«Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦν μέν ἀεί, καί ἔστι καί ἔσται,
οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον»
(Στιχηρό τοῦ Ἑσπερινοῦ)
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ὁ Κύριος βρίσκεται στά Ἱεροσόλυμα τήν τελευταία ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας. Ἦταν ἡ ἰουδαϊκή ἑορτή ἀνάμνησης τῆς πορείας τῶν προγόνων τους ἀπό τήν Αἴγυπτο στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Γι’ αὐτό καί ἔμεναν σέ σκηνές ἐπί ἑπτά ἡμέρες. Τήν τελευταία μέρα, τήν πιό ἐπίσημη, ἔκαναν ἀναπαράσταση τῆς εἰσόδου στή γῆ Χαναάν. Οἱ ἱερεῖς ἔπαιρναν νερό ἀπό τήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καί μέ αὐτό ῥάντιζαν τά διάφορα μέρη τοῦ Ναοῦ, καθώς καί τόν λαό.
Αὐτή τήν ἡμέρα ἀξιοποίησε ὁ Κύριος, προσερχόμενος καί Ἐκεῖνος στό Ναό. Παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τίς τελετές, ἄρχισε νά διδάσκει τό λαό λέγοντας: «Ἄν κανείς νιώθει πόθο καί δίψα πνευματική, ἄς ἔλθει σέ Μένα νά ξεδιψάσει. Κοντά μου θά βρεῖ ἀνάπαυση ἡ ψυχή του. Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του θά τρέξουν ποταμοί ἀστείρευτου νεροῦ» (Ἰω. 7, 37 καί ἑξῆς).
Ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Σκηνοπηγίας συμπίπτει μέ τήν Πεντηκοστή μας. Καί ὁ Κύριος, μέ τά λόγια αὐτά, ἔκανε ἐξαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο θά ἔπαιρναν μετά τήν Πεντηκοστή ὅσοι θά πίστευαν σ’ Αὐτόν. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταδίδει καινούρια καί θεϊκή ζωή. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὡς ὕδωρ ζῶν, εἶναι ἡ αἰτία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σάν ἕνα ρεῦμα ἰσχυρό, γκρεμίζει μέσα στίς ψυχές μας κάθε ἀντίσταση καί κάθε πάθος. Καθαρίζει τή ῥυπαρότητα καί τήν ἁμαρτωλότητά μας. Ταυτόχρονα δροσίζει, ὡς ὕδωρ διαυγές καί ἄφθονο, τίς ψυχές μας, τίς ἁπαλύνει, τίς ποτίζει καί τίς κάνει καρποφόρες σέ ἔργα ἀρετῆς. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐμπνέει τίς ἀγαθές διαθέσεις καί τά ἱερά συναισθήματα, καθώς καί τίς ἀντίστοιχες ἐνέργειες καί πράξεις. Ἐκεῖνο ἐνδυναμώνει τήν ψυχή μας ὥστε νά ζοῦμε μιά ἁγία ζωή. Ἐκεῖνο μᾶς μεταμορφώνει καί μᾶς ἀναγεννᾷ. Ἐκεῖνο γεμίζει τήν ὕπαρξη μέ τούς καρπούς τῶν ἀρετῶν καί τῆς ἁγιότητας. Καί στή συνέχεια μᾶς καθιστᾷ πηγές ἀνεξάντλητες ὕδατος ζῶντος πρός τούς συνανθρώπους μας.
Ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, τή στιγμή πού εἶχε μπροστά του «τό Φῶς τοῦ κόσμου», δείχνει τυφλωμένος ἀπό τήν ἀρνητική στάση τῶν θρησκευτικῶν ἀρχόντων, προτιμῶντας τήν περιπλάνηση στό σκοτάδι. Διερωτῶνται οἱ ἄνθρωποι γιά τήν κατά σάρκα καταγωγή τοῦ Κυρίου, συγκρίνοντας καί περιοχές ἀνάδειξης προσώπων. Κάποιοι ἑτοιμάζονται νά Τόν συλλάβουν, ἄλλοι διστάζουν, ἐνῶ Ἐκεῖνος διακηρύσσει εὐθαρσῶς: «Ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὅποιος μέ ἀκολουθεῖ δέ θά περιπλανιέται ποτέ στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά θά ἔχει μέσα του τό ζωηφόρο καί πνευματικό φῶς». Αὐτό τό Φῶς ἦταν πλάι τους καί εἶναι κρῖμα πού δέν τό ἔβλεπαν.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί
Ἡ πνευματική τύφλωση τῶν Ἰουδαίων ἐπαναλαμβάνεται πολύ συχνά στήν Ἱστορία. Πολλές φορές ἐπιχειρήθηκε ἡ ἀποδόμηση τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁ σαρκασμός τῆς ἠθικῆς, ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἠθῶν μας. Ἡ ὀργανωμένη προσπάθεια σκοτεινῶν κύκλων συνεχίζεται καί στίς ἡμέρες μας καί ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ καλεῖται σέ ἐγρήγορη καί ἑτοιμότητα. Πρέπει νά παραδεχτοῦμε ὅτι «ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνουμε» (Σοφία Σειράχ 9, 13) καί νά εἴμεθα ἕτοιμοι, πρός ὑπάντηση τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, ὅπως οἱ φρόνιμες Παρθένες τοῦ Εὐαγγελίου (Μτθ. 25, 1 & ἑξ.). Βιώνοντας αὐτήν τήν ὑπέροχη προσδοκία, ἄς ἀξιοποιήσουμε τούς σωτήριους καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἄς προσευχηθοῦμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας:
«Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας,
ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν,
ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός,
ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος
καί σῶσον, Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν».
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καί ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νίκαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς