|
4 Σεπτεμβρίου
|
|
| Ὁ Ἅγιος Βαβύλας Ἱεροµάρτυρας, ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας καὶ τὰ τρία παιδιὰ ποὺ µαρτύρησαν µαζὶ µ᾿ αὐτόν: Ἀµµώνιος, Δονᾶτος καὶ Φαῦστος
Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Νουµεριανοῦ (284 µ.Χ.) καὶ διαδέχθηκε τὸ Σεβίνο στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ἀντιοχείας. Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ὁ Νουµεριανὸς σκότωσε ἀπάνθρωπα τὸν γιὸ τοῦ Βασιλιᾶ τῶν Περσῶν, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του σὰν ἐνέχυρο γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς εἰρήνης µὲ τοὺς Πέρσες. Ὅταν τὸ ἔµαθε ὁ Βαβύλας, ἀποδοκίµασε τὴν ἐνέργεια τοῦ αὐτοκράτορα. Τότε ὁ Νουµεριανὸς θέλησε νὰ πλήξει τὸν Βαβύλα καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους χριστιανούς, κατὰ τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας. Μόλις, λοιπόν, πληροφορήθηκε ὁ Βαβύλας ὅτι στὸν ναὸ εἰσέρχεται ὁ ἐγκληµατίας αὐτοκράτορας µὲ ὅλη του τὴν συνοδεία, δὲν φοβήθηκε. Ἀµέσως ἦλθαν στὸ µυαλό του τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε». Ἀγωνίζεσθε σὰν ἄνδρες γενναῖοι. Πᾶρτε δύναµη καὶ θάρρος. Πράγµατι, µὲ περίσσια τόλµη καὶ θάρρος, ὁ Βαβύλας στὴν εἴσοδο τῆς ἐκκλησίας ἅρπαξε ἀπὸ τὸ στῆθος τὸ Νουµεριανὸ καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγεῖ ἔξω, διότι δὲν ἐπιτρέπεται ἡ εἴσοδος στὸ ναὸ σὲ αἱµατοβαµµένους ἐγκληµατίες. Ὁ αὐτοκράτορας ντροπιασµένος ἀπεχώρησε. Ἀλλὰ τὴν ἑπόµενη µέρα φυλάκισε τὸ Βαβύλα καὶ κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισε. Ἔθαψαν τὸ σῶµα του µαζὶ µὲ τὰ δεσµά του, ὅπως ἦταν ἡ ἐπιθυµία του. Μαζὶ µὲ τὴν µνήµη τοῦ Ἁγίου Βαβύλα, συνεορτάζεται καὶ ἡ µνήµη τῶν τριῶν παιδιῶν ποὺ µαρτύρησαν µαζὶ µ᾿ αὐτόν. Αὐτὰ ἦταν ἀδέλφια µεταξύ τους, νέοι στὴν ἡλικία ἀλλὰ βράχοι ἄθραυστοι στὴν πίστη. Τὰ τρία ἀδέλφια ὅταν πήγαιναν στὴν φυλακὴ τὸν δάσκαλό τους, Ἅγιο Βαβύλα, µὲ θάρρος τοῦ συµπαραστέκονταν. Τότε συνελήφθησαν καὶ αὐτά. Μάταια προσπάθησε ὁ Νουµεριανὸς νὰ τὰ ἀλλαξοπιστήσει. Τελικὰ τὰ ἀποκεφάλισε καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Οἱ Ἅγιοι Κεγοῦρος, Σεκενδῖνος, Σέκενδος καὶ ἡ µητέρα τους, Ἱερουσαλήµ, οἱ ἐν Βεροίᾳ µάρτυρες Ὁ Ἅγιος Βαβύλας διδάσκαλος στὴν Νικοµήδεια καὶ οἱ 84 Μαθητές του Ὁ Ἅγιος Βαβύλας αὐτὸς εἶναι µεταγενέστερος τοῦ Ἁγίου Βαβύλα ἐπισκόπου Ἀντιοχείας. Αὐτὸς δίδασκε στὴν Νικοµήδεια τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ στοὺς νέους. Ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Νικοµήδεια ὁ Μαξιµιανὸς (286-305), καταγγέλθηκε ὅτι διδάσκει στοὺς νέους τὴν χριστιανικὴ πίστη. Συνελήφθη λοιπὸν µαζὶ µὲ 84 νεαροὺς µαθητές του καὶ ἀφοῦ ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια, γέροντας πλέον, µαζὶ µὲ τοὺς 84 µαθητές του ἀποκεφαλίστηκε. Ὁ Προφήτης καὶ Θεόπτης Μωϋσῆς Ἀπὸ τὶς µεγαλύτερες ἡγετικὲς προσωπικότητες ὅλων ὅσων ἀναδείχτηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν µακραίωνη Ἱστορία τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ. Ὁ θεόπτης Μωϋσῆς ὑπολογίζεται ὅτι γεννήθηκε τὸ 1569 π.