|
1 Σεπτεμβρίου
|
|
| Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου (δηλαδὴ ἀρχὴ τοῦ νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους)
Γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή, ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του, γράφει τὰ ἑξῆς: «Λέξις λατινικὴ (indictio) ὁρισµὸν σηµαίνουσα καθ᾿ ὃν κατὰ δεκαπενταετὴ περίοδον ἐπληρώνοντο εἰς τοὺς αὐτοκράτορας τῶν Ῥωµαίων οἱ φόροι. Κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, τὴν ἀρχὴν τῆς ἰνδικτιῶνος εἰσήγαγεν ὁ Αὔγουστος Καῖσαρ (1-14), ὅτε διέταξε τὴν γενικὴν τῶν κατοίκων τοῦ ῥωµαϊκοῦ κράτους ἀπογραφὴν καὶ τὴν εἴσπραξιν τῶν φόρων, κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Σεπτεµβρίου µηνός. Ἀπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) ἐγένετο ἐπισήµως χρῆσις τῆς Ἰνδικτιῶνος ὡς χρονολογίας, ἔκτοτε δὲ ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως µέχρι τοῦ νῦν ἑορτάζει τὴν α´ Σεπτεµβρίου ὡς ἀρχὴν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους». «Ἴνδικτον ἡµῖν εὐλόγει νέου χρόνου, ὦ καὶ παλαιὲ καὶ δι᾿ ἀνθρώπους νέε». Ὁ Ὅσιος Συµεὼν ὁ Στυλίτης Ἔζησε στὰ µέσα τοῦ 5ου αἰῶνα µ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Μεγάλου καὶ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Μαρτυρίου. Ὁ Συµεὼν γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σισᾶν τῆς Κιλικίας, ἀπὸ γονεῖς βοσκούς. Βοσκὸς ἦταν καὶ αὐτὸς στὰ νεανικά του χρόνια. Ἀπὸ µικρὸς ἦταν ἀφοσιωµένος µὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ στὰ θεῖα. Τόσο θερµὲς ἦταν οἱ προσευχές του πρὸς τὸν Θεό, ὥστε πολλὲς φορὲς λουζόταν ἀπὸ δάκρυα. Κάποια µέρα, τοῦ ἔκαναν µεγάλη ἐντύπωση τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται», δηλαδή, µακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πενθοῦν γιὰ τὶς ἁµαρτίες τους καὶ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσµο, διότι αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦν ἀπὸ τὸν Θεό. Μακάριοι, ἐπίσης, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὴν καρδιά τους καθαρὴ ἀπὸ κάθε µολυσµὸ ἁµαρτίας, διότι αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸν Θεό. Ποθώντας, λοιπόν, καὶ ὁ Συµεὼν νὰ κάνει τέτοια ζωή, πῆγε κοντὰ στὸν ὅσιο Ἠλιόδωρο, ὅπου ἔµεινε 10 χρόνια, καὶ ἔγινε µοναχός. Ἐπιθυµώντας, ὅµως, περισσότερη ἡσυχαστικὴ ζωή, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα κελὶ στὸ χωριὸ Τελανισό, ὅπου ἀσκήτεψε τρία χρόνια. Ἡ φήµη τῆς ἁγίας του ζωῆς ἔκανε νὰ συρρέουν πλήθη λάου κοντά του. Ἀλλὰ ὁ Συµεών, ἀποφεύγοντας τὴν ἀκατάπαυστη ἐκείνη κοινωνικότητα καὶ θέλοντας ἀκόµα περισσότερη ἀσκητικὴ ζωή, ἐγκαταστάθηκε ἐπάνω σ᾿ ἕνα στῦλο 36 πήχεων! Μὲ τὸν ἰδιόρρυθµο αὐτὸν τρόπο ἀσκήτεψε 37 χρόνια. Ἀλλὰ καὶ µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔκανε τελικὰ τὴν ζωὴ ποὺ ἐπιθυµοῦσε καὶ ποὺ µακαρίζει ὁ Κύριος. Ἡ Ὁσία Μάρθα Ἦταν µητέρα τοῦ Ὁσίου Συµεὼν τοῦ Στυλίτη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ἡ µνήµη της ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 4η Ἰουλίου). Ἡ Ὁσία Εὐανθία Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Δίκαιος Ἰησοῦς γιὸς τοῦ Ναυῆ Ἦταν Ἑβραῖος, γιὸς τοῦ Ναυῆ, ἀπὸ τὴν φυλὴ Ἐφραὶµ καὶ διάδοχος τοῦ Μωϋσῆ τοῦ προφήτη. Ὁ Ἰησοῦς, ὀνοµαζόταν πρῶτα Αὐσῆς. Στάλθηκε ἀπὸ τὸν Μωϋσῆ νὰ κατασκοπεύσει τὴν γῆ Χαναᾶν καὶ ὅταν ἐπέστρεψε ἀνέλαβε µετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μωϋσῆ τὴν ἀρχηγία τοῦ λαοῦ, ποὺ τὸν ὁδήγησε µαζὶ µὲ τὴν κιβωτὸ στὴν Παλαιστίνη, ἀφοῦ πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ συνέτριψε τοὺς ἀλλόφυλους στὰ τείχη τῆς Ἱεριχῶ (Ἰησ. ι´ 12). Ὅταν κατέλαβε τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴν µοίρασε στοὺς Ἰσραηλῖτες, τοὺς ὁποίους κυβέρνησε 27 χρόνια, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ 110 χρονῶν. Οἱ Ἁγίες 40 Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες: Ἀδαµαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μαριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύµνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφανή, Ἐρασµία, Ἐρµηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάµπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύµφη, Ἀκριβή, Μελποµένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀµµοῦν ὁ διδάσκαλος αὐτῶν Ὁ Ἀµµοῦν ἢ Ἀµµὼν ἦταν Διάκονος στὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης καὶ διδάσκαλος 40 ἀσκητριῶν παρθένων. Αὐτὸν λοιπόν, ὁ ἡγεµόνας τῆς Ἀδριανουπόλεως, Βάβδος, ἐπειδὴ δὲν δεχόταν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, παρέπεµψε µαζὶ µὲ τὶς 40 µαθήτριές του στὸν Λικίνιο τὸν ἄρχοντα τῆς Θράκης. Αὐτός, ἀφοῦ τὶς βασάνισε σκληρά, τὶς µὲν πρῶτες δέκα ἔκαψε ζωντανές, τὶς δὲ ἑπόµενες ὀκτὼ ἀποκεφάλισε, τὶς ἑπόµενες δέκα σκότωσε µὲ ξίφος, ἀφοῦ τὶς χτύπησε στὸ στόµα καὶ τὴν καρδιὰ καὶ τὶς ὑπόλοιπες δώδεκα θανάτωσε µὲ µαχαίρια καὶ πυρακτωµένα σίδερα στὸ στόµα. Τὸν δὲ Ἀµµοῦν θανάτωσε, ἀφοῦ τοῦ ἔβαλε πυρακτωµένη καλύπτρα στὸ κεφάλι (ἄλλοι ἀναφέρουν ὅτι κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισε). Ὅσον ἀφορᾷ δὲ τὰ ὀνόµατα τῶν 40 Ἁγίων Παρθένων, τὰ παραθέτουµε µὲ ἐπιφύλαξη, διότι ὁρισµένα ἀπ᾿ αὐτὰ π.χ. Χάϊδω, Λάµπρω κ.λπ. ἀνήκουν σὲ ὀνοµασίες µεταγενεστέρων αἰώνων (16ου-18ου) καὶ ὄχι σ᾿ αὐτὲς τῶν πρώτων αἰώνων µ.Χ. ποὺ µαρτύρησαν οἱ Ἁγίες. Θαῦµα τῆς Θεοτόκου στὴ Μονὴ τῶν Μιασηνῶν Ἡ θαυµατουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Μονῆς τῶν Μιασηνῶν, ῥίχτηκε στὴν λίµνη Ζαγουροῦ γιὰ νὰ µὴν τὴν σπιλώσουν οἱ Εἰκονοµάχοι. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἀνεφάνη ἄσπιλη ἀπὸ τὰ νερὰ τῆς λίµνης µὲ θαυµατουργικὸ τρόπο. Οἱ Ἅγιοι Εὔοδος, Καλλίστη, Ἀγαθοκλεία καὶ Ἑρµογένης Ἦταν ἀδέλφια, καὶ ἡ ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας ἦταν ὁ µεγάλος τους πόθος. Καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἐλέησε, ἀξιώνοντάς τους νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγµα τῶν Ἀποστόλων, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἑλκύστηκαν στὸ φῶς καὶ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τότε ἡ ζωή τους στάθηκε ζηλευτὴ πίστεως καὶ ἀγαθοεργίας. Ἔδιναν ἄφθονη βοήθεια σὲ χῆρες, ὀρφανά, καὶ ἀνέπτυξαν µεταξύ τους εὐγενῆ καὶ ἱερὴ ἅµιλλα, ποιὸς δηλ. νὰ φέρει περισσότερες ψυχὲς µέσα στὸ ψυχοσωτήριο λιµάνι τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ κατόρθωσαν πολλά. Τὴν πίστη τους αὐτὴ ἐπισφράγισαν καὶ διὰ τοῦ µαρτυρίου. Ὅταν συνελήφθησαν, ὁµολόγησαν ὅτι ἀνῆκαν στὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅτι αὐτὸ ἀποτελοῦσε καύχηµά τους περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸ ἂν εἶχαν κάποιο στέµµα στὸ κεφάλι τους. Μάταια ζήτησαν νὰ τοὺς δελεάσουν