|
06 Ἰουλίου
|
|
| Ὁ Ὅσιος Σισώης ὁ Μεγάλος
Ἔλαµψε µὲ τὴν πνευµατική του σύνεση, τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴ φιλαδελφία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὸ νὰ ἐπιστρέψει καὶ ἕνα µόνο ἁµαρτωλό. Μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν ἀναδείχτηκε ὀνοµαστὸς καὶ µέγας, ἀθλητὴς τῆς πρώτης γραµµῆς, τύπος ἐγκράτειας, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ποὺ προσευχόταν γιὰ δικαίους καὶ ἀδίκους, πλούσιους καὶ φτωχούς, ἄρχοντες καὶ ἰδιῶτες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ γενικὰ γιὰ ὅλον τὸν κόσµο. Στὴ γῆ ἦταν, ἀλλ᾿ ἡ ζωή του ἦταν οὐράνια. Ὑψωµένος πάνω ἀπὸ τὴν σάρκα, ποὺ χαλιναγωγοῦσε τέλεια µὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος καὶ τὴν θεία κοινωνία τοῦ σώµατος καὶ τοῦ αἵµατος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ µνήµη του µένει ὑπόδειγµα σ᾿ ὅσους θέλουν τὴν ἀσκητικὴ ζωή, γιὰ νὰ εἶναι γνήσιοι καὶ πραγµατικοὶ ἀσκητές, ὄχι µόνο µὲ τὴν ἀντοχὴ τοῦ σώµατος, ἀλλὰ καὶ µὲ τὴν πνευµατικὴ ἀναγέννηση καὶ τὴν λάµψη τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἁγία Λουκία ἡ Παρθενοµάρτυς, ὁ Ἅγιος Ῥῆξος Βικάριος καὶ πολλοὶ ἄλλοι ποὺ µαρτύρησαν στὴν Κοµπανία Ἡ Ἅγια Λούκια (διάφορη αὐτῆς τῆς 13ης Δεκεµβρίου), συνελήφθη ἀπὸ τὸν Ῥῆξο Βικάριο, ποὺ τὴν ἀνάγκαζε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Λούκια ὄχι µόνο δὲν πείστηκε, ἀλλ᾿ ὁδήγησε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὸν Ῥῆξο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀξιώθηκε µεγάλων τιµῶν καὶ ἐγκαταστάθηκε σ᾿ ἕνα ἥσυχο σπίτι, ὅπου καταγινόταν µὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία. Παρακάλεσε δὲ τὸν Ῥῆξο νὰ πάει στὴν Κοµπανία τῆς Ἰταλίας καὶ νὰ µαρτυρήσει ἐκεῖ γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ δὲ Ῥῆξος, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε γυναῖκα, παιδιά, πλοῦτο καὶ ὅλη τὴν κοσµικὴ δόξα, ἀναχώρησε µὲ τὴν Ἁγία. Στὴν πόλη αὐτὴ συνελήφθησαν καὶ οἱ δυό. Μπροστὰ στὸν ἡγεµόνα ὁµολόγησαν µὲ θάρρος τὸν Χριστὸ καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀποκεφαλίστηκαν. Μαζί τους ἀποκεφαλίστηκαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἅγιοι Μάρτυρες. Οἱ Ἅγιοι 24 Μάρτυρες Αὐτοὶ ἦταν µεταξὺ τῶν πολλῶν, ποὺ µαρτύρησαν διὰ ἀποκεφαλισµοῦ, µαζὶ µὲ τὴν Ἁγία Λούκια καὶ τὸν Ἅγιο Ῥῆξο. Τὰ ὀνόµατά τους ἦταν τὰ ἑξῆς: Ἀνατόλιος, Ἀντωνῖνος, Λυκίας, Νέας, Σερῖνος, Διόδωρος, Δίων, Ἀπολλώνιος, Ἄπαµος, Παππιανός, Κοττύιος, Ὄρωνος, Παπικός, Σάτυρος, Βίκτωρ καὶ ἄλλοι ἐννέα. Ὁ Ὅσιος Ἀστεῖος, ἐπίσκοπος Δυρραχίου Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἦταν ἐπίσκοπος Δυρραχίου καὶ ἔζησε ἐπὶ βασιλέως Τραϊανοῦ καὶ ἡγεµόνος Ἀγρικόλα τὸ ἔτος 98 µ.