|
14 Σεπτεμβρίου
|
|
| Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιµίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ
(Νηστεία ἐκ πάντων) Τὸ ἔτος 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στὴν Ἱερουσαλὴµ γιὰ νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Θεὸ γιὰ τοὺς θριάµβους τοῦ γιοῦ της Μ. Κωνσταντίνου. Ὁ Θεῖος ζῆλος, ὅµως, ἔκανε τὴν Ἅγια Ἑλένη νὰ ἀρχίσει ἔρευνες γιὰ τὴν ἀνεύρεση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ. Ἐπάνω στὸν Γολγοθὰ ὑπῆρχε εἰδωλολατρικὸς ναὸς τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης, τὸν ὁποῖο γκρέµισε καὶ ἄρχισε τὶς ἀνασκαφές. Σὲ κάποιο σηµεῖο, βρέθηκαν τρεῖς σταυροί. Ἡ συγκίνηση ὑπῆρξε µεγάλη, ἀλλὰ ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἦταν τοῦ Κυρίου; Τότε ὁ ἐπίσκοπος Ἱεροσολύµων Μακάριος µε ἀρκετοὺς ἱερεῖς, ἀφοῦ ἔκανε δέηση, ἄγγιξε στοὺς σταυροὺς τὸ σῶµα µίας εὐσεβέστατης κυρίας ποὺ εἶχε πεθάνει. Ὅταν ἦλθε ἡ σειρὰ καὶ ἄγγιξε τὸν τρίτο σταυρό, ποὺ ἦταν πραγµατικὰ τοῦ Κυρίου, ἡ γυναῖκα ἀµέσως ἀναστήθηκε. Ἡ εἴδηση διαδόθηκε σὰν ἀστραπὴ σὲ ὅλα τὰ µέρη τῆς Ἱερουσαλήµ. Πλήθη πιστῶν ἄρχισαν νὰ συρρέουν γιὰ νὰ ἀγγίξουν τὸ τίµιο ξύλο. Ἐπειδή, ὅµως, συνέβησαν πολλὰ δυστυχήµατα ἀπὸ τὸ συνωστισµό, ὕψωσαν τὸν Τίµιο Σταυρὸ µέσα στὸν ναὸ σὲ µέρος ὑψηλό, γιὰ νὰ µπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι. Αὐτή, λοιπόν, τὴν ὕψωση καθιέρωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, νὰ γιορτάζουµε στὶς 14 Σεπτεµβρίου, γιὰ νὰ µπορέσουµε κι ἐµεῖς νὰ ὑψώσουµε µέσα στὶς ψυχές µας τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου µας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου». ( Ὁρισµένοι Συναξαριστές, αὐτὴν τὴν ἡµέρα, ἀναφέρουν καὶ τὴν ὕψωση τοῦ Τιµίου Σταυροῦ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 628 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Ἡράκλειο, ποὺ εἶχε νικήσει καὶ ξαναπῆρε τὸν Τίµιο Σταυρὸ ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, οἱ ὁποῖοι τὸν εἶχαν ἁρπάξει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους). Ἡ Κοίµησις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου Λόγῳ τῆς µεγάλης γιορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιµίου Σταυροῦ, ἡ γιορτὴ τῆς µνήµης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόµου µετατέθηκε τὴν 13η Νοεµβρίου, ὅπου καὶ τὸ βιογραφικό του σηµείωµα. Μνήµη τῆς εὐσεβεστάτης βασιλίσσης Πλακίλλας, συζύγου τοῦ εὐσεβέστατου βασιλιᾶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου Αὐτὴ ἦταν σύζυγος τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395), πολὺ εὐσεβὴς καὶ φιλάνθρωπη. σ᾿ ὅλη της τὴ ζωὴ περιποιεῖτο τοὺς πτωχοὺς καὶ µοίραζε ἀφειδῶς στοὺς ἔχοντας ἀνάγκη ἐκεῖνα ποὺ τοὺς ἦταν ἀπαραίτητα. Ἐπισκεπτόταν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς περιέθαλπε µὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια. Ἔτσι σὰν καλὸς Σαµαρείτης ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Μνήµη τῆς Ἁγίας ΣΤ´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου Βλέπε τὴν 13η Ἰουλίου, ὅπου ἀναφέρεται µαζὶ µὲ τὶς ἄλλες ἕξι Ἅγιες Οἰκουµενικὲς Συνόδους. Ὁ Ἅγιος Πάπας Ἄντεξε τὰ φοβερότερα βασανιστήρια, χωρὶς νὰ πάψει στιγµὴ νὰ δέεται πρὸς τὸν Θεό. Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Λαράνδου τῆς Λυκαονίας. Ὅταν ὁ Γαλέριος ἐξαπέλυσε ἄγριο διωγµὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ ἅγιος Πάπας ὑπέστη ἕνα ἀπὸ τὰ σκληρότερα µαρτύρια. Στὴν ἀρχὴ τὸν κτύπησαν µὲ πέτρες στὰ σαγόνια, µέχρι ποὺ τοῦ τὰ ἔσπασαν. Κατόπιν τὸν κρέµασαν ἀνάποδα καὶ τὸν µαστίγωσαν ἀνελέητα. Ἔπειτα τοῦ ξέσχισαν τὰ πλευρὰ καὶ τὶς πληγές του ἔκαψαν µὲ ἀναµµένες λαµπάδες. Ἀλλ᾿ ὁ ἅγιος Πάπας, ὑπέφερε ὅλα αὐτὰ µὲ καταπληκτικὴ ὑποµονὴ καὶ δοξολογοῦσε τὸν θεὸ µέχρι τῆς τελευταίας του πνοῆς. Ὁ Ἅγιος Θεοκλῆς Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Βαλεριανός τὸ νήπιο Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ὁ Ὁσιοµάρτυς Μακάριος ὁ Νέος Ὑπῆρξε µαθητὴς καὶ µιµητὴς τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νήφωνα (1486-89, 1497-98). Ἦταν ὡραῖος στὸ σῶµα καὶ τὴν ψυχὴ καὶ ζηλωτὴς στὶς ἀρετές. Τὸν κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ µαρτυρίου καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆρε ἄδεια καὶ εὐλογία ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Νήφωνα, ἀποχώρησε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πῆγε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ βρῆκε ἕνα συγκεντρωµένο πλῆθος Ὀθωµανῶν, στοὺς ὁποίους δίδαξε µὲ θέρµη τὸ µυστήριο τῆς ἐνσάρκωσης τοῦ Χριστοῦ. Ἀγριεµένοι οἱ Ὀθωµανοί, ὅρµησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ µὲ µαχαίρια καὶ ξύλα πλήγωσαν πολὺ τὸ σῶµα του, καὶ ἀφοῦ τὸν συνέλαβαν τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή. Τὴν ἑποµένη µέρα ὁ Μακάριος στὸ κριτήριο, ἄκουσε ἀµετάπειστος τὶς κολακεῖες καὶ τὶς ὑποσχέσεις τῶν Τούρκων, ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ µεταστρέψουν τὸ φρόνηµά του. Στὶς προτροπὲς αὐτὲς ὁ Ἅγιος ἀπαντοῦσε: «Μακάρι καὶ ‘σεῖς νὰ γνωρίζατε τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀκατηγόρητη πίστη µας καὶ νὰ εἴχατε βαπτιστεῖ στὸ ὄνοµα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ νὰ εἴχατε ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν πλανεµένη θρησκεία σας». Οἱ Ὀθωµανοὶ ὅταν ἄκουσαν αὐτά, τὸν βασάνισαν πιὸ ἄγρια καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν τὸ 1527. Κατ᾿ ἄλλες πληροφορίες τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου ἔγινε τὸ 1507.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|