|
15 Μαΐου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Παχώµιος Ἡ Ἄνω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε ὁ Παχώµιος ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες, τὸ 292 µ.Χ. Σὲ ἡλικία 20 χρονῶν, κατατάχθηκε στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατό, ὅπου συνδέθηκε µὲ χριστιανοὺς στρατιῶτες καὶ ἔτσι γνώρισε τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ὅταν ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, βαπτίσθηκε. Ἡ ψυχή του, ὅµως, ἐπιθυµοῦσε κάτι περισσότερο καὶ ἀνώτερο πνευµατικά. Πῆγε, λοιπόν, κοντὰ σὲ ἕνα φηµισµένο ἡσυχαστή, τὸν Παλαίµονα, ὅπου κοντά του προόδευσε στὴν ἄσκηση, τὴν ἀρετὴ καὶ ἰδιαίτερα στὴν βαθειὰ ταπεινοφροσύνη. Ὅταν πέθανε ὁ Παλαίµονας, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Παχώµιος ἔκτισε δικό του κελλὶ στὸν τόπο Ταβενησία, κοντὰ στὸν Νεῖλο. Μὲ τὸν χρόνο σχηµατίσθηκε ἀδελφότητα καὶ ἔτσι ἔγινε ἐκεῖ ὁλόκληρη Μονή. Καταπληκτικὰ ὀργανωτικὸ πνεῦµα ὁ Παχώµιος καὶ µὲ βοηθὸ τὴν ταπεινοφροσύνη, κατόρθωσε νὰ δηµιουργήσει ἄριστο κοινοβιακὸ σύστηµα καὶ διοικοῦσε ἁρµονικότατα τοὺς 3.000 περίπου µοναχοὺς ποὺ ἦταν γύρω ἀπ᾿ αὐτόν. Θεωρεῖται, µάλιστα, καὶ ὁ ἱδρυτὴς τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς. Ὁ Παχώµιος δὲν ἦταν καὶ τόσο πολὺ ἐγγράµµατος, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸν ἐπηρέαζε, διότι πάντα εἶχε κατὰ νοῦ τὴν συµβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκοµβώσασθε· ὅτι ὁ Θεὸς ταπεινοῖς δίδωσι χάριν». Δηλαδή, κουµπωθεῖτε σὰν ἄλλο ῥοῦχο τὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει χάρη. Ἔτσι καὶ ὁ Παχώµιος, µὲ τὸ ταπεινὸ φρόνηµα εἶχε τὴν χάρη νὰ συζητᾷ κατὰ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο τὰ θεολογικὰ ζητήµατα. Τὸν Μάιο τοῦ 348, προσβλήθηκε ἀπὸ πανώλη καὶ πέθανε. Ὁ Ὅσιος Ἀχίλλειος, ἐπίσκοπος Λαρίσης Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ὁ νεανικός του πόθος τὸν ἔφερε στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ κατόπιν στὴν Ῥώµη. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στὸ ἱερὸ ἔργο τοῦ ἱεροκήρυκα, διδάσκοντας ἀκατάπαυστα τὸν θεῖο λόγο σὲ πόλεις καὶ χωριά, ἀψηφῶντας ἀνάγκες, βρισιές, διωγµοὺς καὶ ταλαιπωρίες. Οἱ µεγάλες καὶ σπουδαῖες ὑπηρεσίες του τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο Λαρίσης. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Ἀχίλλειος ὑπῆρξε ὁ πνευµατικὸς ἀρχηγὸς καὶ διδάσκαλος, αὐτὸς ποὺ ἔλεγε καὶ ἔπραττε. Κήρυττε κάθε µέρα, βοηθοῦσε τὶς χῆρες, προστάτευε τὰ ὀρφανά, ἀνακούφιζε τοὺς φτωχούς, ὑπεράσπιζε τοὺς ἀδικηµένους, ἦταν ὁ ἄγρυπνος φύλακας καὶ φρουρὸς τῆς παρακαταθήκης τῆς πίστεως καὶ τοῦ ποιµνίου ποὺ τοῦ ἐµπιστεύτηκαν. Ὁ Ἀχίλλειος διακρίθηκε καὶ στὴν Α´ Οἰκουµενικὴ Σύνοδο στὴν Νίκαια, ἐναντίον τοῦ Ἀρείου. Καὶ τότε ὁ µέγας Κωνσταντῖνος, ἐκτιµῶντας τὶς