µὲ ὑποσχέσεις καὶ νὰ τοὺς ἐκβιάσουν µὲ ἀπειλές. Τὰ ἀδέλφια ἐνθαρρύνονταν µεταξύ τους, µὲ ἀνώτερα πνευµατικὰ λόγια. Ἔτσι καὶ τῶν τριῶν τὰ κεφάλια, κόπηκαν µὲ τὸ ξίφος. Καὶ τὰ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στάθηκαν ἀδέλφια διὰ τῆς πνευµατικῆς ἀναγεννήσεως καὶ στὸ µαρτυρικὸ θάνατο καὶ στὴν κληρονοµιὰ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Μνήµη τοῦ Μεγάλου Ἐµπρησµοῦ στὴν Κωνσταντινούπολη Ὁ ἐµπρησµὸς αὐτὸς ἔγινε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Λέοντα τοῦ µεγάλου τοῦ ἐπονοµαζόµενου Μακέλλη. Τότε πυρπολήθηκε τὸ µεγαλύτερο µέρος τῆς Κωνσταντινουπόλεως γιὰ ἑπτὰ ἡµέρες. Ὁ Ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος τῆς Μυουπόλεως Γεννήθηκε κατὰ τὸ ἔτος 1.035 στὸ χωριὸ Μουταλάσκη τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν πολὺ ἐνάρετοι καὶ ὀνοµάζονταν Ἰωάννης καὶ Σοφία. Φυσικά, σύµφωνα µὲ τὰ ἱερὰ πιστεύω τους µεγάλωσαν καὶ τὸ παιδί τους, τὸν Μελέτιο. Αὐτός, ὅταν µεγάλωσε, ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ἐπὶ Ἀλεξίου τοῦ Κοµνηνοῦ στὴν Μονὴ τῶν Ταξιαρχῶν, τὴν λεγόµενη τοῦ Συµβόλου, τὴν µετέπειτα ἐπονοµασθεῖσα τοῦ ὁσίου Μελετίου. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἔλαµψε διὰ τῆς πνευµατικῆς του ἀσκήσεως, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1.105. (Περὶ τοῦ βίου τοῦ ὁσίου Μελετίου, βλέπε τὴν µελέτη τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόµου στὴ «Θεολογία» ΙΓ 97). Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ποὺ ἀσκήτευσε στὴν Κρήτη Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ δὲν βρίσκουµε καµιὰ πληροφορία γιὰ τὴν ζωή του. Ξέρουµε µόνο ὅτι ἀσκήτευσε στὸ Φαράγγι τοῦ Κουρταλιώτη τῆς ἐπαρχίας Ἁγίου Βασιλείου τῆς Κρήτης τὸ 1.670, καὶ ὅτι ὑπάρχει µόνο Ἀκολουθία του, ποὺ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1.879. Ὁ Ἅγιος Ἀγγελῆς ὁ Νεοµάρτυρας ποὺ µαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη Χρυσοχόος στὸ ἐπάγγελµα ὁ Ἀγγελῆς, κάποτε διασκέδαζε στὴν Κωνσταντινούπολη µὲ γνώριµους ἐξωµότες χριστιανοὺς καί, χάριν ἀστείου, φόρεσε στὸ κεφάλι του τούρκικο σαρίκι. Οἱ Τοῦρκοι, θεώρησαν αὐτὴ τὴν ἐνέργειά του σὰν ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας καὶ ἀποδοχὴ τοῦ µουσουλµανισµοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν πίεζαν νὰ ἐξισλαµιστεῖ. Ὁ µάρτυρας ἀπέκρουσε µὲ ἀποστροφὴ τὶς δελεαστικὲς προτάσεις τῶν Τούρκων καὶ δέχτηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τὸ µαρτύριο, χωρὶς νὰ ὑπολογίσει τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ ἕξι παιδιά του. Εἶπε µάλιστα στὸν Βεζίρη· « Ὅ,τι θέλεις κᾶµε· δέρνε, κόβε, σφάζε, κᾶψε µε στὴν φωτιά, ῥῖξε µε στὰ θηρία, πνῖξε µε στὴν θάλασσα, καὶ ὅ,τι µπορεῖς κᾶµε σ᾿ αὐτὸ τὸ πήλινο σῶµα µου· ἐγὼ τὸν Χριστό µου δὲν ἀρνοῦµαι, ἐγὼ τὴν πίστη µου δὲν ἀλλάζω, ἐγὼ Τοῦρκος δὲν γίνοµαι». Ἔτσι στὶς 1 Σεπτεµβρίου 1.680 µπροστὰ στὸ παλάτι, κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Τὸ λείψανό του ἀγοράστηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς ἀντὶ 300 γροσιῶν, ποὺ τὸ ἐνταφίασαν στὸ Μοναστήρι τῆς νήσου Πρώτης. Ὁ Ὅσιος Συµεών, ὁ Λέσβιος, Στυλίτης Βλέπε βιογραφία του τὴν 1η Φεβρουαρίου, µαζὶ µ᾿ αὐτὴ τῶν τριῶν ἀδελφῶν του. Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ ἐν Ἀγυίᾳ |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|