Η ταινία αυτή είναι ένα ταπεινό οδοιπορικό στα ασκητήρια του γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή, στην Έρημο του Αγίου Όρους. Κίνητρο για τη δημιουργία της ήταν ο θαυμασμός για το αλύγιστο ασκητικό φρόνημα του γέροντα Ιωσήφ, όπως μας το διηγήθηκαν φωτισμένες αγιορειτικές μορφές που τον έζησαν.
Ο Γέροντας ήταν πρόθυμος παντού και σ όλα. Πρώτος στις αγρυπνίες, πρώτος στην εκκλησία, όταν είχαμε Λειτουργία, πρώτος και στο διακόνημα. Δίδασκε διαρκώς με το παράδειγμά του. Εργαζόταν πολύ και σταματούσε μόνο στις ώρες που επέτρεπε το πρόγραμμα.
Μου έλεγε ο Γέροντας:
– Όταν γνωρίζη, ο υποτακτικός ότι με το διακόνημα δουλεύει για τον Θεό, γίνεται πρόθυμος.
Γι αυτό πρωΐ-πρωΐ, μόλις χάραζε έπιανε το εργόχειρό του. Κατά το πατερικό: «έργασαι σώμα ίνα τραφής, νήφε ψυχή μου ίνα σωθής». Γιατί το έκανε αυτό ο Γέροντας; Και για παράδειγμα δικό μας, αλλά και επειδή το εργόχειρο είναι ευλογημένο και βοηθάει στους λογισμούς. Όταν κανείς δεν έχει εργόχειρο, το μυαλό του συνεχώς σκέπτεται πότε το ένα, πότε το άλλο, θέλει να μιλάη, να αργολογή, αφού είναι πολύ φυσικό ότι κάτι πρέπει να κάνη ο άνθρωπος. Κι αν δεν εργάζεται, πρέπει να εργάζεται η γλώσσα του με το όνομα του Ιησού, να εργάζεται το μυαλό του αδολεσχώντας με τα θεία.