ἀρετές του, τοῦ ἔδωσε µεγάλη χρηµατικὴ δωρεά, τὴν ὁποία, ὅταν ὁ Ἀχίλλειος ἐπέστρεψε στὴν Λάρισα, διέθεσε γιὰ νὰ κτίσει ναοὺς καὶ γιὰ τὴν µέριµνα τῶν ἀσθενῶν καὶ τῶν φτωχῶν. Ὅταν προαισθάνθηκε τὸν θάνατό του, κάλεσε κοντά του ὅλους τοὺς ἱερεῖς τῆς ἐπισκοπῆς του καὶ τοὺς ἔδωσε πατρικὲς συµβουλὲς γιὰ τὰ καθήκοντά τους. Τὸ λείψανό του, µέχρι τὸν 10ο αἰῶνα κοσµοῦσε τὴν Λάρισα. Τὸ ἅρπαξαν ὅµως οἱ Βούλγαροι, ὅταν εἰσέβαλαν στὴν Θεσσαλία. Ὁ Ἅγιος Βάρβαρος ὁ Μυροβλήτης Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν στοιχεῖα γιὰ τὴν ζωή του, µόνο ὅτι µαρτύρησε διὰ ξίφους. Στὸν Λαυριωτικὸ ὅµως Κώδικα 70φ. 244 ὑπάρχουν τὰ ἑξῆς: Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν βάρβαρος, λεηλατοῦσε καὶ ἔτρωγε σάρκες ἀνθρώπων. Κάποιος ἱερέας ὅµως, µαζὶ µ΄ ἕνα βοηθό του, ἦλθαν σὲ ἕνα τόπο ποὺ ὀνοµαζόταν Νῆσα γιὰ νὰ λειτουργήσει στὸν ἐκεῖ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅρµησε ὁ Βάρβαρος γιὰ νὰ τοὺς φάει, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἄνοιξε τὰ µάτια του καὶ εἶδε Ἄγγελο Κυρίου νὰ συλλειτουργεῖ µὲ τὸν ἱερέα. Τότε µετανόησε γιὰ ὅλα καὶ τέθηκε ὑπὸ τὴν πνευµατικὴ καθοδήγηση τοῦ ἱερέα, ἀφοῦ κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε χριστιανός. Τότε µὲ τὴν ἄδεια τοῦ πνευµατικοῦ του, γιὰ τρία χρόνια βάδιζε σὰν τετράποδο καὶ ἔτρωγε χόρτα καὶ ῥίζες ἀπὸ διάφορα φυτά. Κάποτε ὅµως, ἕνας γεωργὸς τὸν πέρασε γιὰ ἀρκούδα καὶ τὸν χτύπησε θανάσιµα στὴν δεξιά του πλευρὰ καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεό. Στὸν τόπο ὅπου µαρτύρησε ἀναβλύζει µύρο καὶ γίνονται ἰάσεις ἀσθενειῶν. Ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ ἐρηµίτης καὶ θαυµατουργός Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Στοιχεῖα γιὰ τὴν ζωή του καθὼς καὶ τὴν Ἀκολουθία του, ἔγραψε ὁ Ἀνδρέας ὁ Ἱδρωµένος ὁ Ὑπάργιος (+ 1847). Σύµφωνα λοιπὸν µὲ τὰ στοιχεῖα αὐτά, ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Μονοδένδρι τῆς Ἠπείρου καὶ ὑπῆρξε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μιχαὴλ Β΄ τοῦ Κοµνηνοῦ, δεσπότη τῆς Ἠπείρου (1237- 1271). Ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε ἡδονὲς χρηµάτων, περιουσίας καὶ συζύγου, κατοίκησε στὴν ἔρηµο. Ἐκεῖ, µὲ ἄσκηση καὶ προσευχὴ ἁγίασε τὴν ζωή του καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Οἱ Ἅγιοι Ἡσαΐας, ἐπίσκοπος Ῥοστοβίας ὁ θαυµατουργός, Δηµήτριος ὁ βασιλόπαις δούκας Μόσχας καὶ πάσης Ῥωσίας ὁ θαυµατουργὸς καὶ Ἡσαΐας ὁ θαυµατουργός ἐν Σπηλαίῳ (Ῥῶσοι) Ἡ Ὁσία Καλή Μνήµη τῆς Θεοτόκου ἐν τῷ Περιτειχίσµατι καὶ ἡ ἀνάδειξις τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος ἐν Καµουλιανοῖς Ἀνακοµιδὴ τῆς τιµίας κάρας τοῦ Ἁγίου ἀποστόλου Τίτου ἀπὸ τῆς πρεσβυτέρας Ῥώµης εἰς τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ, τὸ Ἡράκλειον Κρήτης
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|