Χ. στὴν Αἴγυπτο. Ὁ πατέρας του ἦταν Ἑβραῖος, ὀνοµαζόταν Ἄβραµ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευὶ καὶ ἡ µητέρα του Ἰωχαβέδ. Ὅταν λοιπὸν ὁ Φαραὼ διέταξε νὰ σφαγοῦν τὰ νήπια τῶν Ἑβραίων, ἡ µητέρα τοῦ Μωϋσῆ ἔβαλε αὐτὸν µέσα σὲ ἕνα κιβώτιο καὶ τὸν ἄφησε στὶς ὄχθες τοῦ ποταµοῦ Νείλου. Ἐκεῖ ὅµως, πήγαινε ἡ κόρη τοῦ Φαραὼ γιὰ νὰ λουστεῖ. Βρῆκε τὸν Μωϋσῆ, τὸν υἱοθέτησε καὶ τὸν µόρφωσε ἄριστα στὴν αἰγυπτιακὴ σοφία. Ἀλλ᾿ ὅταν ἦταν σαράντα χρόνων, σκότωσε κάποιον Αἰγύπτιο καί, γιὰ νὰ µὴ ὑποστεῖ τὴν ὀργὴ τοῦ Φαραώ, κατέφυγε στὴν γῆ Μαδιὰµ ὅπου ἔγινε βοσκός. Ἐκεῖ παντρεύτηκε τὴν Σεπφώρα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπέκτησε δυὸ γιούς. Ὅταν βοσκοῦσε τὰ πρόβατα στὴν Χωρίθ, τὰ µάτια του εἶδαν πρωτοφανὲς θαῦµα, τὴν καιοµένη ἀλλὰ µὴ φλεγόµενη βάτο, καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοῦ ἀνέθετε νὰ ἐλευθερώσει τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ Φαραώ, πρᾶγµα ποὺ τελικὰ ἔκανε. Ἔβγαλε αὐτοὺς ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα µὲ τὸν τρόπο ποὺ γνωρίζουµε ἀπὸ τὰ κείµενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, (Ἔξοδος, Λευϊτικόν, Ἀριθµοί, Δευτερονόµιον) καὶ γιὰ σαράντα χρόνια ἦταν ἡγέτης τους στὴν περιπλάνησή τους µέσα στὴν ἔρηµο. Τελικὰ ὁ Μωϋσῆς δὲν ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, παρὰ µόνο ἀπὸ µακριά, στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους Νεβῶ, ὅπου πέθανε καὶ τάφηκε. Ἡ Ἁγία Ἐρµιόνη κόρη τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου Ἦταν µία ἀπὸ τὶς 4 κόρες τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὴ τὸ προφητικὸ χάρισµα (Πράξ. κα´ 8) καὶ ἀφοσιώθηκε στὸ ἀποστολικὸ ἔργο. Ὅταν πῆγε µαζὶ µὲ τὴν ἀδελφή της Εὐτυχίδα στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ συναντήσει τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, βρῆκε ἀντ᾿ αὐτοῦ, ποὺ εἶχε ἀποβιώσει, τὸν µαθητή του Πετρώνιο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διδάχτηκε καὶ στηρίχτηκε περισσότερο στὸ εὐαγγελικὸ ἔργο. Λέγεται µάλιστα, ὅτι κάποτε ἀπὸ τὴν Ἔφεσο πέρασε ὁ Τραϊανὸς γιὰ νὰ πάει νὰ πολεµήσει τοὺς Πέρσες καὶ ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὸ προφητικὸ χάρισµα τῆς Ἐρµιόνης. Τὴν κάλεσε λοιπὸν γιὰ νὰ προφητεύσει γι᾿ αὐτόν. Ἡ Ἐρµιόνη τοῦ εἶπε ὅτι θὰ νικήσει τοὺς Πέρσες, ἀλλὰ τὴν βασιλεία τῶν Ῥωµαίων θὰ καταλάβει ὁ γαµπρός του, Ἀδριανός, ποὺ πράγµατι ἔγινε. Ἐπειδὴ ἡ προφητεία ἐπαληθεύτηκε, ὁ Τραϊανὸς διέταξε καὶ βασάνισαν σκληρὰ τὴν Ἐρµιόνη. Κατόπιν τὴν παρέδωσε στοὺς δήµιους γιὰ νὰ τὴν θανατώσουν, ἀλλ᾿ αὐτοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἄφησαν ἐλεύθερη. Ἔτσι ἡ Ἐρµιόνη πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὴν Ἔφεσο. Οἱ Ἅγιοι Θεότιµος (ἢ Τιµόθεος) καὶ Θεόδουλος Ἦταν οἱ δήµιοι, ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ διὰ τῆς Ἁγίας Ἐρµιόνης. Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Πετρώνιος Μᾶλλον εἶναι ὁ µαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ποὺ συνάντησε ἡ Ἅγια Ἐρµιόνη στὴν Ἔφεσο, ὅταν πῆγε µαζὶ µὲ τὴν ἀδελφή της Εὐτυχίδα, καὶ τὴν ἑδραίωσε στὸ εὐαγγελικὸ ἔργο. Ὁ ἅγιος Πετρώνιος ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ Ἁγία Χαριτίνη Ἐπειδὴ ἡ µνήµη της φέρεται µαζὶ µὲ αὐτὴ τοῦ ἁγίου Πετρωνίου, τῆς ἁγίας Ἐρµιόνης καὶ τῆς Εὐτυχίδας, θυγατέρων τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου, ἴσως καὶ αὐτὴ νὰ µαρτύρησε κατὰ τὴν παρουσία τοῦ Τραϊανοῦ στὴν Ἔφεσο, ὅταν πήγαινε στὸν πόλεµο κατὰ τῶν Περσῶν. Ἴσως ὅµως νὰ εἶναι ἡ ἴδια µὲ αὐτὴν τῆς 5ης Ὀκτωβρίου. Ὁ Ἅγιος Σάρβηλος (ἢ Ζάρβηλος) Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισµοῦ. Οἱ Ἅγιοι Κεντυρίων, Θεόδωρος, Ἀµµιανός, Ἰουλιανός καὶ Ὠκεανός Ἦταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Κανδαύλη καὶ συνελήφθηκαν ἐπὶ βασιλέως Μαξιµιανοῦ (288). Ἐπειδὴ ὅλοι ὁµολόγησαν µὲ θάρρος τὴν χριστιανική τους πίστη, τοὺς ἔκαψαν ζωντανοὺς καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Οἱ Ἅγιοι Θαλουὴλ καὶ Βεβαία Ἦταν ἀδέλφια µεταξύ τους καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ἀδριανοῦ (κατ᾿ ἄλλους τοῦ Τραϊανοῦ) τὸ 116 µ.Χ. Ὁ Θαλουὴλ ἦταν ἱερέας τῆς δαιµονικῆς πλάνης καὶ διδάχτηκε τὸν χριστιανισµὸ ἀπὸ ἕνα ἐπίσκοπο. Ἐξαιτίας λοιπὸν αὐτῆς τῆς µεταστροφῆς του, µαστιγώνεται σκληρὰ ἀπὸ τὸν τοπάρχη Αὔγαρο καὶ στὴν συνέχεια τοῦ βγάζουν τὰ µάτια. Ἔπειτα τὸν κρέµασαν ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι, τοῦ ἔγδαραν τὴν κοιλιὰ καὶ µὲ φωτιὰ ἔκαψαν τὶς πλευρές του. Τελικά, ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου, ἀφοῦ καὶ τοὺς δυὸ ἀποκεφάλισαν. Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του ἀναφέρει, ὅτι οἱ µάρτυρες αὐτοὶ ἦταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Συρίας καὶ ἔγιναν χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Βάρσιππο (ἢ Βαρσιµαῖο). Ὁ Ὅσιος Ἄνθιµος ὁ νέος ἀσκητὴς ἀπὸ τὴν Κεφαλονιά Γεννήθηκε στὸ Ληξούρι τῆς Κεφαλονιᾶς τὸ 1727 καὶ πέθανε τὸ 1782 (κατ᾿ ἄλλους τὸ 1781). Ἑπτὰ µόλις χρονῶν ἔχασε τὸ φῶς του καὶ τὸ ξαναβρῆκε θαυµατουργικά, χάρη στὶς προσευχὲς τῆς µητέρας του Ἀντζουλέττας. Ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς σκληρῆς µοναχικῆς του ζωῆς τὸ ξαναέχασε καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Παρὰ τὴν τύφλωσή του, ἀνέπτυξε σπουδαῖο κηρυκτικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο καὶ µάλιστα ἔκτισε πολλὲς Μονὲς σὲ διάφορα µέρη. Φέρεται σὰν προστάτης τῆς Ἀστυπάλαιας καὶ ἐκδόθηκε Ἀκολουθία του τὸ 1911 ἀπὸ τὸν Ἐµµανουὴλ Καρασέλο. Ἐπίσης ἔκανε πολλὰ θαύµατα καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁγιοποιήθηκε στὶς 30 Ἰουλίου 1974. Οἱ Ἅγιοι 3608 (κατ᾿ ἄλλους 3628) Μάρτυρες ποὺ µαρτύρησαν στὴν Νικοµήδεια Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ κατὰ τὸν διωγµὸ τοῦ Μαξιµιανοῦ στὴν Νικοµήδεια (290), κατὰ τὸν ὁποῖο κάηκε καὶ ὁ χριστιανικὸς ναός, κατέφυγαν στὰ βουνά, ἀλλὰ συνελήφθησαν καὶ θανατώθηκαν ἀπάνθρωπα. Εὕρεσις λειψάνου τοῦ νεοµάρτυρος Θεοδώρου, τοῦ Μυτιληναίου (1967) |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|