Κόλπων τοῦ γεννήτορος, μὴ χωρισθεὶς τῇ Θεότητι,
σαρκωθεὶς ὡς εὐδόκησας, ἀγκάλαις κρατούμενος,
τῆς Ἀειπαρθένου…» (τροπάριο τῶν Αἴνων)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σαράντα μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἑορτάζουμε τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. Μέ αὐτήν ὁλοκληρώνεται «ὁ χρόνος τῶν Χριστουγέννων» καί συγκεφαλαιώνεται τό νόημα τῆς ὄντως «Μητρόπολης τῶν Ἑορτῶν», ὅπως ἀποκαλεῖ τή Γέννηση τοῦ Σωτῆρα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς καταγράφει τό γεγονός αὐτό, ἀναφέροντας ὅτι ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Θεοτόκος, τηρώντας τούς θρησκευτικούς τύπους, «ἀνήγαγον αὐτὸν (τόν Ἰησοῦν) εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…» (Λουκ. 2, 22-23). Ὁ Γέρων Συμεών πῆρε στήν ἀγκαλιά του τό Θεῖο Βρέφος καί, γεμᾶτος χαρά καί εὐγνωμοσύνη, ἀναφώνησε τό «Νῦν ἀπολύεις τό δοῦλον Σου, Δέσποτα…». Αὐτό περίμενε καί ἀξιώθηκε μέ αὐτό∙ δέν εἶχε πιά νόημα ἡ ζωή του στή γῆ.
Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς παραθέτει καί ἄλλα ἀξιοσημείωτα ἀπό αὐτή τήν ἱερή Ἀκολουθία τοῦ Σαραντισμοῦ τοῦ Κυρίου. Ὁ Μνήστορας Ἰωσήφ καί ἡ Παναγία Μητέρα θαυμάζουν τά λεγόμενα τοῦ ἁγίου Γέροντα, πού συμπληρώνει προορατικῶς ὅτι «Αὐτὸς εἶναι προωρισμένος γιὰ νὰ πέσουν καὶ γιὰ νὰ ἀνυψωθοῦν πολλοὶ ἀνάμεσα στὸν Ἰσραήλ, καί αὐτὸς θὰ εἶναι πρόσωπο διαφωνιῶν, γιὰ νὰ φανερωθεῖ τί σκέφτονται πολλοὶ μέσα τους, ἀλλὰ καὶ τὴ δική σου ψυχὴ θὰ περάσει μαχαίρι». Ὁ Ἰησοῦς θά εἶναι ἐφεξῆς «Σημεῖον ἀντιλεγόμενον», καί τό βιώνει αὐτό ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀπό τότε καί μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου.
Στή συνοδεία τοῦ Γέροντα Συμεών ἀνήκει καί ἡ προφήτισσα Ἄννα, πού ζοῦσε στό Ναό κοντά ἕνα αἰῶνα, μέ προσευχές καί νηστεῖες, ἡμέρα καί νύχτα. Δοξολογοῦσε καί ἐκείνη τόν Θεό γιά τή μεγάλη Του δωρεά, καί προφήτευε παράλληλα τή λύτρωση πού ἔφερνε στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς. Εἶναι ἐκπληκτική καί πανέμορφη ἡ εἰκόνα τοῦ Γέροντα, πού κρατᾷ στήν ἀγκαλιά του τό Θεῖο Βρέφος, ὅπως εἶναι ὄμορφη ἡ σκηνή τοῦ Ἱερέα, πού ὑποδέχεται στό Ναό τήν κάθε μητέρα καί ἐκκλησιάζει ἀγαπητικά τό μωρό της κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαραντισμοῦ. Ἡ τωρινή σκηνή εἶναι μιά εὐχή καί μιά ἐλπίδα γιά τό νέο μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί τόν μελλοντικό πολίτη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή ἡ προσδοκία ἐντάσσεται στή μεγάλη καί κοσμοσωτήρια ἐλπίδα τῆς σωτηρίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, κάθε φυλῆς καί γλώσσας, ἀπο τόν Σαρκωθέντα Κύριο. Ὁ Ναός τῶν Ἱεροσολύμων ἔχει τή συνέχειά του στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, στόν κάθε Ἱερό Ναό, μέσα στόν ὁποῖο διακονεῖται ἡ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας ὅλων μέ τή συμμετοχή μας στά ἱερά Μυστήρια, μέ κορυφαῖο ἐκεῖνο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὁ Γέρων Συμεών περίμενε ὁλόκληρη τή ζωή του καί προφανῶς ἦταν σέ θέση προσευχῆς καί στοχασμοῦ τῶν ἀναμενομένων θείων γεγονότων. Καθαρός ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά ἀξιώθηκε νά βαστάσει στήν ἀγκαλιά του τόν Ἀχώρητο. Τιμώντας καί ἐμεῖς τή σημερινή ἑορτή, εἶναι ἀσφαλῶς καιρός νά ἀναρωτηθοῦμε τί περιμένουμε; Καί συνειδητοποιώντας αὐτή τήν ὕψιστη ἀναμονή, ἀρχίζουμε τή δική μας ἑτοιμασία. Ξεχωρίζουμε τά οὐσιώδη ἀπό τά περιττά, ἀπορρίπτουμε τά «σκύβαλα» καί ἔχουμε νοῦ καί καρδιά στραμμένα στά Ἄνω, στόν Ὑψηλό Ἀναμενόμενο πού ἤδη κτυπάει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας: «Ἰδού ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἑὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3, 20). Μᾶς καλεῖ καί μᾶς περιμένει ὄχι γιά νά μᾶς δώσει ἐφήμερες ὑποσχέσεις, ὄχι γιά νά μᾶς ἐκθέσει πλανερά προγράμματα, οὔτε γιά νά μᾶς δώσει μιά πρόσκαιρη ἱκανοποίηση. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά μᾶς ὀμορφήνει τήν παροῦσα σύντομη ζωή καί γιά νά μᾶς δώσει ἐλπίδα ἀγαθῶν αἰωνίων. Χρέος μας νά ἑτοιμαστοῦμε γιά τή μεγάλη αὐτή ὑποδοχή.
Μέ διάπυρες εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Νίκαίας Ἀλέξιος