|
13 Μαΐου
|
|
|
Ἡ Ἁγία Γλυκερία Γεννήθηκε στὴν Τραϊανούπολη τὸν 2ο αἰῶνα µ.Χ., ὅταν αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Ἀντωνῖνος. Ἡ Γλυκερία ἦταν χριστιανὴ καὶ τὸ ἔδειχνε µὲ ἔργα στὴν ζωή της. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ ἡγεµόνας Σαβίνος, τὴν συνέλαβε καὶ µὲ ἐκβιαστικὸ τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν κάνει νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ Γλυκερία, ἀφοῦ προσευχήθηκε στὸν Χριστό, γκρέµισε καὶ συνέτριψε τὸ εἴδωλο τοῦ Δία. Τότε οἱ εἰδωλολάτρες τὴν λιθοβόλησαν µὲ µανία. Ἀλλὰ καµιὰ πέτρα δὲν ἄγγιξε τὴν Γλυκερία καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψουν στὴν χριστιανικὴ πίστη πολλοὶ εἰδωλολάτρες. Ἀφοῦ τὴν βασάνισαν µὲ πολλοὺς τρόπους, τελικὰ τὴν ἔριξαν τροφὴ σὲ ἕνα ἄγριο θηρίο, ποὺ ναὶ µὲν δὲν τὴν κατασπάραξε, ἀλλὰ τὸ δάγκωµα ποὺ κατάφερε σ᾿ αὐτὴν προκάλεσε µετὰ ἀπὸ λίγες ἡµέρες τὸ θάνατό της. Τὸ λείψανό της ἐνταφιάσθηκε στὴν Ἡράκλεια. Ἔτσι ἡ Γλυκερία, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔµεινε πιστὴ χριστιανὴ µέχρι τέλους. Καὶ σὲ ὅλους ἐµᾶς, ὑπενθυµίζει τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ: «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοὶ τὸν στέφανον τῆς ζωῆς». Δηλαδή, φρόντιζε νὰ γίνεσαι πιστός, ἀποφασισµένος καὶ θάνατο ἀκόµα νὰ ὑποστεῖς γιὰ τὴν πίστη σου αὐτή, καὶ θὰ σοῦ δώσω σὰν στεφάνι τῶν ἀγώνων σου τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ Ἅγιος Λαοδίκιος ὁ δεσµοφύλακας Αὐτὸς ἦταν δεσµοφύλακας, ὅταν ἡ Ἁγία Γλυκερία ἦταν στὴν φυλακή. Κατηχήθηκε ἀπ᾿ αὐτὴν στὴν Χριστιανικὴ πίστη, ἔγινε χριστιανός, ὁµολόγησε τὴν πίστη του καὶ µαρτύρησε διὰ ἀποκεφαλισµοῦ. Ὁ Ὅσιος Σέργιος ὁ ὁµολογητής Καταγόταν ἀπὸ ἐπίσηµη καὶ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Ὁ τότε εἰκονοµάχος αὐτοκράτορας Θεόφιλος, στοὺς διωγµοὺς ποὺ ἔκανε, δὲν δίστασε νὰ συµπεριλάβει µαζὶ µὲ τοὺς µοναχοὺς καὶ οἰκογενειάρχες. Ἔτσι καὶ ὁ Σέργιος, καταγγέλθηκε σὰν ἔνθερµος ὑποστηρικτὴς τῶν ἁγίων εἰκόνων. Τὸν ἔφεραν λοιπὸν µπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα, καὶ αὐτὸς προσπάθησε µὲ κάθε τρόπο νὰ ἀλλάξει τὸ φρόνηµα τοῦ Σεργίου. Μάταια ὅµως. Ὁ Σέργιος µὲ σταθερότητα εἶπε, ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ εὐχαριστήσει τὸν βασιλιά του, προδίδοντας τὸν Μεγάλο Βασιλιὰ ὅλης της δηµιουργίας, Ἰησοῦ Χριστό. Τότε ὁ Θεόφιλος, δήµευσε ὅλα τὰ ὑπάρχοντα τοῦ Σεργίου καὶ τὸν φυλάκισε. Κατόπιν ἐξορίστηκε µαζὶ µὲ τὴν γυναῖκα του, Εἰρήνη, καὶ τὰ παιδιά του. Ὅλοι τους φτωχοὶ πλέον, ὑπέφεραν πολλὲς ταλαιπωρίες. Δὲν µετάνοιωσαν ὅµως, ἀλλὰ ἦταν εὐχαριστηµένοι διότι δοκιµάζονταν καὶ ὑπέφεραν γιὰ χάρη τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸν Σέργιο βρῆκε ὁ θάνατος µακριὰ ἀπὸ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του. Πέθανε µὲ τὴν πεποίθηση, ὅτι αὐτὸς ἔπρεπε νὰ πεθάνει