Λοιπόν εάν ζητήσωμεν παρά Θεού δια της προσευχής αυτήν, την οποίαν είπομεν καθαρότητα της ψυχής, ίσως είμεθα υπό κατηγορίαν? διότι υπάρχει σημείον υπερηφανείας και οιήσεως το να ζητώμεν παρά Θεού εκείνο, το οποίον η θεία γραφή και οι άγιοι πατέρες διδάσκουν εις ημάς, και αυτός ο μοναχός δι’ αυτό εξήλθεν εκ’ του κόσμου εις την έρημον. Αλλ’ εγώ νομίζω, ω άγιε, ότι καθώς ο υιός δεν διστάζει εις τας προθέσεις του πατρός αυτού, και δεν ζητεί παρ’ αυτού τόσον αποτόμως, λέγων, δίδαξόν με ταύτην ή εκείνη την τέχνην, ή δος μοι ταύτα ή εκείνα τα πράγματα, ούτω πρέπει και εις τον μοναχόν να μη διακρίνη και ζητή παρά Θεού, λέγων, δος μοι τάδε και τάδε? διότι πρέπει να γνωρίζη, ότι καθώς προνοεί ο πατήρ περί του υιού αυτού, ούτω και ο Θεός περί ημών.
Δια τούτο λοιπόν πρέπει ημείς να ταπεινώσουμεν εαυτούς, και να λυπηθώμεν δια τα αμαρτήματά εκείνα, τα οποία εκουσίως ή ακουσίως δι’ έργων ή κατά διάνοιαν επράξαμεν, και να είπωμεν μετά συντετριμμένης καρδίας το του Τελώνου «ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», και να εργαζώμεθα κρυπτώς και φανερώς εκείνο, το οποίον ο Κύριος ημών εδίδαξεν, ειπών, «όταν ποιήσετε πάντα τα προστεταγμένα υμίν, είπατε, ότι αχρείοι δούλοι εσμέν, ο οφείλομεν ποιήσαι, πεποιήκαμεν», ίνα μαρτυρήση και η συνείδησίς σου, ότι υπάρχεις αχρείος δούλος, και έχεις χρείαν ελέους. Γνωρίζεις και συ, ότι τα έργα δεν ανοίγουσι την κεκλεισμένη θύραν της καρδίας, αλλ’ η συντετριμμένη καρδία και η ταπείνωσις της ψυχής, όταν νικώμεν τα πάθη δια της ταπεινώσεως, και όχι δια της περιφρονήσεως? διότι όστις υπάρχει κατά την ψυχήν άρρωστος, κατά πρώτον ταπεινούται, και φροντίζει περί της θεραπείας των παθών αυτού, και έπειτα ζητεί να γίνη βασιλεύς? καθόσον η καθαρότης και η υγεία της ψυχής είναι η βασιλεία της ψυχής. Και καθώς ο ασθενής υιός δεν λέγει εις τον εαυτού πατέρα ποίησόν με βασιλέα, αλλά φροντίζει πρώτον περί της ασθενείας αυτού, και αφού γίνη υγιής, πάντως η βασιλεία του πατρός ανήκει εις αυτόν, ούτω και ο αμαρτωλός και μετανοών, αφού λάβη την υγείαν της ψυχής αυτού, εισέρχεται τότε μετά του επουρανίου αυτού πατρός εις την καθαρότητα της φύσεως, και βασιλεύει εις την δόξαν του πατρός αυτού.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά», Επιστολή Δ’ Προς τον αββάν Συμεωνά τον από Καισαρείας, Εκδόσεις Ρηγόπουλου, σελ. 464-466