Να προσέχουμε τα πάθη. Ο θυμός, η ζήλεια και ο φθόνος είναι τα μεγαλύτερα. Έτσι είναι. Έχουμε όλα αυτά τα πάθη που ξεφυτρώνουν από δω και από κει και άμα δεν τα κόψουμε με το δρεπάνι, δεν μπορούμε να προκόψουμε. Ήρθε η ζήλεια; Κόψε την. Ήρθε το άλλο; Πέταξέ το. Το επόμενο. Θέρισέ το. Να μη έχουμε τα χεράκια μας σταυρωμένα και μας κυριεύουν τα πάθη. Επιτρέπει μερικές φορές ο Θεός να μας πειράξη μια αδελφή, για να δοκιμασθούμε. Αν υποχωρήσουμε και πούμε: «Γιατί μου το είπε αυτό; Πως το είπε;» και αρχίζουμε και θυμώνουμε, μας κλέβει ο διάβολος όλη την ημέρα και μας κάνει νεκρούς και άταφους. Αν όμως δεν υποχωρήσουμε, δεν κρατήσουμε κακία και πούμε: «Ο πειρασμός έβαλε την αδελφή, ας της κάνω ένα κομποσχοίνι», τότε καταλαβαίνουμε ότι επέτρεψε ο Θεός, για να ενωθούμε περισσότερο μαζί Του καθώς θα προσευχόμαστε γι αυτή την αδελφή που μας λύπησε, και έτσι δεν θα ταραχθούμε. Για σκεφθήτε, πως περνάνε τα λεπτά, οι μέρες και φεύγει ο χρόνος!
Ο άνθρωπος αν είναι πολυόμματος? να μη φύγη σήμερα η μέρα με αργολογίες. Τι λέει ο Γέροντας; Να λέμε την «ευχή»: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να κάνουμε το διακονηματάκι μας κατά δύναμι, με υπακοή, όσο μπορούμε, «να ναι ευλογημένο» και «εύλογησον». Να προσέχουμε τα αντικείμενα, να μπαίνη το κάθε πράγμα στη θέση του. Οι πόρτες να μη χτυπούν, όλα να γίνωνται αθόρυβα? να επικρατή ησυχία και θα είναι όλα όμορφα. Αυτά όλα σαν βιβλίο, αν θα τα έχουμε κάτω από τη μασχάλη μας, δεν θα έχουμε ανάγκη τίποτε άλλο. Έτσι είναι η Χάρις του Θεού.
Την ώρα που πας στο διακόνημα, για παράδειγμα να μαγειρέψης, κάνε το σταυρό σου και πες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δι ευχών του Γέροντός μου, ελέησόν με», και άρχισε τη δουλίτσα σου. Βάλε την ποδιά σου, πλύνε τα χέρια σου και προσευχήσου: «Κύριε μου, φώτισέ με, δος μου δύναμη, Χριστέ μου, να εξυπηρετήσω τους αγγέλους σήμερα». ʼγγελοι είναι οι αδελφές. «Είμαι ικανή να τους εξυπηρετήσω; Φώτισέ με, πώς να κάνω το φαγάκι τους». Να υπάρχει προθυμία, ζήλος? λαβώθηκε μια αδελφή, θα πάη η άλλη στη θέση της. Έτσι είναι. Τι ωραία! Τι στερούμαστε! Για σκεφθήτε, να είμαστε στον ουρανό όλοι μαζί μέσα σ ένα περιβόλι να ακούμε τους Αγγέλους και τους Αρχαγέλλους να ψάλλουν, και να κρατάμε τη σκέπη της Παναγίας, που την κρατάνε πόσοι ʼγγελοι και Αρχάγγελλοι? γιατί η σκέπη της Παναγίας είναι ατελεύτητη. Για σκεφθήτε τι είναι να κρατάς και συ τη σκέπη από το πίσω μέρος και να ακούς τους Αγγέλους! Μια αδελφή ακούμε και λέμε τι ωραία ψάλλει, πως ενθουσιάζονται οι άνθρωποι! Για σκεφθήτε εκεί πέρα τι θα γίνεται! Οι άγιοι Μάρτυρες, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Βασίλειος, η αγία Αικατερίνη, η αγία Βαρβάρα, όλοι οι Οσιομάρτυρες, οι Ιεράρχες, οι Όσιοι, με σειρά. Όπως έχουμε εδώ τους στρατιωτικούς, έτσι θα είναι και στον ουρανό τάξεις-τάξεις και με τη σειρά, κοντά στον Χριστό. Είναι ένα μεγαλείο!
Τι κουτά μυαλά είμαστε και μας αιχμαλωτίζουν όλα τα χαζά και τα τιποτένια και χάνουμε αυτά τα μεγαλεία! Και μετά τι να κάνουμε; Μας φταίει ο ένας και ο άλλος. Όταν θα έχουμε την «ευχή», θα λέμε ότι όλοι οι άλλοι είναι αγιασμένοι κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί και θα αισθανώμαστε μεγάλη συμπάθεια προς όλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 423-425