|
04 Μαΐου
|
|
|
Ἡ Ἁγία Πελαγία Κατοικοῦσε στὴν Ῥώµη, ἀλλὰ ἡ καταγωγή της ἦταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας. Τότε αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Διοκλητιανὸς καὶ ἡ Ῥώµη ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι ἡ ἀκρόπολη τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀλλὰ καὶ ἡ παρουσία τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἦταν αἰσθητή. Ἡ Πελαγία, λοιπόν, εἶδε σὲ ὅραµα ἕνα ἐπίσκοπο, ποὺ τὴν παρακαλοῦσε νὰ τὴν βαπτίσει. Ὅταν ξύπνησε, πῆρε ἄδεια ἀπὸ τὴν µητέρα της, µὲ πρόσχηµα ὅτι θὰ πάει στὴν τροφό της, ἀλλὰ αὐτὴ πῆγε στὸν τότε ἐπίσκοπο Ῥώµης, Λίνο, καὶ βαπτίσθηκε χριστιανή. Ἡ χαρά της ἦταν ἀνεκλάλητη. Ἀφοῦ παρέδωσε τὴν πολυτελή της ἐνδυµασία στὸν ἐπίσκοπο, γιὰ νὰ τὴν πουλήσει καὶ νὰ διαθέσει τὰ χρήµατα στοὺς φτωχούς, ντύθηκε τὴν στολὴ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσµατος καὶ ἔπειτα πῆγε στὴν τροφό της. Αὐτὴ µόλις τὴν εἶδε, ἔξεµανη καὶ τὴν ἔδιωξε. Ἡ Πελαγία ἀποφάσισε τότε νὰ πάει στὴν µητέρα της, ἐλπίζοντας στὴν µητρική της στοργή. Ὅταν, ὅµως, τὴν εἶδε ἡ µητέρα τῆς µ΄ αὐτὰ τὰ ῥοῦχα, ἀναστατώθηκε. Μὲ δάκρυα πολλὰ τὴν ἱκέτευε νὰ ἐπανέλθει στὴν ἀρχική της κατάσταση. Ἡ Πελαγία λυπήθηκε, ἀλλὰ στάθηκε ἀµετακίνητη στὸ φρόνηµά της. Αὐτὸ µόλις τὸ ἔµαθε ὁ γιὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ, ποὺ ἦταν ἀρραβωνιαστικὸς τῆς Πελαγίας, ἀπὸ τὴν λύπη του αὐτοκτόνησε. Ὁ Διοκλητιανὸς δὲν ἄργησε νὰ ἀνακαλύψει ὅτι αἰτία τῆς αὐτοκτονίας τοῦ γιοῦ του ἦταν ἡ Πελαγία. Γι΄ αὐτὸ καὶ δὲ δίστασε νὰ τὴν θανατώσει µέσα σ΄ ἕνα χάλκινο πυρακτωµένο βόδι. Ἔτσι, ἡ καλλιπάρθενος Πελαγία ἀξιώθηκε νὰ συναντήσει τὸν λυτρωτὴ καὶ νυµφίο της Χριστό. Ὁ Ὅσιος Ἰλάριος ὁ θαυµατουργὸς Ἡ θερµότητα τῆς πίστης καὶ ἡ καθαρότητα τῆς ζωῆς του τὸν ἀνέδειξαν πολὺ νωρὶς ἄξιο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Θεὸς µάλιστα, τὸν ἀξίωσε καὶ νὰ θαυµατουργεῖ. Θεράπευσε παραλυτικοὺς καὶ χωλούς, ἔλυσε µὲ τὴν προσευχή του τὴν ἀνοµβρία καὶ πολλοὺς δαιµονισµένους ἀπάλλαξε ἀπὸ τὴν µάστιγά τους, ἐν τῷ ὀνόµατι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστηµα ἀποσύρθηκε σὲ ἐρηµικὸ τόπο, ὅπου ζοῦσε µέσα σὲ µία καλύβη. Ἐκεῖ µελετοῦσε καὶ προσευχόταν, ἀγωνιζόµενος νὰ καταρτίσει πνευµατικότερα τὸν ἑαυτό του, µακριὰ ἀπὸ τὸν θόρυβο τοῦ κόσµου. Ἔπειτα ἐµφανίστηκε καὶ πάλι µέσα στὴν κοινωνία, ἐξακολουθῶντας τὴν διδασκαλία καὶ τὶς θεραπεῖες. Μετὰ ἀπὸ κοινὴ ἀπαίτηση, δέχτηκε νὰ χειροτονηθεῖ ἱερέας. Στὸ νέο αὐτὸ ἱερὸ ὑπούργηµα, ἐξετέλεσε εὐσυνείδητα ὅλα τὰ καθήκοντα τοῦ καλοῦ πρεσβυτέρου. Ὑπῆρξε πατέρας καὶ διδάσκαλος, φίλος της ἀλήθειας, ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπόδειγµα πνευµατικῆς γλώσσας, συναναστροφῆς, καὶ ζωῆς ἀµέµπτου. Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ καταγινόµενος µέχρι τέλους τῆς ζωῆς του µὲ τέτοια θεάρεστα ἔργα. Οἱ Ἅγιοι Ἀφροδίσιος, Μίσδας (ἢ Μελής), Μακρόβιος, Οὐαλεριανός, Λεόντιος, Ἀντωνῖνος (ἢ Ἀντώνιος) καὶ τὸ ὑπόλοιπο ἅγιο πλῆθος, ποὺ µαρτύρησαν στὴν Σκυθούπολη Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ παρουσιάστηκαν αὐθόρµητα στὸν ἄρχοντα τῆς χώρας τους καὶ τοῦ ἔκαναν δριµύτατη παρατήρηση γιὰ τὶς ἀπάνθρωπες ἐνέργειές του κατὰ τῶν χριστιανῶν. Κατόπιν συνέτριψαν τοὺς βωµοὺς τῶν εἰδώλων καὶ προκάλεσαν τὸν θυµὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν µὲ πέτρες καὶ ῥόπαλα καὶ νὰ τοὺς σκοτώσουν ὅλους. Τὰ δὲ λείψανά τους, τὰ παρέλαβαν οἱ Χριστιανοί, τὰ ἔθαψαν µὲ τιµὲς καὶ ἐπάνω σ΄ αὐτὰ ἀνήγειραν ναό. Ἡ δὲ σύναξή τους τελεῖται στὸ ἀποστολεῖο τοῦ Ἰακώβου Ἄδελφοθεου, ποὺ βρίσκεται µέσα στὸν σεβάσµιο οἶκο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στοὺς Χαλκοπρατείους. Ἀνακοµιδὴ Λειψάνων τοῦ Ἁγίου καὶ Δικαίου Λαζάρου, φίλου τοῦ Χριστοῦ, καὶ τῆς μυροφόρου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς Ἡ ἀνακοµιδὴ αὐτὴ ἔγινε ἐπὶ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, τὸ 890. Τελεῖται δὲ αὐτῶν ἡ Σύναξις στὴν Μονὴ ποὺ ἔκτισε ὁ προαναφερόµενος βασιλιὰς καὶ εἶναι ἐπ΄ ὀνόµατι τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Ἐπίσης συνεορτάζονται καὶ τὰ ἐγκαίνια τῆς ἐκκλησίας µέσα στὴν Μονή (βλέπε καὶ 17 Ὀκτωβρίου). Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος, ἡγούµενος τῆς Μονῆς Μηδικίου Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν εἰκονοµάχων, ἔγινε µοναχὸς καὶ ἀναχώρησε στὰ ὄρη (ἐπὶ Πατριάρχου Ταρασίου, 784-806), καταγινόµενος µὲ νηστεῖες καὶ προσευχὲς γιὰ τὴν εἰρήνη µέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ σ΄ ὅλη τὴν οἰκουµένη. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις ἔγινε ἡγούµενος τοῦ µοναστηρίου τοῦ Μηδικίου, ποὺ βρίσκεται στὰ Μουδανιά. Τὸ 814 ἐπὶ Λέοντος Ε΄ τοῦ Ἀρµενίου, ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι του, διότι ἦταν προσκυνητὴς τῶν ἁγίων εἰκόνων. Τελικά, µετὰ ἀπὸ πολλὲς κακουχίες καὶ ταλαιπωρίες, κλείστηκε µέσα σὲ µία σκοτεινὴ φυλακή, ὅπου καὶ ἀπεβίωσε. Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ποὺ ἡσύχαζε στοὺς ἐρηµικότερους τόπους τοῦ Ἄθωνος Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἔζησε κατὰ τὸν 11ο αἰῶνα µ.Χ. Διακρίθηκε µεταξὺ τῶν ἀσκητικότερων ἀνδρῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἀσχολήθηκε µὲ πολὺ ζῆλο στὰ ζητήµατα τῆς ἄκρας ἐγρήγορσης τοῦ νοῦ, τῆς ὑπερκόσµιας ὕψωσης τῆς ψυχῆς καὶ τῆς µεταρσίου καὶ ἀπερισπάστου προσευχῆς. Τὶς κατάλληλες µεθόδους γι΄ αὐτὸ τὸ τελευταῖο, συµπεριέλαβε στὸ ἔργο του περὶ νοερᾶς προσευχῆς («Φιλοκαλία»). Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ἐπίσκοπος Κορίνθου Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ στὶς ἡµέρες της βασιλείας Βασιλείου καὶ Κωνσταντίνου, τὸ ἔτος 937.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|