|
10 Ιουνίου
|
|
|
Οἱ Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα. Χριστιανὴ παρθένος ἡ Ἀντωνίνα, ἀποτελοῦσε φωτεινὸ ἀστέρι τῆς κωµοπόλεως Καρδάµου. Ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἁγνότητα, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸ Θεό, ἦταν τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς ζωῆς της. Βασικὴ ἀσχολία εἶχε τὴν περίθαλψη ὀρφανῶν καὶ τὴν ἀνακούφιση δυστυχισµένων συνανθρώπων της. Ἡ διαγωγή της αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Φῆστο, ποὺ τὴν συνέλαβε καὶ τὴν ὑπέβαλε σὲ ἀνάκριση. Ἡ Ἀντωνίνα χωρὶς δισταγµὸ ὁµολόγησε πὼς ἦταν χριστιανή. Ὁ ἔπαρχος, βλέποντας ὅτι δὲν µπορεῖ νὰ τὴν µεταπείσει καὶ ὅτι ἡ Ἀντωνίνα ἔδινε µεγάλη βαρύτητα στὴν παρθενική της τιµή, τὴν ἔριξε σὲ ἕνα καταγώγιο διεφθαρµένων γυναικῶν. Ἀλλὰ ἡ προσευχὴ τῆς παρθένου κόρης προκάλεσε τροµερὸ σεισµὸ στὸ σπίτι αὐτό, ὥστε οἱ ἴδιες αὐτὲς γυναῖκες νὰ τὴν διώξουν. Ὁ Φῆστος τὴν ἐπανασυνέλαβε καὶ τὴν ἔριξε σὲ ἄλλο ὅµοιο καταγώγιο. Κάποιος, ὅµως, χριστιανός, ὀνοµαζόµενος Ἀλέξανδρος, πῆγε σ᾿ αὐτὸ τὸ διαφθορεῖο, µπῆκε στὸ δωµάτιο τῆς Ἀντωνίνας καὶ τὴν φυγάδευσε µὲ τὰ δικά του ῥοῦχα. Ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς ὁ Φῆστος, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε ἀφοῦ συνέλαβε καὶ τοὺς δυό, ἀκρωτηρίασε καὶ ἄλειψε µὲ πίσσα τὰ σώµατά τους. Στὴ συνέχεια τοὺς ἔριξε στὴ φωτιά, ὅπου µαρτυρικὰ παρέδωσαν τὸ πνεῦµα τους. Ἔτσι, ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Ἀντωνίνα ἔγιναν «τύπος τῶν πιστῶν ἐν ἁγνείᾳ». Δηλαδή, παράδειγµα τῶν πιστῶν στὴν ἁγνότητα καὶ καθαρότητα τῆς ζωῆς. Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ ἡγεµόνα Ἀλεξανδρείας Μαξίµου, τοῦ ὁποίου ἡ δούλη κατάγγειλε τὸν σοφότατο καὶ ὡραῖο ἀθλητὴ τοῦ Χριστοῦ Νεανίσκο. Ὁ ἡγεµόνας τὸν βασάνισε ποικιλλοτρόπως, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ἀλλ᾿ ὅταν εἶδε ὅτι δὲν µποροῦσε νὰ τὸ καταφέρει, διέταξε νὰ θανατωθεῖ. Ὅταν τὸν ὁδηγοῦσαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, µαζὶ µὲ τὸ πλῆθος ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε, ἦταν καὶ ἡ δούλη ποὺ τὸν πρόδωσε. Τότε ὁ Νεανίσκος τῆς ἔκανε νόηµα νὰ τὸν πλησιάσει, καὶ ὅταν τὸν πλησίασε τῆς ἔδωσε τὸ χρυσὸ δαχτυλίδι του καὶ τῆς εἶπε: «Σὲ εὐχαριστῶ, γυναῖκα, διότι µὲ τὴν προδοσία σου ἔγινες πρόξενος σ᾿ ἐµένα τέτοιων ἀγαθῶν». Ὅταν ἔφτασαν στὸν τόπο τῆς καταδίκης, προσευχήθηκε καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν. Μαρτύρησε στὰ χρόνια του Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη (360-363). Οἱ Συναξαριστὲς ἀφηγοῦνται, ὅτι σκότωσε δράκοντα µὲ θαυµατουργικὸ τρόπο, ποὺ φώλευε µεταξὺ τῆς Προῦσας καὶ τῶν θερµῶν ὑδάτων. Ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ Ἰουλιανός, ἔστειλε ἀπεσταλµένο του στὸν ἐπίσκοπο ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ Τιµόθεος ἔµεινε σταθερὸς στὴν πίστη του, ὁ Ἰουλιανὸς τὸν ἀποκεφάλισε καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Ὁ Ὅσιος Κανίδης. Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, τὸ ἔτος 379. Ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, Θεοδότου καὶ Θεοφάνους, ποὺ κατοικοῦσαν στὴν Καππαδοκία. Μικρὸς ἀκόµα, εἶχε κλίση στὴ µοναχικὴ ζωὴ καὶ ἔφυγε σ᾿ ἕνα βουνό, ὅπου κλείστηκε µέσα σὲ µία σπηλιὰ καὶ ἐκεῖ µὲ νηστεία καὶ προσευχὴ κατάρτιζε τὸν ἑαυτό του. Ἀπὸ τὴν πολλὴ ὑγρασία τῆς σπηλιᾶς αὐτῆς, ἔπεσαν οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του καὶ τῶν γενείων του. Ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ὅσια ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες. Σὲ ἡλικία µόλις 15 χρονῶν, παντρεύτηκε καὶ µετὰ τρία χρόνια ἔγγαµης ζωῆς, ἡ σύζυγός του πέθανε. Αὐτὸς τότε ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα µικρὸ κελλί, ἀφοῦ πρῶτα κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε χριστιανός, καὶ ἐκεῖ ζοῦσε ζωὴ ὁσία. Ἔµαθε ὅµως ὅτι κάποια πόρνη, Πανσέµνη ὀνοµαζόµενη, παρέσυρε πολλοὺς στὸ θάνατο τῆς ἁµαρτίας. Ἔβγαλε λοιπὸν τὰ φτωχικά του ῥοῦχα, ντύθηκε λαµπρὴ φορεσιὰ καὶ πῆγε στὸν πατέρα του. Τοῦ εἶπε ὅτι θέλει νὰ ξαναπαντρευτεῖ καὶ γι᾿ αὐτὸ χρειαζόταν χρήµατα. Ὁ πατέρας του χάρηκε καὶ τοῦ ἔδωσε ἀρκετὰ χρυσὰ νοµίσµατα γιὰ τοὺς γάµους του. Ὁ Θεοφάνης µόλις πῆρε τὸ χρυσό, πῆγε καὶ βρῆκε τὴν ὡραία Πανσέµνη. Ἀφοῦ ἔφαγαν καὶ ἤπιαν µαζί, τὴν ῥώτησε ἂν θέλει νὰ γίνει γυναῖκα του, µὲ τὴν προϋπόθεση ὅµως νὰ γίνει χριστιανή. Ἡ Πανσέµνη διέκρινε ὅτι, αὐτὸς δὲν ἦταν σὰν τοὺς συνηθισµένους ἐραστὲς καὶ τὰ λόγια του εἶχαν µιλήσει στὴν καρδιά της. Μὲ χαρὰ λοιπὸν µοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της στοὺς φτωχούς, βαπτίστηκε χριστιανὴ καὶ ἔζησε µὲ τὸν ὅσιο Θεοφάνη σ᾿ ἕνα διπλανὸ κελλί. Μετὰ 15 µῆνες, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ οἱ δυὸ µαζί. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Ἀλέξιος ἐπίσκοπος Βιθυνίας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Σιλουανός, ὁ τῆς Λαύρας Κιέβου (Ῥῶσος, + 13ος-14ος αἰ.).
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|