15 ΙΟΥΝΙΟΥ

• Ὁ Προφήτης Ἀµώς
• Ὁ Ἅγιος Δουλᾶς
• Οἱ Ἅγιοι Φουρτουνᾶτος, Ἀχαϊκὸς καὶ Στεφανᾶς οἱ Ἀπόστολοι
• Ὁ Ὅσιος Ὀρτίσιος
• Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυµος
• Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Ἰππῶνος καὶ Μόνικα ἡ εὐσεβεστάτη µητέρα του
• Ἡ Ἁγία Γραῦς
• Ὁ Ἅγιος Νερσής
• Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου
• Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς τῆς Μονῆς Πεσόνσα (Ῥῶσος)

Ὁ Προφήτης Ἀµώς.

Ὁ Ἀµὼς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Θεκουὲ τῆς γῆς τοῦ Ἰούδα. Ἦταν βοσκὸς προβάτων, ἀλλὰ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνέδειξε τὸν Ἀµὼς προφήτη. Προφήτευσε 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ, τότε ποὺ βασιλιὰς τοῦ Ἰούδα ἦταν ὁ Ὀζίας καὶ τοῦ Ἰσραὴλ ὁ Ἱεροβοάµ, γιὸς τοῦ Ἰωᾶς. Στὶς προφητεῖες του χρησιµοποιεῖ σκληρὴ γλῶσσα καὶ ἐλέγχει αὐστηρὰ τὸν ἀποστάτη λαὸ τοῦ Ἰσραήλ. Νὰ τί λέει ὁ Θεὸς µὲ τὸ στόµα τοῦ προφήτη Ἀµώς, στὸ λαὸ ποὺ γνωρίζει, ἀλλὰ καταφρονεῖ τὸ Νόµο Του: «Πλὴν ὑµᾶς ἔγνων ἐκ πασῶν τῶν φυλῶν τῆς γῆς· διὰ τοῦτο ἐκδικήσω ἐφ᾿ ὑµᾶς πάσας τὰς ἁµαρτίας ὑµῶν». Γνωρίζετε καλά, ὅτι ἐγώ σας ἐξέλεξα σὰν λαό µου ἀπὸ ὅλες τὶς φυλὲς τῆς γῆς καὶ ἀπολαύσατε ἀπὸ µένα πολλὰ ὑλικὰ καὶ πνευµατικὰ ἀγαθά. Ἐπειδή, ὅµως, σεῖς καταφρονήσατε τὸ Νόµο µου καὶ ἁµαρτήσατε, γι᾿ αὐτὸ θὰ σᾶς τιµωρήσω γιὰ ὅλες τὶς ἁµαρτίες σας, περισσότερο ἀπὸ ὅσο τὰ ἄλλα ἔθνη. Ἂς προσέξει, λοιπόν, καὶ σήµερα κάθε χριστιανός, ποὺ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ γνωρίσει τὸ Νόµο Του, νὰ διαχειρίζεται αὐτὸν µὲ ἱερὴ προσήλωση καὶ αὐταπάρνηση. (Νὰ σηµειώσουµε ἐδῶ ὅτι, ὁ προφήτης Ἀµὼς ἦταν πατέρας τοῦ προφήτη Ἡσαΐα).

Ὁ Ἅγιος Δουλᾶς.

Καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Πραιτωριάδας στὴν Κιλικία, ποὺ ὀνοµαζόταν Ζεφύρι. Διακρινόταν γιὰ τὰ φιλανθρωπικά του ἔργα, τὸ ζῆλο του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν συνεχὴ προσπάθειά του νὰ φωτίζει ψυχὲς στὸ δρόµο τῆς ἀληθινῆς σωτηρίας. Καταγγέλθηκε λοιπὸν γι᾿ αὐτὸ στὸν ἔπαρχο Μάξιµο καὶ ἐπειδὴ δὲν µπόρεσαν νὰ κάµψουν τὸ χριστιανικό του φρόνηµα, τὸν ὑπέβαλαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἔχυσαν καυτὸ λάδι στὸ κεφάλι του, ἔβαλαν πυρακτωµένα σίδερα στὴ ῥάχη του, συνέτριψαν τὰ µέλη του, χωρὶς ὅµως νὰ πετύχουν µ᾿ αὐτὰ τὴν παραµικρὴ ὑποχώρηση τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἡρωισµοῦ του. Κατόπιν ὁ ἔπαρχος µὲ ὠµὸ τρόπο ξέσχισε τὴν κοιλιά του, ἀπὸ τὴν ὁποία χύθηκαν τὰ σπλάγχνα του. Ἔτσι µισοπεθαµένο, τὸν ἀνάγκασαν νὰ τρέχει γύρω στὰ 20 µίλια, µὲ ἀποτέλεσµα ὁ Ἅγιος νὰ πέσει νεκρὸς καὶ ἡ ἁγία του ψυχὴ νὰ πετάξει στὶς σκηνὲς τῶν δικαίων, νικήτρια τῆς εἰδωλολατρικῆς αὐθαιρεσίας καὶ τυραννίας.

Οἱ Ἅγιοι Φουρτουνᾶτος, Ἀχαϊκὸς καὶ Στεφανᾶς οἱ Ἀπόστολοι.

Καὶ οἱ τρεῖς ἦταν συνεργάτες τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ µὲ ὅλη τους τὴν ψυχὴ βοηθοῦσαν γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου µεταξὺ τῶν ἐθνῶν. Ἀναφέρει καὶ τοὺς τρεῖς ὁ Παῦλος, στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του (ιστ´, 17). Ὅτι δηλαδὴ πῆγαν πρὸς αὐτὸν στὴν Ἔφεσο, ἀπὸ τὴν Κόρινθο, καὶ ἀνακούφισαν τὸ πνεῦµα του µὲ τὴν παρουσία τους καὶ µὲ τὴν βοήθεια ποὺ τοῦ προσέφεραν γιὰ τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτὸ συνιστᾷ στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου νὰ τοὺς τιµοῦν. Ἰδιαίτερα γιὰ τὸ σπίτι τοῦ Στεφανᾶ λέει ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος χριστιανικὸς οἶκος τῆς ἐπαρχίας Ἀχαΐας, ποὺ ὑπαγόταν τότε καὶ ἡ Κόρινθος. Τὴν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ βάπτισε ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος, καὶ µᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὅλα της τὰ µέλη ἀφοσιώθηκαν στὴν ὑπηρεσία τῶν ἁγίων. Ὁ Φουρτουνάτος εἶναι ἴσως τὸ λατινικὸ ὄνοµα τοῦ Τυχικοῦ, ποὺ οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρουν ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀσία καὶ συνόδευε τὸν Παῦλο, µαζὶ µὲ ἄλλους, ὅποτε ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν κυρίως Ἑλλάδα διὰ τῆς Μακεδονίας (Πράξ. Κ´, 4).

Ὁ Ὅσιος Ὀρτίσιος.

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διάσηµους ἀσκητὲς τῆς ἐρήµου καὶ ἀποφθέγµατά του σῴζονται στὸν «Παράδεισο τῶν Πατέρων» τοῦ Παλλαδίου. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυµος.

Γεννήθηκε τὸ 345 στὸ χωριὸ Στριδώνι τῆς Δαλµατίας ἀπὸ γονεῖς ἐνάρετους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι γιὰ νὰ τὸν µορφώσουν καλύτερα, τὸν ἔστειλαν στὴ Ῥώµη. Ἐκεῖ βαπτίστηκε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ἔπεσε στὴ διαφθορά. Μετὰ τὴν Ῥώµη ἐπισκέφθηκε τὴν Γαλλία. Ἔπειτα ἐπέστρεψε στὴν Ἰταλία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πέρασε στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἔφθασε τὸ 373 στὴν Ἀντιόχεια γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἀφοῦ βέβαια γρήγορα συνῆλθε ἀπὸ τὶς νεανικές του παρεκτροπές, ἀποσύρθηκε στὴν ἔρηµο τῆς Χαλκίδας (στὴ Συρία) καὶ ζοῦσε ἀσκητικὴ ζωή. Ἀηδιασµένος ὅµως ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ ὑποκριτὲς µοναχοὺς ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου γνωρίστηκε µὲ τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ καὶ τὸν Γρηγόριο Νύσσης καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπέστρεψε στὴ Ῥώµη, πολὺ ἐκτιµώµενος γιὰ τὴν πολυµάθειά του. Ἀλλ᾿ οἱ σχέσεις του µὲ µία πλούσια, ἀλλ᾿ εὐσεβὴ χήρα, τὴν Πάουλα, καὶ τὶς θυγατέρες της, σκανδάλισε τὴν Ῥωµαϊκὴ κοινωνία καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ φύγει µὲ τὴν συνοδεία αὐτῶν ἀπὸ τὴν Ῥώµη καὶ νὰ πάει διὰ τῆς Ἀντιοχείας στὰ Ἱεροσόλυµα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Βηθλεέµ, ὅπου ἔκτισαν δυὸ Μονές, µία ἀνδρικὴ καὶ µία γυναικεία, στὶς ὁποῖες καὶ διέµεναν. Καὶ ἡ µὲν Πάουλα πέθανε στὴ Βηθλεὲµ τὸ 404 καὶ λύπησε πολὺ τὸν Ἱερώνυµο, αὐτὸς δὲ τὸ 420. Ἀργότερα τὸ ἱερό του λείψανο µετακοµίστηκε στὴ Ῥώµη καὶ ἐναποτέθηκε στὸν Ναὸ τῆς Santa Maria Maggiore. Ἀκολουθία του, ποίηµα Νήφωνος Ἁγιορείτου, ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1925.

Ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος ἐπίσκοπος Ἰππῶνος καὶ Μόνικα ἡ εὐσεβεστάτη µητέρα του.

Γεννήθηκε στὴν Ταγάστη τῆς Νουµηδίας στὴν Ἀφρική, τὸ ἔτος 354, ἀπὸ µητέρα χριστιανή, τὴν Μόνικα, καὶ πατέρα εἰδωλολάτρη, τὸν Πατρίκιο. Τὶς πρῶτες του σπουδὲς ἔκανε στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα καὶ κατόπιν ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὰ Μάδαυρα καὶ γιὰ ἀνώτερες σπουδὲς στὴν Καρχηδόνα. Σὰν φοιτητὴς ἔζησε ζωὴ ἔκλυτη, µάλιστα ἀπέκτησε καὶ ἕναν ἐξώγαµο γιό. Στὴν Ἀφρικὴ προσῆλθε στὸ Μανιχαϊσµό, ἀλλ᾿ ὅταν ἀργότερα ἦλθε στὸ Μιλάνο, οἱ θερµὲς προσευχὲς τῆς µητέρας του Μόνικας, ἡ µελέτη τῶν Γραφῶν ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ τὰ φλογερὰ κηρύγµατα τοῦ Ἀµβροσίου Μεδιολάνων, τράβηξαν τὸν Αὐγουστίνο στὸν χριστιανισµὸ καὶ βαπτίστηκε µαζὶ µὲ τὸ 15χρονο γιό του Ἀδεοδάτη. Ἀπὸ τὸ Μιλάνο ἐπανῆλθε στὴν Ἀφρικὴ καὶ µετὰ τὸν θάνατο τῆς µητέρας του πῆγε στὴ Ῥώµη. Ὅταν δὲ τὸ 391 ἐπισκέφθηκε κάποιους φίλους του στὴν Ἰππῶνα (στὰ παράλια της Νουµηδίας), χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο τῆς πόλης Βαλέριο (395), ἔπειτα βοηθὸς ἐπίσκοπος, καὶ µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βαλερίου τὸν διαδέχτηκε στὸ θρόνο Ἰππῶνος (396). Γιὰ 34 ὁλόκληρα χρόνια ποίµανε ἄριστα τὸ ποίµνιό του καὶ πέθανε στὶς 28 Αὐγούστου 430 σὲ ἡλικία 76 χρονῶν. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου συνέταξε ὁ Ἁγιορείτης Ἰάκωβος, ποὺ ἐκδόθηκε στὴ Σµύρνη τὸ 1861 καὶ ὁ ἀρχιµανδρίτης Ἰωάννης Δανιηλίδης, ποὺ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1914.

Ἡ Ἁγία Γραῦς.

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Νερσῆς.

Τὸ ὄνοµα τοῦ Μάρτυρα αὐτοῦ δὲν συναντᾶµε πουθενὰ στοὺς Συναξαριστές. Ἴσως νὰ λέγεται Ναρσῆς.

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου.

Ὁ Ἅγιος Ἰωνᾶς τῆς Μονῆς Πεσόνσα (Ῥῶσος). Διὰ Χριστὸν Σαλός.