω απ’ τους ανθρώπους, που στέκονται στην εκκλησία, βρίσκονται πολύ περισσότεροι άγγελοι και ψάλλουν αόρατα μαζί τους. Αν όμως κάποιος από το εκκλησίασμα αρχίσει να χωρατεύει ή να κουτσομπολεύει ή να συζητάει για βιοτικές υποθέσεις, οι άγγελοι, που τον βλέπουν, αφήνουν την υμνωδία και πιάνουν την θρηνωδία για την κατάντια του, λέγοντας: «Αχ, πως αιχμαλωτίστηκε έτσι η ψυχή αυτού του ανθρώπου, που στέκεται μέσα στην εκκλησία με τόση καταφρόνια, χωρίς φόβο Θεού, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό! Ο Θεός έσκυψε απ’ τα ουράνια για ν’ ακούσει προσευχή ταπεινή και λόγια παρακλητικά, κι αντί γι’ αυτά ακούει αστεία και κουτσομπολιά».
Τα λόγια του με τρόμαξαν. Από τότε, αν ποτέ μου ξέφευγε στην εκκλησία κανένας μάταιος λόγος, τα θυμόμουνα και ντρεπόμουνα τους αγγέλους του Θεού.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Άγιος Νήφων, ο Κωνσταντιανής» – Ένας ασκητής Επίσκοπος, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωροπός Αττικής, 2011