12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Μελέτιος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας
• Ἡ Ὁσία Μαρία, ἡ µετονοµασθεῖσα «Μαρῖνος»
• Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως
• Οἱ Ἅγιοι Πλωτῖνος καὶ Σατορνῖνος
• Οἱ Ἅγιοι Πατέρας καὶ Γιός
• Ἐγκαίνια ναοῦ τῆς Θεοτόκου «εἰς Πούσγην»
• Ὁ Ἅγιος Χρῆστος ὁ κηπουρός
• Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος ὁ θαυµατουργός

Ὁ Ἅγιος Μελέτιος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας

Ὁ Μελέτιος γεννήθηκε στὴν Μελιτηνὴ τῆς Μικρῆς Ἀρµενίας, περίπου τὸ 310. Ἦταν πολὺ µορφωµένος καὶ εὐσεβὴς χριστιανός. Τὸ 357 χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Σεβαστείας, κατόπιν µετατίθεται στὸν θρόνο τῆς Βερροίας τῆς Συρίας καὶ µετὰ τρία χρόνια γίνεται ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας (361). Δυστυχῶς, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴν νέα του ἕδρα ὁ Μελέτιος, στὸ χριστιανικὸ στρατόπεδο ἐπικρατοῦσε µεγάλη ἀναταραχὴ ἀπὸ τοὺς ἀρειανιστές. Τριάντα ἡµέρες ἔµεινε στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο καὶ κατόρθωσε µέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν λίγο χρόνο νὰ θεµελιώσει µὲ τὸ ἔργο του τόσο πολὺ τὴν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, ὥστε, ὅταν ἀργότερα τοὺς προσέβαλαν δυνατοὶ ἄνεµοι, αὐτοὶ νὰ µείνουν γερὰ ῥιζωµένοι. Ἔτσι, ὁ Μελέτιος ἔπραξε στὸ ποίµνιό του αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Ἆρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχοµεν, ἐργαζώµεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας, µάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους της πίστεως». Δηλαδή, ὅσο καιρὸ ἔχουµε σ᾿ αὐτὴ τὴν ζωή, ἂς ἐργαζόµαστε τὸ ἀγαθὸ πρὸς ὅλους καὶ ἰδιαίτερα σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὴν ἴδια πίστη µ᾿ ἐµᾶς. Μὲ διάφορες ῥᾳδιουργίες οἱ ἀρειανιστὲς κατορθώνουν νὰ τὸν ἐξορίσει ὁ Κωνστάντιος στὴν Ἀρµενία. Ἀλλὰ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ θριάµβευσε. Στὴν Οἰκουµενικὴ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 381, ὁ Μελέτιος ὄχι µόνο λαµβάνει µέρος, ἀλλὰ καὶ προεδρεύει. Ἀπεβίωσε, ἐνῷ ἀκόµα διαρκοῦσαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου. Ἡ κηδεία του ἔγινε πάνδηµος καὶ πανηγυρική, µὲ συµµετοχὴ ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου.

Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ µετονοµασθεῖσα «Μαρῖνος»

Ἡ Ὁσία αὐτὴ Μητέρα, ἄλλαξε τὰ γυναικεῖα φορέµατα, φόρεσε ἀνδρικὰ καὶ ἀντὶ Μαρίας µετονοµάσθηκε Μαρῖνος. Στὸ µοναστήρι µπῆκε µαζὶ µὲ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα της, ποὺ ἐκάρη µοναχός, καὶ ὑπηρετοῦσε µαζὶ µὲ τοὺς νεωτέρους µοναχούς, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι εἶναι γυναῖκα. Μία µέρα ποὺ ἔµεινε σὲ κάποιο ξενοδοχεῖο µὲ ἄλλους ἀδελφοὺς συκοφαντήθηκε ὅτι διέφθειρε τὴν κόρη τοῦ ξενοδόχου. Ἡ Ὁσία δέχτηκε τὴν συκοφαντία, ἂν καὶ εὔκολα ἐκ τῶν πραγµάτων θὰ µποροῦσε νὰ τὴν ἀντικρούσει, ὁπότε ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸ µοναστήρι καὶ γιὰ τρία ὁλόκληρα χρόνια ταλαιπωρήθηκε τρέφοντας τὸ παιδὶ ποὺ δὲν γέννησε αὐτή. Ὅταν κάποτε ἔγινε πάλι δεκτὴ ἀπὸ τὸ µοναστήρι καὶ ἀπεβίωσε, φανερώθηκε ὅτι ἦταν γυναῖκα. Ἡ δὲ κόρη τοῦ ξενοδόχου κυριεύτηκε ἀπὸ δαιµόνιο καὶ ὁµολόγησε ὅτι τὴν διέφθειρε κάποιος στρατιώτης καὶ ὄχι ἡ Ὁσία. Ὁ ἡγούµενος λοιπὸν καὶ οἱ µοναχοί, ποὺ πρῶτα τὴν ὀνόµαζαν ἄθλια, τότε τὴν ἀποκαλοῦσαν µακάρια καὶ τὴν ἔθαψαν µὲ πολλὲς τιµές.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ἄλλοι νοµίζουν, ὅτι ὁ ἑορταζόµενος τὴν 12η Φεβρουαρίου Ἀντώνιος ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ Ἀντώνιος Β´, ποὺ πατριάρχευσε τὸ 893 µὲ 895 (κατ᾿ ἄλλους τὸ 893-901), διαδεχθεῖς τὸν πατριάρχη Στέφανο. Ὁ Ἀντώνιος αὐτὸς γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη· πρὸ τῆς πατριαρχείας του, ὑπηρέτησε σὰν µοναχός, κατόπιν σὰν ἱεροµόναχος καὶ ἡγούµενος σὲ µία ἀπὸ τὶς µονὲς τῆς πρωτεύουσας. Ἦταν ἄνδρας ὅσιος, µὲ ἀρετὲς γεµάτος, ναὸς εὐσπλαχνίας καὶ καλωσύνης. Ἄλλοι, µεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Νικόδηµος Ἁγιορείτης, νοµίζουν ὅτι ὁ ἑορταζόµενος πατριάρχης Ἀντώνιος, εἶναι ὁ Γ´ (974-980). Αὐτὸς ἄρχισε τὸν πνευµατικό του ἀγῶνα ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου. Ὁ Λέων ὁ διάκονος γράφει γιὰ τὸν Ἀντώνιο αὐτόν, ὅτι εἶχε ἀποστολικὸ τρόπο ζωῆς καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸν ἐµπιστεύονταν βασιλεῖς, πλούσιοι καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσηµοι, δίνοντάς του πολλὰ ἀγαθά, ποὺ ὁ Ἀντώνιος µὲ τὴν σειρά του τὰ ἔδινε ὅλα στοὺς φτωχούς. Ὁ δὲ σύγχρονός του ἱεράρχης, ἐπίσκοπος Χωνῶν, λέει ὅτι ὁ Ἀντώνιος ἦταν καθαρὸς στὴν καρδιά, ἐντελῶς ἀφιλοχρήµατος, πολὺ ταπεινόφρων, τελείως ἄκακος, φίλος της ἁπλότητας, ὀπαδὸς τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εἰρήνης, τέλειος ἀσκητής, χωρὶς καµµιὰ ὀργή, µὲ πολλὴ συµπάθεια. Χαρά του ἦταν νὰ εὐεργετεῖ, πέλαγος εὐσπλαχνίας, τέλειος τύπος ἐπισκόπου µε ἀποστολικὴ χάρη. Ἀλλ᾿ εἴτε γιὰ τὸν ἕνα Ἀντώνιο πρόκειται εἴτε γιὰ τὸν ἄλλο, καὶ οἱ δυὸ εἶναι ἄξιοι σεβασµοῦ καὶ τιµῆς.

Οἱ Ἅγιοι Πλωτῖνος καὶ Σατορνῖνος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρας καὶ Γιός

Μᾶλλον οἱ ἴδιοι µ᾿ αὐτοὺς τῆς 13ης Φεβρουαρίου.

Ἐγκαίνια ναοῦ τῆς Θεοτόκου «εἰς Πούσγην»

Ἀναφέρεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1590 καὶ ὅτι τὰ ἐγκαίνια αὐτὰ ἔγιναν τὸ 1002. Λόγος γι᾿ αὐτὰ τὰ ἐγκαίνια γίνεται καὶ στὸν 787 Κώδικα τῆς Μαρκιανῆς Βιβλιοθήκης.

Ὁ Ἅγιος Χρῆστος ὁ κηπουρός

Ὁ νεοµάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλβανία. Σὲ ἡλικία 40 χρονῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔκανε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ κηπουροῦ. Κάποια µέρα φιλονίκησε µὲ ἕνα Τοῦρκο γιὰ τὴν τιµὴ τῶν µήλων ποὺ πουλοῦσε. Συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν κριτή, συκοφαντούµενος πὼς εἶπε ὅτι θὰ γίνει Τοῦρκος. Τότε τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή, χωρὶς ψωµὶ καὶ νερό, καὶ τὸν βασάνισαν σκληρά. Στὴν ἴδια φυλακὴ βρισκόταν καὶ ὁ λόγιος Καισάριος Δαπόντε, ποὺ παρακολούθησε τὰ βασανιστήρια τοῦ Ἁγίου καὶ ἀργότερα ἔγραψε τὸ µαρτύριό του. Ὁ Χρῆστος παρέµεινε σταθερὸς στὴν πίστη τῶν πατέρων του καὶ ἀποκεφαλίστηκε στὶς 12 Φεβρουαρίου 1748 στὴν Κωνσταντινούπολη.

Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος ὁ θαυµατουργός

Ἀρχιεπίσκοπος Μόσχας (Ῥῶσος, + 1378)