|
24 Μαρτίου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Ἀρτέµων, ἐπίσκοπος Σελευκείας τῆς Πισιδίας καὶ προεόρτια του Εὐαγγελισµοῦ τῆς Θεοτόκου Ὁ Ὅσιος Ἀρτέµων ἔζησε στοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ διαδιδόταν στὶς εἰδωλολατρικὲς κοινωνίες. Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, Παῦλος, πῆγε στὴν Σελεύκεια τῆς Πισιδίας, κήρυξε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ εἵλκυσε ἐκλεκτὲς ψυχές, ποὺ ἀποτέλεσαν τὴν πρώτη Ἐκκλησία τῆς πόλης ἐκείνης. Μεταξὺ τῶν νεοφωτισθέντων ἔλαµπε περισσότερο ὁ Ἀρτέµων, ποὺ ὁ Παῦλος τὸν ἀνέδειξε καὶ ἐπίσκοπο. Στὸ διάστηµα τῆς ἐπισκοπῆς του, δικαίωσε τὴν προτίµηση καὶ τὶς ἐλπίδες ποὺ στήριξε σ΄ αὐτὸν ὁ Παῦλος. Καλλιέργησε τὴν διδασκαλία, φρόντισε γιὰ τοὺς φτωχούς, ἦταν παράδειγµα στοὺς πιστούς µε λόγια καὶ ἔργα, πατέρας αὐτῶν καὶ βοηθός, καύχηµα καὶ παρηγοριά. Πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τὸν θρήνησε ὅλο τὸ ποίµνιό του, σὰν µία οἰκογένεια. Διότι ἔκανε πράξη αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύµατι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ». Γίνε, δηλαδή, παράδειγµα τῶν πιστῶν καὶ στὰ λόγια σου καὶ στὴν συµπεριφορά σου καὶ στὴν ἀγάπη ποὺ θὰ δείχνεις καὶ στὴν πνευµατικὴ ζωὴ ποὺ θὰ ζεῖς καὶ στὴν πίστη καὶ στὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς. Ὁ Ἅγιος Ἀρτέµων, ἱεροµάρτυρας, πρεσβύτερος Λαοδικείας Ἀναδείχτηκε στὰ χρόνια τοῦ διώκτη τοῦ χριστιανισµοῦ, Διοκλητιανοῦ, καὶ ἦταν πάνω ἀπὸ 100 χρονῶν, διότι εἶχε κάνει 16 χρόνια ἀναγνώστης, 28 διάκονος καὶ 33 χρόνια σὰν ἱερέας. Ὅταν λοιπὸν ἄρχισε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ αὐτοκράτορας ἔστειλε στὴν Λαοδίκεια ἔκτακτο ἀπεσταλµένο του, τὸν Πατρίκιο, γιὰ νὰ ἐφαρµόσει καὶ ἐκεῖ τὰ σκληρὰ µέτρα του κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Αὐτὸς λοιπὸν κάλεσε τὸν γέροντα ἱερέα Ἀρτέµονα καὶ τοῦ εἶπε νὰ σταµατήσει τὴν δραστηριότητα ἐµψύχωσης τῶν χριστιανῶν, διότι δὲν θὰ σεβαστεῖ καθόλου τὰ γεράµατά του καὶ θὰ τὸν καταδικάσει σὲ θάνατο. Ὁ Ἀρτέµων ὄχι µόνο δὲν ὑπάκουσε στὰ ἀπειλητικὰ λόγια του Πατρικίου, ἀλλὰ συνέχισε µὲ περισσότερη ὁρµὴ τὴν δραστηριότητά του καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ κατορθώµατά του ἦταν, ὅτι µπόρεσε νὰ φέρει στὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν ἱερέα τῶν εἰδώλων Βιτάλιο. Ὄχι µόνο αὐτό, ἀλλὰ βγῆκε καὶ σ΄ ἄλλες πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, στηρίζοντας τοὺς πιστοὺς καὶ προσελκύοντας στὴν χριστιανικὴ πίστη πολλοὺς εἰδωλολάτρες. Τελικὰ ὑπέστη µαρτυρικὸ θάνατο καὶ ἔτσι τελείωσε τὴν ζωή του στὴν πρώτη γραµµὴ τῆς χριστιανικῆς παράταξης, παρὰ τὰ βαθιὰ γεράµατά του. (Ἡ µνήµη του, ἀπὸ ὁρισµένα Συναξάρια, ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 8η Ὀκτωβρίου). Ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας Διέπρεψε στὴν µοναχικὴ ζωή, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσε καύχηµα. Ἀπαράµιλλη πρὸ πάντων ὑπῆρξε ἡ ταπεινοφροσύνη του, χάρη τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς τὸν στόλισε µὲ τόσο µεγάλη πνευµατικὴ ὑπεροχή, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ περίφηµοι ἀββάδες Μακάριος καὶ Μωϋσῆς τὸν πλησίαζαν µὲ πολὺ σεβασµὸ καὶ ἔρχονταν πάντοτε νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια του, τὰ φωτισµένα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα. Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ἦλθε ἥσυχος καὶ γαλήνιος – θάνατος ἀληθινοῦ δικαίου, τὸν περιστοίχιζαν ἀδελφικὰ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀββάδες. Κατὰ τὶς τελευταῖες του δὲ στιγµές, ἐνῷ ὁ Ζαχαρίας ἦταν σιωπηλός, ἀνέβλεψε κάπως µυστήρια πρὸς τὰ πάνω· ἀνέβλεψε τότε καὶ ὁ ἀββᾶς Ἰσίδωρος καί, θαρρεῖς ἀπὸ κάποια οὐράνια ἔµπνευση, εἶπε: «Εὐφραίνου, τέκνον µου Ζαχαρία, ὅτι ἠνεώχθησάν σοι αἱ πύλαι τῆς οὐρανῶν βασιλείας». Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Μάρτυρες οἱ ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Σ΄ ἄλλα Μηνολόγια ὁ ἀριθµὸς τῶν ἐν λόγῳ Μαρτύρων ἀνέρχεται σὲ 35 καὶ ὅτι µαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισµοῦ ἐπὶ Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου (360-363), ἐνῷ σ΄ ἄλλα Συναξάρια ὁ ἀριθµός τους ἀνεβαίνει στοὺς 50). Ὁ Ὅσιος Μαρτῖνος ὁ Θηβαῖος Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Ἀβραὰµ ποὺ µόνασε στὸ ὄρος Λάστρος Ἐλάχιστα βιογραφικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸν βρίσκουµε στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 70. Ὁ Ὅσιος Ἀβραὰµ ἀπὸ µικρὸ παιδὶ διάλεξε τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ τοῦ µοναχοῦ καὶ ἔτσι µοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅ,τι περιουσία εἶχε καὶ ἔγινε ὑπόδειγµα µοναχοῦ. Ἡ φήµη τῆς µεγάλης του ἀρετῆς δὲν ἄργησε νὰ διαδοθεῖ στὴν χώρα ὅπου ἀσκήτευε καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔτρεχαν πολλοὶ κοντά του γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν πνευµατικά. Ἀλλ΄ ὁ Ἀβραάµ, ἐπειδὴ δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ ἐπίδειξη καὶ ἡ φασαρία, ἀνέβηκε στὸ ὄρος τοῦ Λάτρου, ὅπου µὲ αὐστηρότερη ἐγκράτεια, ἀγρυπνία καὶ προσευχὴ προόδευε σὲ µεγάλα ὕψη ἀρετῆς καὶ ὠφελοῦσε τοὺς ἐκεῖ ἀσκητές. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε µ΄ αὐτὸν τὸν θεάρεστο τρόπο, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Ξυλινίτης Ἰδιαίτερο βιογραφικὸ ὑπόµνηµα γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτό, ὑπάρχει στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 70 καὶ τὸ ὁποῖο παραθέτουµε αὐτολεξεῖ, ὅπως ἔχει: «Ὁ δὲ τίµιος Στέφανος, οὗ τὸ ἐπικλὴν Ξυλινίτης, καὶ αὐτὸς τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν ἑαυτὸν ἐκδοὺς περιῆλθε γυµνὸς τὸ σῶµα καὶ ἀνυπόδητος τόπους ἐκ τόπων περιερχόµενος καὶ πελαζόµενος κατὰ Κύριον καὶ ὕπνον τοῖς ὀφθαλµοῖς τὸ καθόλου µὴ προσενεγκῶν, µηδὲ τοῖς κροτάφοις ἀνάπαυσιν παρ΄ ὅλον τὸν τῆς ζωῆς αὐτοῦ χρόνον ἐντεῦθεν ἠξιώθη καὶ προφητικῶν χαρισµάτων τοῦ προλέγειν τοῖς ἄνθρωποις τὰ συµβησόµενα, προεῖδε τοίνυν καὶ τὴν αὑτοῦ τελευτὴν καὶ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἐν τῷ ὄρει τοῦ Λάτρου καὶ αὐτὸς ἀπελθῶν ἀσκητικῶς ἐκεῖσε τὸν βίον διήνυσε καὶ πολλοῖς τύπος καὶ ὑπογραµµὸς ἀναδειχθεὶς καὶ τὰ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγήσας πρὸς Κύριον ἐξεδήµησεν». Ὁ Ἅγιος Παρθένιος ὁ Γ΄ (ἢ Παρθενάκης), πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ὁ νέος αὐτὸς ἱεροµάρτυρας καταγόταν ἀπὸ τὴν Μυτιλήνη καὶ ἦταν γιὸς θεοσεβῶν γονέων. Ὁ Παρθένιος ἀφοσιώθηκε στὶς µελέτες καὶ ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τοῦ 17ου αἰῶνα. Χειροτονήθηκε ἱερέας καὶ ἀργότερα ἔγινε ἀρχιερέας καὶ ποιµένας τῆς Χίου. Στὰ τέλη τοῦ 1656 ἔγινε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σὰν διάδοχος τοῦ πατριάρχη Παρθενίου τοῦ Β΄. Σὰν μητροπολίτης, ἀλλὰ καὶ σὰν πατριάρχης, ἀναδείχτηκε ἄνδρας εὐλαβής, χρηστός, λόγιος καὶ ζηλωτὴς τῶν καλῶν πραγµάτων καὶ τῆς εὐσεβείας. Σὰν πατριάρχης, ἀνέπτυξε ἰδιαίτερα τὴν Ἑλληνικὴ παιδεία. Κάποια ἐπιστολή του, ὅµως, ἔπεσε στὰ χέρια τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, ποὺ θεώρησε τὸ περιεχόµενό της ἐπαναστατικό. Ἔτσι ὁ τότε σουλτάνος, Ἰµπραὴµ ὁ Α΄, διέταξε τὴν θανάτωση τοῦ πατριάρχη Παρθενίου. Συνελήφθη καὶ τὸν πίεζαν νὰ δεχτεῖ τὸν ἰσλαµισµὸ γιὰ νὰ σωθεῖ. Ἀλλ΄ ὁ Παρθένιος ἔµεινε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του. Τότε τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου, στὶς 24 Μαρτίου 1657, τὸν κρέµασαν στὴν Καγκελωτὴ πύλη Παρµὰκ – Καπου. Μὲ διαταγὴ τοῦ Μ. Βεζίρη Μεχµὲτ Κιουπουλοῦ τὸ λείψανο, παρέµεινε κρεµασµένο γιὰ τρεῖς µέρες καὶ κατόπιν τὸ ἔριξαν στὴν θάλασσα. Ἀργότερα τὸ παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν σ΄ ἕνα νησὶ «τὴ λεγοµένη τῶν Πριγκίπων». Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συνέγραψε ὁ Συρίγου Μελέτιος. Ὁ Ὅσιος Ζαχαρίας ὁ Ῥῶσος Οἱ ἐν Καζάν (+ 1552).
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|