2 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ ἱεροµάρτυρας καὶ Ἰουστίνη ἡ παρθένος
• Ἡ Ἁγία Δάµαρις ἡ Ἀθηναία
• Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ ὁµολογητής
• Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Μεγαλοµάρτυρας, ὁ Γαβρᾶς
• Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεοµάρτυρας ἢ Χατζη-Γεώργιος
• Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τοῦ Σουντὰλ (Ῥῶσος)

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ ἱεροµάρτυρας καὶ Ἰουστίνη ἡ παρθένος

Ἦταν εὐγενὴς πλούσιος καὶ φιλόσοφος ἀπὸ τὴν Καρχηδόνα τῆς Λιβύης, στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου. Στὴν Ἀντιόχεια ἐξασκοῦσε ἄριστα τὴν µαγικὴ τέχνη. Κάποτε ὅµως ἕνας εἰδωλολάτρης, ὁ Ἀγλαΐδας, ἐρωτεύθηκε µία παρθένο κόρη, τὴν Ἰούστα. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ χριστιανὴ κόρη δὲν ἀνταποκρινόταν στὶς ἁµαρτωλές του προτάσεις, αὐτὸς κατέφυγε στὸν µάγο Κυπριανό. Μπροστὰ στὴν χριστιανικὴ σταθερότητα τῆς Ἰούστας, «µαγικῆς ἐµπαίγµατα κατέκειτο τέχνης, καὶ τῆς ἐπὶ φρονήσει ἀλαζονείας ἔλεγχος ἐφύβριστος». Οἱ ἀπάτες, δηλαδή, τῆς µαγικῆς τέχνης τοῦ µάγου εἶχαν πέσει κάτω, ἀνίκανες νὰ κάνουν κακὸ στὴν χριστιανὴ κόρη. Καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ Κυπριανοῦ γιὰ τὴν µαγική του σοφία ἀποδείχθηκε γελοία. Τότε, µπροστὰ στὸν ἐπίσκοπο Ἄνθιµο, ἔκαψε τὰ µαγικά του βιβλία καὶ βαπτίσθηκε χριστιανός. Κατόπιν ἔγινε ἱερέας καὶ ἀργότερα ἐπίσκοπος Καρχηδόνας. Τὴν δὲ Ἰούστα χειροτόνησε διακόνισσα καὶ τὴν µετονόµασε σὲ Ἰουστίνη. Στὴν διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κυπριανὸς ἔδειξε µεγάλο ἀποστολικὸ ζῆλο καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐξορίστηκε ἀπὸ τὸ Δέκιο, µαζὶ µὲ τὴν Ἰουστίνη, στὴν Νικοµήδεια. Ἐκεῖ ὁ ἡγεµόνας Κλαύδιος ἀποκεφάλισε τὸν Κυπριανὸ καὶ τὴν Ἰουστίνη. Τὰ τίµια λείψανά τους οἱ χριστιανοὶ τὰ µετάφεραν στὴν Ῥώµη καὶ τὰ ἔθαψαν µὲ τιµὲς στὸν ἐπισηµότερο λόφο τῆς πόλης. Ὁ δὲ Μιχαὴλ Ί. Γαλανός, στὸ ἔργο του «Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων» ἔχει διαφοροποιηµένο τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ καὶ θεωρεῖ ἱστορικὲς ἀνακρίβειες ὅλα τὰ περὶ µαγείας, ποὺ ἀναφέρονται γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ συγκεκριµένου Ἁγίου.

Ἡ Ἁγία Δάµαρις ἡ Ἀθηναία

Εἶναι ἡ πρώτη γυναῖκα στὴν Ἀθήνα, ποὺ πίστεψε διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὸν Χριστό. Ἀκολουθία της συνέγραψε ὁ ὑµνογράφος Πατήρ, Γεράσιµος Μικραγιαννανίτης.