Χ. Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες τοῦ Δυρραχίου καὶ ἐπειδὴ δὲν θυσίαζε στὰ εἴδωλα, ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεµόνα Ἀγρικόλα, ὅπου τὸν ἔδειραν µὲ µολύβδινα ὁµοιώµατα χεριῶν καὶ τὸν µαστίγωσαν µὲ µαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν. Ἐπειδὴ ὅµως ἐπέµενε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἄλειψαν µὲ µέλι καὶ τὸν σταύρωσαν σὲ καιρὸ καύσωνα, κοντὰ στὸ τεῖχος τῆς πόλης. Ἐκεῖ ἔπεσαν ἐπάνω του νέφη µελισσῶν, ὅπου ἀπὸ τὰ πολλὰ τσιµπήµατα θανατώθηκε. Οἱ Ἅγιοι Φιλήµων, Ἄρχιππος καὶ Ὀνήσιµος Τὰ ὀνόµατά τους συµπίπτουν µὲ τὰ ὀνόµατα ἄλλων προσώπων ποὺ συναντᾶµε στὴν Καινὴ Διαθήκη. Εἶχαν καὶ αὐτοὶ τὴν ἴδια θερµὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριό µας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τέλεια ἀφοσίωση πρὸς τὸ Εὐαγγέλιό Του. Ὅταν, λοιπόν, διατάχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, καὶ οἱ τρεῖς, µὲ µία φωνή, ἀπάντησαν µὲ τὰ θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Οὐδεὶς γὰρ ἡµῶν ἑαυτῷ ζῇ καὶ οὐδεὶς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει· ἐάν τε γὰρ ζῶµεν, τῷ Κυρίῳ ζῶµεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωµεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκοµεν, ἐάν τε οὖν ζῶµεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωµεν, τοῦ Κυρίου ἐσµεν». Δηλαδή, κανεὶς ἀπὸ µᾶς ποὺ πιστεύουµε δὲ ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ κανεὶς δὲν πεθαίνει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Διότι καὶ ἂν ζοῦµε, ζοῦµε γιὰ νὰ δουλεύουµε στὸν Κύριο, καὶ ἂν πεθαίνουµε, πεθαίνουµε ὑποτασσόµενοι στὸ θέληµα τοῦ Κυρίου. Καὶ ἄν, λοιπόν, ζοῦµε καὶ ἂν πεθαίνουµε, εἴµαστε κτῆµα τοῦ Κυρίου. Κάνοντας, λοιπόν, πράξη τὰ λόγια τους, πέθαναν καὶ οἱ τρεῖς µε µαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ µὲν Φιλήµων µὲ σταύρωση, ὁ δὲ Ἄρχιππος ἀπὸ τραύµατα, ποὺ ἔπαθε συρόµενος πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, µέσα σὲ πέτρες καὶ ἀγκάθια. Ὁ Ὀνήσιµος ἀποκεφαλίσθηκε µὲ ξίφος. (Ἡ µνήµη του Ἁγίου Φιλήµονος, περιττῶς ἐπαναλαµβάνεται, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 6η Ἰουνίου). Ὁ Ἅγιος Ἀπολλώνιος Μαρτύρησε ὡς ἑξῆς: ἀφοῦ τὸν ἔβαλαν µέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο κατόπιν στ᾿ ἀνοιχτά της θάλασσας, ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πλοῖο µὲ ἀποτέλεσµα νὰ βρεῖ τραγικὸ θάνατο καὶ ὁ Ἀπολλώνιος, ποὺ ἐπίτηδες τὸν εἶχαν βάλει µέσα σ᾿ αὐτό. Μετακοµιδὴ τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Εὐδοκίµου Βλέπε σχετικῶς 5 Ἰουλίου, Ἅγ. Στέφανος Μητροπολίτης Ῥηγίου τῆς Καλαβρίας. Ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων Μαρτύρησε ὡς ἑξῆς: ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν σ᾿ ἕνα τροχό, κατόπιν τὸν ἄφησαν νὰ κυλήσει µὲ δύναµη σὲ µία µεγάλη κατηφοριὰ καὶ ἔτσι ὁ Ἀλεξανδρίων, ποὺ ἦταν δεµένος στὸν τροχὸ βρῆκε τραγικὸ θάνατο. Ὁ Ἅγιος Ἐπίµαχος Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ὁ Ὅσιος Σισίνιος Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Ὁσιοµάρτυρας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη Ὁ γενναῖος Ὁσιοµάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Κύριλλος, γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, στὰ χρόνια του Σουλτάνου Σουλεϊµάν. Οἱ γονεῖς του ὀνοµαζόταν Πέιος καὶ Παρασκευή. Ὁ Κύριλλος, κατὰ κόσµον Κυριάκος, ὅταν ἦταν δέκα χρονῶν οἱ γονεῖς του πέθαναν καὶ ἔτσι ἔµεινε ὀρφανός. Ἀπὸ τὴν µάννα του εἶχε δυὸ θείους διαφορετικοὺς στὸ θρήσκευµα. Ὁ ἕνας – ὁ Ἰωάννης- ἦταν εὐσεβὴς χριστιανὸς καὶ ὁ ἄλλος εἶχε γίνει µουσουλµάνος. Ὁ δεύτερος κατάφερε καὶ πῆρε κοντά του τὸν Κυριάκο µὲ σκοπὸ νὰ τὸν ἐξισλαµίσει. Ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς εὐλόγησε καὶ ὁ Κυριάκος ἦλθε σὲ ἐπαφὴ στὴ Θεσ/νίκη µὲ κάποιους ἁγιορεῖτες πατέρες, ποὺ κατάφεραν νὰ τὸν πάρουν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ Χιλιανδαρίου, ὁ Κυριάκος – 14 χρονῶν – ἔγινε µοναχὸς καὶ µετονοµάστηκε σὲ Κύριλλος. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν µικρὸς στὴν ἡλικία καὶ δὲν ἐπιτρεπόταν ἡ διαµονή του στὴ Μονή, τὸν πῆγαν νὰ διακονεῖ σὲ διάφορα µετόχια της. Ἐκεῖ ἔµεινε ὀκτὼ χρόνια καὶ κατόπιν πῆγε στὴ Θεσ/ νίκη, ὅπου συνάντησε τὸν εὐσεβῆ θεῖο τοῦ Ἰωάννη. Καὶ σὲ κάποια στιγµή, ἐνῷ συζητοῦσαν µὲ τὸν ἐξάδελφό του, γιὸ τοῦ θείου τοῦ Ἰωάννη, στὸ λιµάνι τῆς Θεσ/νίκης, συναντήθηκαν µὲ τὸν µουσουλµάνο θεῖο του. Τότε αὐτὸς τὸν συκοφάντησε στοὺς Τούρκους, ὅτι δῆθεν ὁ Κύριλλος ἦταν µωαµεθανὸς καὶ τώρα ἔγινε Χριστιανός. Ἀµέσως τότε ὁ Κύριλλος ὁδηγήθηκε στὸν δικαστή, ὅπου µὲ θάρρος µπροστά του ὁµολόγησε τὸν Χριστό. Καὶ παρὰ τὶς κολακεῖες ἔµεινε ἀµετακίνητος στὴν πίστη του. Τότε τὸν ὁδήγησαν στὸν Ἱππόδροµο, ὅπου τὸν ἔκαψαν ζωντανὸ στὶς 6 Ἰουλίου 1566. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές. Ἡ Εὕρεσις τῶν τιµίων Λειψάνων τῆς Ἁγίας Ἰουλιανῆς τῆς Παρθένου Ἀναπαυοµένης ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ ἐν Κιέβῳ Σπηλαίου (Ῥωσίδα). Μαρτύρησε στὴ Σκυθούπολη µαζὶ µὲ ἄλλους 69 χριστιανοὺς (βλέπε 28 Ἰουνίου). Ὁ Ὅσιος Σισώης, Ῥῶσος (+ 18ος αἰ.) |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|