καὶ ὅτι ἡ οἰκογένειά του ἦταν εὐτυχισµένη, διότι εἶχε νὰ ἐπιδείξει παθήµατα γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστό. Ὁ Ὅσιος Παυσίκακος, ἐπίσκοπος Συνάδων Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀπάµεια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαυρικίου (582-602). Εἶχε γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐπισήµους στὸ γένος. Ἀπὸ µικρὸς στὸν δρόµο τοῦ Θεοῦ µὲ τὴν εἰλικρινῆ πίστη του καὶ τὴν ἄµεµπτη ζωή του, σπούδασε ὄχι µόνο Θεολογία ἀλλὰ καὶ ἰατρική, γιὰ νὰ τὴν ἐξασκήσει δωρεὰν ὑπὲρ τῶν φτωχῶν. Ὅταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Κυριακός (595-606), ἐκτιµῶντας τὶς µεγάλες ἀρετὲς τοῦ Παυσικάκου, τὸν ἔπεισε νὰ καταταχθεῖ στὸν ἱερὸ κλῆρο καὶ ἔπειτα τὸν ἀνέδειξε ἐπίσκοπο Συνάδων. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Παυσίκακος ἐργάστηκε γιὰ τὴν καλύτερη στερέωση τῶν πιστῶν καὶ τὴν ἐξαφάνιση τῶν αἱρέσεων ἀπὸ τὴν ἐπαρχία του, χρησιµοποιῶντας τὴν εὐεργετικὴ καὶ θαυµάσια µάχαιρα τῆς διδασκαλίας τοῦ θείου λόγου. Ὁ βασιλιὰς Μαυρίκιος τὸν εἶχε περὶ πολλοῦ, ἐπειδὴ τὸν θεράπευσε ἀπὸ σοβαρότατη ἀσθένεια, καὶ ἀπὸ εὐγνωµοσύνη καθιέρωσε γιὰ τὴν ἐπισκοπή του ἐτήσιο χρηµατικὸ βοήθηµα. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά, µοχθῶντας γιὰ τὴν ἐπισκοπὴ του µέχρι τελευταίας του πνοῆς. Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος, ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Τιβεριανῶν Ἐδῶ γίνεται κάποια σύγχυση σχετικῶς µὲ τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ. Στοὺς Συναξαριστὲς εἶναι καταχωρηµένος χωρὶς ὑπόµνηµα. Ἀλλὰ µᾶλλον πρόκειται περὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Λαυριωτικὸς Κώδικας 1170 φ. 2386 λέει, ὅτι ὑπῆρξε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ῥώµης Μαξιµιανοῦ καὶ ἦταν στρατιώτης στὸ στράτευµα τοῦ κόµη Τιβεριανοῦ, ποὺ βρισκόταν στὴν ἐπισκοπὴ Κέντουλλες ἢ Κεντουλίνες ἢ Κέλλες, ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ καταγόταν. Μὲ τὸ πέρασµα τῶν χρόνων, οἱ διάφοροι συγγραφεῖς βιογραφιῶν ἁγίων, τὸν µεταµόρφωσαν σὲ ἐπίσκοπο καὶ ἀπὸ τὸ τάγµα τῶν Τιβεριανῶν, ποὺ ἦταν καταταγµένος, πῆρε καὶ τὸν τίτλο τῆς ἀνύπαρκτης ἐπισκοπῆς (βλέπε 14 Μαΐου). Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ πρεσβύτερος Ἦταν Πρεσβύτερος τῆς Μονῆς Ἐφάψεως καί, ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ ἀσκητικὴ καὶ ὅσια, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁρισµένοι Συναξαριστὲς µαζί του ἀναφέρουν καὶ τὴν µνήµη κάποιου Ὁσίου Ἀγαπίου). Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου Παντανάσσης στὸ νησὶ τῆς Ἁγίας Γλυκερίας (στὰ Τούζλα) Ὁ Ὅσιος Εὐθύµιος, ὁ νέος κτήτορας τῆς Μονῆς Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους Ἔζησε στὸ δεύτερο µισό του 10ου αἰῶνα καὶ ἀρκετὰ χρόνια του 11ου. Τὸ 965 ἦλθε καὶ κατοίκησε κοντὰ στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τῆς Μονῆς Λαύρας, ὁ σύµβουλος τοῦ βασιλιᾶ τῆς Γεωργίας (Ἰβηρίας) Δαυῒδ Κουροπαλάτη, Ἰωάννης Βαρασβατσέ. Μετὰ ἀπὸ λίγο ἔφερε καὶ τὸν γιό του, Εὐθύµιο, καθὼς καὶ ἄλλους ἐπισήµους Γεωργιανοὺς καὶ ἔγιναν ὅλοι µοναχοί. Ἐπειδὴ ὅµως τοὺς εἶχε παραχωρηθεῖ µικρὸς χῶρος, ὁ πνευµατικός τους προϊστάµενος, Ἰωάννης Βαρασβατσέ, ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλία νὰ ἱδρύσουν ἀνεξάρτητο µοναστήρι, πρᾶγµα ποὺ ἔγινε µὲ τὴν ἀρωγὴ τοῦ βασιλιᾶ Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου καὶ ὀνοµάστηκε Μονὴ Ἰβήρων, διότι οἱ κτήτορές της ἦταν Ἴβηρες (Γεωργιανοί). Τὸ 998 (κατ᾿ ἄλλους τὸ 1003), ποὺ πέθανε ὁ Ἰωάννης ὁ Ἴβηρας, τὸν διαδέχθηκε ὁ γιὸς καὶ συνεργάτης του, Εὐθύµιος. Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀσχολήθηκε µὲ ἐπιτυχία στὴν διοίκηση τῆς Μονῆς, ἐπίσης µὲ πολὺ ζῆλο καλλιέργησε τὴν πνευµατικὴ ζωὴ τῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς, δίνοντας αὐτὸς πρῶτος τὸν ἑαυτό του τέλειο ὑπόδειγµα σὲ κάθε ἀρετή. Τόση ἦταν ἡ φήµη τῆς ἁγιότητάς του, ὥστε ὁ αὐτοκράτορας Βασίλειος τοῦ πρότεινε τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Κύπρου, ἀλλὰ ὁ Εὐθύµιος προτίµησε τὸ ἀγαπηµένο του Μοναστήρι καὶ ἔτσι δὲν δέχθηκε τὴν πρόταση τοῦ αὐτοκράτορα. Τὸ 1028 πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ Ἁγιορείτικες ὑποθέσεις, ὅπου καὶ πέθανε στὶς 13 Μαΐου ὁ ἐνάρετος καὶ εὐσεβὴς αὐτὸς ἄνδρας. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Ἴβηρ Ἦταν πατέρας τοῦ Ὁσίου Εὐθυµίου καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Ἴβηρ Ἦταν συγγενὴς καὶ διάδοχος στὴν Μονὴ Ἰβήρων τοῦ Ὁσίου Εὐθυµίου. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Γαβριήλ ὁ Ἴβηρ Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἄκουσε θεία φωνὴ καὶ ἔβγαλε ἀπὸ τὴν θάλασσα τὴν θαυµατουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας Πορταΐτισσας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Οἱ Ἅγιοι Μοναχοὶ Ἰβηρίτες, ὁσιοµάρτυρες Οἱ ὅσιοι αὐτοὶ ἀγωνίζονταν ἀσκητικὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἰβήρων κατὰ τὸ 1280, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Μιχαὴλ Η´ Παλαιολόγος (1259-1289) καὶ Πατριάρχης ὁ Ἰωάννης ΙΑ´ ὁ Βέκκος (1275-1282). Τότε λοιπόν, οἱ Λατινόφρονες (παπικοί) γύριζαν τὰ διάφορα µοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ νὰ πείσουν τοὺς µοναχοὺς ν᾿ ἀκολουθήσουν τὴν πλάνη τους. Ὅταν ἦλθαν καὶ στὴν Μονὴ Ἰβήρων, οἱ Πατέρες αὐτοὶ τῆς Μονῆς δὲν τοὺς δέχτηκαν καὶ τοὺς ἔδιωξαν. Ὁπότε οἱ Λατῖνοι, διέταξαν νὰ συλληφθοῦν ὅλοι. Καὶ τοὺς µὲν καταγοµένους ἀπὸ τὴν Ἰταλία κράτησαν σὰν σκλάβους, τοὺς δὲ ὑπόλοιπους ἔπνιξαν στὴν θάλασσα καὶ ἔτσι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Ὁ Ἅγιος Μακάριος, ἱεροµάρτυρας, ὁ θαυµατουργός (Ῥῶσος, + 1653)
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|