Ὁ Ὅσιος Θεόφιλος ὁ ὁµολογητής

Ἀνῆκε στὴν εὐσεβῆ καὶ γενναία φάλαγγα ποὺ ἄθλησε καὶ κινδύνεψε ἄφοβα γιὰ τὴν τιµητικὴ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὁ Θεόφιλος ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος, ὁ εἰκονοµάχος. Ὁ Ὅσιος λοιπόν, περιερχόµενος τὴν Κωνσταντινούπολη, θέρµαινε τὴν καρτεροψυχία τῶν ὀρθοδόξων καὶ ἤλεγχε τὴν πλάνη τῶν διωκτῶν τῶν εἰκόνων. Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ δύναµη τοῦ λόγου του ἀνέδειξαν τὸν Θεόφιλο ὡς ἕναν ἀπὸ τοὺς ἰσχυρότερους προµάχους τῆς εὐσέβειας. Κατόπιν τὸν φυλάκισαν καὶ στὴν συνέχεια τὸν ἐξόρισαν. Ἔτσι, ἐκεῖ στὴν ἐξορία, τελείωσε τὴν ζωή του χωρὶς νὰ δεχτεῖ τὴν πρόσκαιρη ἐλευθερία ἀντὶ προδοσίας τῆς ἀλήθειας καὶ ἀπωλείας τῆς αἰωνίου ζωῆς. (Ἡ µνήµη τοῦ ὁσίου αὐτοῦ ἐπαναλαµβάνεται καὶ τὴν 10η Ὀκτωβρίου).

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Μεγαλοµάρτυρας, ὁ Γαβρᾶς

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Σύµφωνα µὲ τὴν Ἀκολουθία του, γεννήθηκε τὸν 10ο αἰῶνα στὴν κωµόπολη τῆς Χαλδίας Ἄτρα, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἔνδοξους. Ὁ ἴδιος ἔγινε καταξιωµένος στρατηγὸς καὶ µαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ στὴν Θεοδοσιούπολη τὸ 1098. Ἡ σύναξίς του γίνεται στὴν Τραπεζοῦντα, ὅπου βρίσκεται καὶ ἡ τιµία κεφαλή του.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεοµάρτυρας ἢ Χατζη-Γεώργιος

Γιὸς χριστιανῶν γονέων ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια. Ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν πόλη Καρατζασοὺ τῆς Ἠλιουπόλεως, ὅπου ἐξασκοῦσε τὴν τέχνη τοῦ ἀµπατζῆ (σαγµατοποιοῦ). Σὲ κάποια διασκέδαση, ποὺ ἦταν παρὼν καὶ ὁ Γεώργιος, κάποιος ποὺ βρισκόταν σὲ κατάσταση µέθης ἔπεσε καὶ σκοτώθηκε. Τότε, σύµφωνα µὲ τὴν συνήθεια, ὁ κριτὴς ζήτησε ἀπ᾿ τοὺς κατοίκους, νὰ πληρώσουν τὸ ἀνάλογο πρόστιµο. Ὁ Γεώργιος ἀρνήθηκε νὰ καταβάλει αὐτὸ τὸ πρόστιµο καὶ ἐπάνω στὸν θυµό του εἶπε, ὅτι δὲν τὸ πληρώνει γιατί εἶναι Τοῦρκος. Ἀµέσως τότε οἱ Τοῦρκοι τὸν συνέλαβαν καὶ τοῦ ἔκαναν περιτοµή. Ἀργότερα ὁ Γεώργιος, µετανοηµένος, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔµεινε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα. Ἐπανῆλθε ὅµως στὴν πόλη Καρατζασοὺ καὶ µπροστὰ στὸν κριτὴ ὁµολόγησε µὲ θάρρος τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Παρὰ τὶς κολακεῖες τοῦ κριτῆ, ἔµεινε ἀµετάθετος στὴν ἀπόφασή του. Ἄρχισε τότε µία σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων, ποὺ ὁ Γεώργιος τὰ ὑπέµεινε µὲ µεγάλη γενναιότητα. Ἔλεγε µάλιστα: «ὅ,τι καὶ ἂν µοῦ κάνετε ἐγὼ δὲν ἀρνοῦµαι πλέον τὴν πίστη µου. Χριστιανὸς γεννήθηκα, Χριστιανὸς εἶµαι καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ πεθάνω». Τελικά, στὶς 2 Ὀκτωβρίου 1794 τὸν ἀποκεφάλισαν. Ὁ Otto Meinardus ἀναφέρει τὸ µαρτύριο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ στὶς 2 Ὀκτωβρίου 1752.

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς τοῦ Σουντὰλ (Ῥῶσος)

Διὰ Χριστὸν σαλός (876).