|
10 Σεπτεμβρίου
|
|
| Οἱ Ἁγίες Μηνοδώρα, Μητροδώρα καὶ Νυµφοδώρα
Ἦταν ἀδελφὲς καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Βιθυνία. Ἡ λάµψη τῆς παρθενίας καὶ ἡ ὡραιότητα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωµάτων τοὺς ἔκαναν τὶς τρεῖς ἀδελφὲς νὰ εἶναι καύχηµα τῶν χριστιανῶν. Οἱ φροντίδες καὶ οἱ συνήθειες τοῦ κόσµου δὲν τὶς ἀπασχολοῦσαν. Ἡ µόνη τους φροντίδα ἦταν «µετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσµεῖν ἑαυτάς, ἢ ἐν πλέγµασιν ἢ χρυσῷ ἢ µαργαρίταις ἢ ἰµατισµῷ πολυτελεῖ». Δηλαδὴ φρόντιζαν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους µὲ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ ὄχι µὲ φιλάρεσκα πλεξίµατα τῶν µαλλιῶν τους ἢ µὲ χρυσὰ ἢ µαργαριτένια κοσµήµατα ἢ µὲ ῥοῦχα πολυτελῆ. Γιὰ τὴν ἀγάπη, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ ἄφησαν τὴν πατρίδα τους καὶ πῆγαν νὰ κατοικήσουν σὲ ἕνα λόφο, κοντὰ στὰ Πύθια θερµὰ λουτρά. Ἐκεῖ ἀσκήτευαν καὶ καλλιεργοῦσαν ἀκόµα περισσότερο τὴν σωφροσύνη τους. Γι᾿ αὐτὸ ἀξιώθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θεραπεύουν ἀσθένειες, καὶ ἔτρεχε κοντά τους πλῆθος κόσµου. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος Φρόντων, ἔστειλε καὶ συνέλαβε τὶς τρεῖς ἀδελφές. Βλέποντας, ὅµως τὴν φρόνηση καὶ τὴν σύνεση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀφοβία µὲ τὴν ὁποία τὸν ἀντιµετώπισαν, διέταξε καὶ τὶς βασάνισαν µὲ τὰ πιὸ φρικτὰ βασανιστήρια. Ὅλες ὑπέµειναν µὲ ἀνδρεία τὰ µαρτύρια καὶ ἔτσι ἔνδοξα παρέδωσαν τὶς ψυχές τους στὸ νυµφίο τους Χριστὸ (290 µ.Χ.). Ὁ ἔπαρχος θέλησε νὰ κάψει τὰ σώµατά τους, ἀλλὰ οἱ φλόγες ἔκαψαν τὸν ἴδιο καὶ ἔπειτα καταρρακτώδης βροχὴ ἔσβησε τὴν φωτιά. Τὰ σώµατα τῶν τριῶν παρθένων τάφηκαν µὲ σεβασµὸ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Ὁ Ἅγιος Βαρύψαβας Γιὰ τὸν Ἅγιο αὐτὸ λέγεται, ὅτι πῆρε ἀπὸ ἕναν ἐρηµίτη τὸ Τίµιο Αἷµα ποὺ ἔτρεξε ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Κυρίου καὶ γιάτρευε πολλὲς ἀρρώστιες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἄπιστοι τὸν θανάτωσαν µὲ ξύλα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νύχτας. Ὁ δὲ τίµιος θησαυρὸς τοῦ Δεσποτικοῦ Αἵµατος ἔµεινε πάλι σῶος καὶ ἀκέραιος, φυλαττόµενος ἀπὸ τὸν µαθητὴ τοῦ Ἁγίου. Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἐπίσκοπος Νικαίας Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ Ἁγία Πουλχερία ἡ βασίλισσα Βλέπε βιογραφικό της σηµείωµα τὴν 17η Φεβρουαρίου, µαζὶ µὲ τὸν σύζυγό της Μαρκιανό. Οἱ Ἅγιοι Ἀπελλῆς, Λουκᾶς καὶ Κλήµης οἱ Ἀπόστολοι Ὁ Ἀπελλῆς ἦταν ἀπὸ τὰ ἐκλεκτότερα µέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δούλευε πολὺ παραγωγικὰ γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ θεῖος ζῆλος τὸν ἔφερε µέχρι καὶ τὴν Ῥώµη, ὅπου ἔγινε στήριγµα τῶν ἐκεῖ πιστῶν. Ἐκεῖ τὸν γνώρισε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἔγραψε στὴν πρὸς Ῥωµαίους ἐπιστολή του ἀργότερα, νὰ ἀσπαστοῦν «Ἀπελλῆν τὸν δόκιµον ἐν Χριστῷ» (Ῥωµ. στ´ 10). Ὁ Ἀπελλῆς πέθανε σὰν καλὸς στρατιώτης Χριστοῦ στὴ Σµύρνη, ἐργαζόµενος µέχρι τελευταίας πνοῆς του στὴν διάδοση καὶ στερέωση τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Λουκᾶς, ἄλλος τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, ἔζησε καὶ αὐτὸς στὰ ἀποστολικὰ χρόνια. Ἀναδείχτηκε ἐπίσκοπος στὴν Λαοδίκεια τῆς Συρίας καὶ τελείωσε τὴν ζωή του ἀγωνιζόµενος, µὲ ἀγάπη καὶ τόλµη, γιὰ τὸ ποίµνιό του καὶ τὸν ἀρχιποιµένα Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Κλήµης ἀναφέρεται στὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ (στ´ 3) σὰν συναθλητὴς τοῦ Ἀπ. Παύλου. Ἔγινε ἐπίσκοπος Σάρδεων καὶ πέθανε µετὰ ἀπὸ πολλὰ παθήµατα γιὰ τὴν στήριξη τοῦ ποιµνίου του καὶ τὴν διάδοση τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ Ἁγία Ἴα Καταγόταν ἀπὸ τὸ Κάστρο τοῦ λεγοµένου Βιζάλης. Συνελήφθη αἰχµάλωτη µαζὶ µὲ 9.000 χριστιανοὺς καὶ ὁδηγήθηκε στὴν Περσία. Ἐκεῖ ἀπὸ τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν Σαβώρ, παραδόθηκε στοὺς σοφοὺς τῆς Περσίας προκειµένου νὰ τὴν πείσουν ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν τὸ κατάφεραν, τὴν φυλάκισαν καὶ µετὰ 15 µῆνες τὴν ἔβγαλαν καὶ ἀφοῦ τὴν βασάνισαν σκληρὰ τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισαν. (Ἡ µνήµη της ἐπαναλαµβάνεται – µᾶλλον περιττῶς – σὰν Ἴας καὶ τὴν 11η Σεπτεµβρίου, ἀλλὰ καὶ 4 καὶ 5 Αὐγούστου). Ἡ Ἁγία Εὐδοκία «ἡ παῖς» Ἡ µνήµη τοῦ µικροῦ αὐτοῦ κοριτσιοῦ ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο, σελ. 107, καὶ εἶναι ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Μνήµη τῆς εὑρέσεως τῆς σεπτῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου Ὑπὸ τὰς ῥίζας ἐλαίας, ἐν τῇ ἐν τῷ Παγασητικῷ κόλπῳ Νήσῳ Μαλαιῶν Τρικκέρων (1825). |
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|