Ο π. Ευσέβιος μετέδιδε στα πνευματικά του παιδιά την αγάπη για τη Λατρεία και την αδιάλειπτη επικοινωνία με το Θεό. Επιδίωκε εξαρχής να τα συνδέσει με την Εκκλησία, η οποία είναι το Θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού, με κεφαλή της τον ίδιο τον Χριστό και ζωντανά μέλη της όλους τους Αγίους. «Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία» έλεγε, επαναλαμβάνοντας την αρχή του Αγίου Κυπριανού, περί της αποκλειστικότητας της σωτηρίας μέσα στην Εκκλησία.
«Ο άνθρωπος, τόνιζε, σώζεται μόνο στην Εκκλησία, με τη συμμετοχή του στις λατρευτικές συνάξεις των πιστών. Ακόμη και η ατομική προσευχή δεν εισακούεται, αν ο πιστός δεν λαμβάνει μέρος στην κοινή Λατρεία στο Ναό του Θεού».
Συνιστούσε στους εξομολογουμένους του, μόλις σηκωθούν το πρωί, να προσφέρουν στο Θεό την πρώτη σκέψη τους, λέγοντας τη δοξολογία και τον πεντηκοστό Ψαλμό, έως ότου ετοιμασθούν. Κατόπιν να διαβάζουν το «εξεγερθέντες» (Προοιμιακή προσευχή της όλης ημερονυκτίου ακολουθίας), το «Πιστεύω» και τις ευχές του Μεσονυκτικού, τον εξάψαλμο, την ωδή της Θεοτόκου και πάλι τη δοξολογία. Έπειτα να κάνουν προσευχή μέσα από την καρδιά τους.
«Πρώτα να δοξολογούμε τον παντοδύναμο και πολυέλεο Κύριο, έπειτα να Τον ευχαριστούμε για τις άπειρες προς ημάς ευεργεσίες Του και τέλος να Τον παρακαλούμε ταπεινά, πρώτα για τις πνευματικές και έπειτα για τις υλικές μας ανάγκες Κάθε πρωί να Του ζητούμε αυτά τα δύο πράγματα: Κύριε, κάνε να αρέσω σε Σένα? ότι θα κάνω και ότι θα πω σήμερα, να είναι δικό Σου. Να οικοδομούμαι και να οικοδομώ».
Με υπομονή και αγάπη συμβούλευε κάθε νέο πνευματικό του τέκνο:
«Να βάλεις ένα καλό πρόγραμμα. Μετά την πρωινή προσευχή, ανάγνωση από την Καινή Διαθήκη. Να παίρνεις ένα σύνθημα, που θα το έχεις στο νου σου και θα προσπαθείς να το εφαρμόζεις όλη την ημέρα. Να λες: εδώ θα σταθώ? θα το τηρήσω σήμερα. Το ύψωμα να το χρησιμοποιείς μετά την πρωινή προσευχή. Πριν από το Απόδειπνο και τη βραδινή προσευχή, να διαβάζεις λίγο από ένα πατερικό βιβλίο? προδιαθέτει καλώς.
Να λέμε κάθε βράδυ, τι έκανα σήμερα; Πόσα είπα και πόσα δεν έπρεπε να πω; Πόσες φορές νευρίασα; Τι μπορούσα να κάνω, και δεν το έκανα; Τον βάζουμε τον εαυτό μας το βράδυ στο σκαμνί; Έτσι αναζωπυρούται το χάρισμα και ανανεώνεται. Και έτσι αγωνίζεται κανείς».
Προέτρεπε τα τέκνα του να λένε την ευχή? «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» ή «ελέησόν μας».
«Να λες την ευχή, συμβούλευε, και να ζεις την παρουσία του Χριστού στο δρόμο, στο λεωφορείο, στην εργασία, όπου βρίσκεσαι? και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Τα λες από μέσα σου, και δεν καταλαβαίνει κανείς τι κάνεις. Και όταν προσεύχεσαι για τον οδηγό, για τους συνεπιβάτες, τις οικογένειες και τα προβλήματά τους, τότε νιώθεις ωραία. Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει
Έχει μεγάλη αξία η προσευχή, όταν επεκτείνεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν για μας καλή γνώμη? δυνατόν να μας αντιπαθούν είτε από άγνοια είτε γιατί ζουν μακριά από το Θεό. Και όχι απλώς να λέει κανείς δυό λόγια, αλλά με την καρδιά του, με πραγματική αγάπη. Ο πιστός που φεύγει από αυτή τη ζωή, πόση χαρά θα νιώθει για το ότι προσευχόταν για κάποιον που δεν του φέρθηκε καλά» (Προσωπικές σημειώσεις πνευματικού του τέκνου, Φεβρουάριος 1986).
Χάριζε κομποσχοίνι στα πνευματικοπαίδια του και τους δίδασκε πώς να το χρησιμοποιούν: «Στην αρχή θα λέμε λίγα λόγια όπως: Κύριε, έχω ελλείψεις, ελαττώματα. Παρ τα από μένα. Και ύστερα: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό. Κύριε ελέησέ με. Κύριε ελέησέ με. Και όταν θα κάνεις κομποσχοίνι για κάποιον άλλον, θα λες: Παρακαλώ, Κύριε, να αγιάζεις αυτό το πρόσωπο, να το σκεπάζεις πάντα με τη χάρη και την ευλογία Σου. Και στη συνέχεια: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον τον δούλον Σου. Κύριε ελέησόν τον ».
«Το κομποσχοίνι, έλεγε είναι εργαλείο προσευχής». Ως εκ τούτου, ήθελε να χρησιμοποιείται όχι με επιπολαιότητα και για επίδειξη, αλλά με συναίσθηση και επίγνωση. Κάποτε τον ρώτησε πνευματικό του τέκνο:
– Γέροντα, πενηντάρι κομποσχοίνι να κάνω ή κατοστάρι;
– Πενηντάρια, κατοστάρια, ότι να ναι! Η ζωή μας ολόκληρη να είναι ένα κομποσχοίνι. Την ευχή, την ευχή να λες. Και όλα κάτω από την παρακολούθηση του Κυρίου να τα θέτουμε
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος ʼγγελος και Ουράνιος ʼνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο