|
18 Φεβρουαρίου
|
|
|
Ὁ Ἅγιος Λέων, Πάπας Ῥώµης Ὁ Λέων ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας (450). Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς µεγάλους προµάχους καὶ ὑποστηρικτὲς τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Ὅταν ἔγινε ἡ Δ´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος στὴν Χαλκηδόνα, ἡ ἔµµεση συµµετοχή του ὑπῆρξε ζωτικῆς σηµασίας γιὰ τὴν ἀντιµετώπιση τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἔστειλε σ᾿ αὐτὴν τέσσερις ἀντιπροσώπους του καὶ µία ἐπιστολὴ ποὺ ἀπευθυνόταν στὴν Σύνοδο (Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Ἁγίου Λέοντος εἶχε σταλεῖ τρία (3) χρόνια πρὶν στὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανὸ καὶ ἀνεγνώσθη στὴν Σύνοδο. Εἶναι δὲ γνωστὴ ὡς «Τόµος τοῦ Λέοντος»). Μ᾿ αὐτὴν καθόριζε µὲ πλήρη ἀκρίβεια καὶ ἀλήθεια τὶς δυὸ φύσεις τοῦ Χριστοῦ. Τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη. Ἡ ἐπιστολὴ ἀκούστηκε µὲ ἐνθουσιασµὸ καὶ ἄρεσε πάρα πολὺ στὰ µέλη τῆς Συνόδου καὶ στὸν βασιλιὰ Μαρκιανό. Ἡ χρησιµότητά της ἦταν µεγάλη στὴν διεξαγωγὴ τῶν συζητήσεων καὶ στὴν διατύπωση τῶν ὄρων, γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου. Ἔτσι ὁ Λέων, µὲ «τὴν µάχαιραν τοῦ Πνεύµατος, ὃ ἐστι ῥῆµα Θεοῦ», δηλαδὴ µὲ τὸ µαχαῖρι τοῦ Πνεύµατος, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἔγγραφος στὴν περίπτωση αὐτή, ἔγινε ἀπὸ τὰ λαµπρότερα ὄπλα, γιὰ τὴν συντριβὴ τῆς πλάνης τῶν αἱρετικῶν. Ὁ Λέων, ποὺ διακρινόταν γιὰ τὴν ἐπιστηµονικὴ καὶ θεολογική του ἱκανότητα, ἄφησε ἀρκετὲς ὁµιλίες, ποὺ εἶναι γραµµένες µὲ πολλὴ γλαφυρότητα καὶ δύναµη. Ὑπάρχει ὅµως καὶ µία ἄλλη ἐκδοχὴ τῆς βιογραφίας του, αὐτὴ τοῦ Σ. Εὐστρατιάδη, ποὺ παραθέτουµε ὅπως ἀκριβῶς εἶναι γραµµένη: «Ἐγενήθη ἐν Ῥώµῃ περὶ τὰ τέλη τοῦ δ´ αἰῶνος, ἐπὶ δυὸ παπῶν διατελέσας διάκονος, τοῦ Καλλίστου καὶ Σήξτου, ὃν καὶ διεδέχθη εἰς τὸν θρόνον τὴν 29ην Σεπτεµβρίου τοῦ 440. Ὑπῆρξεν εἷς τῶν ἀπολυταρχικωτέρων παπῶν, ὑποστηρίξας µετὰ πείσµατος τὸ παπικὸν πρωτεῖον καὶ ἀντιταχθεὶς κατὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι συνόδου (451) χορηγησάσης διὰ τοῦ κη’ Κανόνος αὐτῆς τὰ ἴσα πρεσβεῖα τῷ πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως µὲ τὸν ἐπίσκοπον Ῥώµης. Ἔκτοτε µέχρι τοῦ νῦν δὲν ἔπαυσαν οἱ πάπαι τὰ πρωτεῖα ἐπὶ τῆς καθόλου ἐκκλησίας διεκδικοῦντες, πολλῶν κακῶν γενόµενοι τῇ ἐκκλησίᾳ πρόξενοι. Τὴν κατάταξιν αὐτοῦ µεταξὺ τῶν ἁγίων τῆς ἡµετέρας ἐκκλησίας ὀφείλει ὁ Λέων εἰς τὴν δογµατικὴν ἐκείνην ἐπιστολὴν (ἰδ. Migne P.G. 54, 755-781), τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς τὴν ἐν Χαλκηδόνι Δ´ Οἰκουµενικὴν Σύνοδον ἐναντίον τῶν Μονοθελητῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, ἧς τὸ περιεχόµενον ἐγένετο µετ᾿ ἐνθουσιασµοῦ δεκτὸν ἀπὸ µέρους τῶν παρευρεθέντων πατέρων. Ἀπέθανε τῇ 10ῃ Νοεµβρίου 460). Οἱ Ἅγιοι Λέων καὶ Παρηγόριος, ποὺ µαρτύρησαν στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας Ἦταν καὶ οἱ δυὸ ἀχώριστοι φίλοι, µία ψυχὴ σὲ δυὸ σώµατα, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν Μέγα Βασίλειο. Ὅταν λοιπὸν ὁ Παρηγόριος πέθανε µετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπέστη γιὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὁ Λέων, ἀπαρηγόρητος γιὰ τὴν στέρηση τοῦ φίλου του καὶ ποθῶντας τὸ ἔνδοξο τέλος του, ἤθελε καὶ αὐτὸς τὸ γρηγορότερο τὸν δρόµο τοῦ µαρτυρίου. Καὶ ἡ εὐκαιρία βρέθηκε. Κάποτε γινόταν πανηγύρι τῶν εἰδωλολατρῶν µὲ ὅλους τοὺς συνηθισµένους θορύβους καὶ ἀπρεπεῖς διασκεδάσεις. Ὁ Λέων πλησίασε ἐκεῖ, µπῆκε στὸν ναό, πῆρε στὰ χέρια του τὰ ἀναµµένα ἐκεῖ πήλινα λυχνάρια καὶ τὰ συνέτριψε κάτω στὴν γῆ. Συγχρόνως δὲ ἔψαλλε ὕµνους πρὸς τὸν Θεό. Ἀµέσως τότε τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν βασάνισαν σκληρὰ µὲ µαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν. Ἔπειτα οἱ βασανιστές του τὸν ἔσυραν σὲ κρηµνώδη τόπο, ποὺ κάτω ὑπῆρχε φαράγγι καὶ στὸ βάθος διακρινόταν ξηροπόταµος. Ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ, ὁ Λέων µὲ ὅλες του τὶς δυνάµεις κατόρθωσε νὰ προσευχηθεῖ καὶ ἀµέσως τότε παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸν Θεό. Ἀλλ᾿ ἡ λύσσα τῶν δηµίων του δὲν ἱκανοποιήθηκε µὲ τὸν θάνατό του. Ἀφοῦ ἔσυραν τὸ λείψανό του στὴν ἄκρη τοῦ γκρεµοῦ, ἀπὸ ἐκεῖ τὸ ἔριξαν µὲ δύναµη στὸ χάος τοῦ φαραγγιοῦ. Ἔτσι τὸ σῶµα τοῦ Ἁγίου µπορεῖ νὰ ἔπεφτε µέσα στὸ φαράγγι, ἀλλ᾿ ἡ ψυχή του πετοῦσε στὸν οὐρανό, ὅπου θὰ συναντοῦσε τὸν ἐγκάρδιο φίλο του στὴν αἰώνια δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητός, ὁ ὁµολογητὴς καὶ θαυµατουργός, ἐπίσκοπος Συναοῦ Ἦταν χριστιανικὸ γέννηµα τῆς Καππαδοκίας καὶ εἶχε εἰσέλθει κατὰ τὴν νεανική του ἡλικία σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐκεῖ Μοναστήρια. Ἐκεῖ ζοῦσε µὲ πνεῦµα διακονίας, προθυµότατος στὶς ὑπηρεσίες καὶ σὰν ὁ τελευταῖος ἀπ᾿ ὅλους. Ἐπὶ βασιλέως Λικινίου στρατεύθηκε καί, ὅταν καταδιώχθηκαν οἱ χριστιανοί, ὑποβλήθηκε σὲ βασανιστήρια. Ἐπειδὴ ὅµως διὰ τῆς προσευχῆς θεράπευσε κάποιο δαιµονισµένο µέλος οἰκογενείας ποὺ ἦταν πολὺ κοντὰ στὸν Μεγάλο Κων/νο, ὁ Ἀγαπητὸς πέτυχε ἄδεια ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸν στρατό. Ἐπιδόθηκε τότε στὶς ἱερὲς µελέτες καὶ τὴν ὑπηρεσία τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἐπίσκοπος ὅµως τῆς πόλης Σιναοῦ πληροφορήθηκε τὰ χαρίσµατά του καὶ τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Μετὰ δὲ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου, λαὸς καὶ κλῆρος ἐξέλεξαν διάδοχό του τὸν Ἀγαπητό. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Ἀγαπητὸς ἦταν ὁ τύπος τῶν πιστῶν, ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ πατέρας τους. Φώτιζε µὲ τὸν λόγο του, οἰκοδοµοῦσε µὲ τὸ παράδειγµά του, παρηγοροῦσε καὶ στήριζε, περιέθαλπε καὶ βοηθοῦσε, ὄχι µόνο κατὰ δύναµιν, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ δύναµιν. Σ᾿ αὐτὲς τὶς ἅγιες ἀσχολίες τὸν βρῆκε ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος τοῦ ἅπλωσε τὴν γέφυρα διὰ τῆς ὁποίας µεταβιβάστηκε ἀπὸ τὴν πρόσκαιρη ζωὴ στὴν αἰώνια. Οἱ Ἅγιοι Ἀγρίππας, Βικτωρῖνος, Δωρόθεος καὶ Θεόδουλος Εἶναι γνωστοὶ µὲ τὴν ἀναφορά τους στὸ ὑπόµνηµα τοῦ πιὸ πάνω Ὁσίου Ἀγαπητοῦ. Ὅτι δηλαδὴ εἶδε τὸ µαρτύριό τους καὶ ἤθελε νὰ γίνει κοινωνὸς αὐτοῦ. Τίποτα ἄλλο δὲν γνωρίζουµε γιὰ τὴν ζωή τους. Ὁ Ἅγιος Πιούλιος Μαρτύρησε διὰ ξίφους
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|