|
07 Δεκεμβρίου
|
|
|
Ὁ Ἅγιος Ἀµβρόσιος, ἐπίσκοπος Μεδιολάνων Ὁ Ἀµβρόσιος, διακεκριµένος Ῥωµαῖος πολίτης, γεννήθηκε περίπου τὸ 340 µ.Χ. Σπούδασε ῥητορική, φιλοσοφία καὶ νοµικά. Στὰ Μεδιόλανα ἀσχολήθηκε µὲ τὸ ἐπάγγελµα τοῦ δικαστῆ. Φύλαττε µὲ λόγια καὶ ἔργα τὴν ἀλήθεια καὶ ἀπέδιδε ἀντικειµενικὰ τὴν δικαιοσύνη, ἂν καὶ δὲν εἶχε βαπτισθεῖ ἀκόµα χριστιανός. Ὅσον ἀφορᾷ σ᾿ αὐτὸ ὅµως, ἀπαντᾷ ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούµενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόµενος δικαιοσύνην δεκτὸς Αὐτῷ ἐστι». Δηλαδή, σὲ κάθε ἔθνος, ὁποῖος σέβεται τὸν Θεὸ καὶ πολιτεύεται στὴν ζωή του µὲ δικαιοσύνη, εἶναι δεκτὸς ἀπ᾿ Αὐτὸν καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀρέσει σ᾿ Αὐτόν. Πράγµατι, ὁ Ἀµβρόσιος µὲ τὴ ζωή του ἄρεσε στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν ἀξίωσε νὰ βαπτισθεῖ χριστιανός, νὰ γίνει ἔπειτα ἀναγνώστης καὶ ἀφοῦ µέσα σὲ λίγο χρονικὸ διάστηµα πέρασε ὅλους τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς βαθµούς, µετὰ ἀπὸ ἀπόφαση τοῦ βασιλιᾶ Οὐαλεντιανοῦ τοῦ Α´, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Μεδιολάνων. Σὰν ἐπίσκοπος, ὁ Ἀµβρόσιος ποίµανε ἄριστα τὸ ποίµνιό του, ἀγωνίστηκε κατὰ τῶν αἱρέσεων, ἀλλὰ καὶ στὸν βασιλιὰ Θεοδόσιο δὲν ἐπέτρεψε νὰ εἰσέλθει στὸν ναό, παρὰ µόνο ὅταν µετάνιωσε εἰλικρινὰ γιὰ τοὺς φόνους ποὺ ἔκανε στὸν Ἱππόδροµο τῆς Θεσσαλονίκης. Ὁ Ἀµβρόσιος πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 397 µ.Χ., σὲ ἡλικία 57 χρονῶν. Ὁ Ἅγιος Ἀθηνόδωρος Ὑπερβολικὰ θαυµαστὴ ὑπῆρξε ἡ εὐψυχία, µὲ τὴν ὁποία ὑπέφερε φρικιαστικὰ µαρτύρια, ἐπειδὴ ἐπέµενε στὴν ὁµολογία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἀθηνόδωρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Μεσοποταµία καὶ µαρτύρησε ὅταναὐτοκράτορας ἦταν ὁ Διοκλητιανὸς (290). Ἔτσι λοιπόν, στὴν ἀρχὴ τοῦ ἔκαψαν τὶς σάρκες µὲ ἀναµµένες ἀπὸ ῥητίνη λαµπάδες. Ἔπειτα, τοῦ ἔβαλαν στὶς µασχάλες σιδερένιες πυρακτωµένες σφαῖρες καὶ στὴν συνέχεια τὸν ξάπλωσαν σὲ χάλκινο πυρωµένο τάπητα. Ἀλλ᾿ ἡ καρτερία ποὺ ἔδειξε σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ µαρτύρια καὶ οἱ θερµὲς προσευχές του πρὸς τὸν Ὕψιστο, τράβηξαν στὴν χριστιανικὴ πίστη πενήντα εἰδωλολάτρες. Ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή, ἀφοῦ προετοίµασε γιὰ τὸν οὐρανὸ καὶ ἄλλες ἐκλεκτὲς διὰ τῆς ἀληθινῆς ἀρετῆς ψυχές. Ὁ Ἅγιος Νεόφυτος Μαρτύρησε διὰ πνιγµοῦ µέσα στὴν θάλασσα. Ὁ Ἅγιος Δοµέτιος Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι Ἰσίδωρος, Ἀκεψιµᾶς καὶ Λέων Μαρτύρησαν διὰ πυρός. Ὁ Ὅσιος Ἀµµοῦν «ὁ τῆς Νιτρίας» Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ἀναφέρει ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος Ἅγιος µε αὐτὸν τῆς 4ηςὈκτωβρίου, ἀλλ᾿ αὐτὸς λέγεται «ὁ ἐν Νιτρίᾳ», κατ᾿ ἄλλα δὲ Μηνολόγια (ἐσφαλµένα) ἐπίσκοπος Νιτρίας. Δηλαδή, τὰ λιγοστὰ βιογραφικά του στοιχεῖα δὲν εἶναι σαφῆ. Οἱ Ἅγιοι Γάιος καὶ Γαϊανός Μαρτύρησαν διὰ πυρός. Οἱ Ἅγιοι 300 Μάρτυρες ποὺ µαρτύρησαν στὴν Ἀφρική Μαρτύρησαν τὸν 5ο αἰῶνα µετὰ Χριστὸν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ζήνωνα. Τότε στὴν Ἀφρικὴ δυὸ ἐπίσκοποι Μονοφυσῖτες, ὁ Κύριλλος καὶ ὁ Βαλινάρδης, ἔπεισαν τὸν ἄρχοντα Ὀνώριχο, µονοφυσίτη καὶ αὐτόν, νὰ κινήσει ἄγριο καὶ φονικὸ διωγµὸ ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Οἱ ἐν λόγῳ λοιπὸν Μάρτυρες, καταγγέλθηκαν καὶ ἐπέµειναν στὴν ὀρθόδοξη ὁµολογία καὶ ἔτσι ὅλοι πέθαναν δι᾿ ἀποκεφαλισµοῦ. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν γέροντες, νέοι καὶ οἰκογενειάρχες, ἀλλὰ ὅλοι ὑπέστησαν τὸ µαρτύριο γενναιότατα, ἀληθινοὶ ἥρωες τῆς θρησκείας τοῦ Σταυροῦ. Ἅγιοι Ὀρθόδοξοι Μάρτυρες ποὺ κάηκαν µέσα σὲ ναό Αὐτοὶ κάηκαν ζωντανοὶ ἀπὸ τοὺς ἀρειανοὺς στὴν Καρχηδόνα, τὴν στιγµὴ ποὺ ἦταν συναθροισµένοι στὸν ναὸ καὶ προσεύχονταν. Οἱ Ἅγιοι Δύο ἱερεῖς Αὐτοὶ µαρτύρησαν στὴν Καρχηδόνα στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ζήνωνα (474-476) καὶ ὅταν ἄρχοντας ἐκεῖ ἦταν ὁ Ὀνώριχος ὁ ἀρειανός. Ἀφοῦ τοὺς συνέλαβαν, τοὺς θανάτωσαν µαρτυρικὰ µὲ πριόνισµα. Οἱ Ἅγιοι 60 ἱερεῖς Ἀφοῦ συνελήφθησαν µαζὶ µὲ τοὺς πιὸ πάνω Μάρτυρες, θανατώθηκαν, ἀφοῦ τοὺς ἔκοψαν τὶς γλῶσσες. Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη γυναίκα ποὺ µαρτύρησε στὴν Ῥώµη Κάηκε ζωντανὴ στὴν Ῥώµη, ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ δεχτεῖ τὸν Ἀρειανισµὸ καὶ προτίµησε τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος Αὐτὸς λέγεται ὅτι µόναζε σ᾿ ἕνα κελὶ κοντὰ στὶς Βλαχέρνες καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ ὑποτακτικός Ἀπὸ ποῦ ἦταν καὶ ποῦ µόναζε, οἱ Συναξαριστὲς δὲν τὸ ἀναφέρουν. Ἀναφέρουν µόνο µερικὲς παράδοξες θαυµατουργίες του, ὅτι δηλαδὴ ἔβαλε τὸ χέρι του µέσα σὲ καυτὴ πίσσα χωρὶς νὰ καεῖ καὶ ἄλλα παρόµοια. Ἀπὸ τὴν Μονή του, στὴν ὁποία εἶχε φήµη Ἁγίου καὶ θαυµατουργοῦ, ἀναχώρησε στὰ Ἱεροσόλυµα καί, ἀφοῦ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους, πέρασε στὴν Κύπρο, ὅπου ἀσκήτευε πάνω σ᾿ ἕνα βουνὸ γιὰ ἀρκετὰ χρόνια. Ἐπειδὴ ὅµως τὸν ἐνοχλοῦσαν οἱ προστρέχοντες σ᾿ αὐτόν, ἔφυγε στὴν Κωνσταντινούπολη καί, ἀφοῦ ἀνέβηκε µὲ θεία προσταγὴ στὸ ὄρος Παρηγοριά, ἀπεβίωσε µετὰ ἀπὸ µικρὸ χρονικὸ διάστηµα. Ὁ Ἅγιος Πρίσκος Γιὰ τὸν Μάρτυρα αὐτὸν σηµειώνεται µόνο, ὅτι συµµαρτύρησε µαζὶ µὲ τοὺς Μάρτυρες Μαρτίνο καὶ Νικόλαο καὶ ὅτι πέθανε µαρτυρικὰ ἀπὸ στέρηση τροφῆς. Γίνεται δὲ καὶ τῶν τριῶν ἡ πανήγυρις κοντὰ στὸ τεῖχος τῶν Βλαχερνῶν. Ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν κοµµάτιασαν µὲ τσεκοῦρι. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Μαρτύρησε διὰ πυρός. Τὰ ἐγκαίνια ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «ἐν τοῖς Κουράτορος» Κατὰ τὸν Πατµιακὸ Κώδικα 266. Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ ἡσυχαστής Ἔζησε στὰ µέσα τοῦ 14 αἰῶνα µ.Χ. καὶ ὑπῆρξε κτήτορας τῆς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ σήµερα ὀνοµάζεται Μονὴ Γρηγορίου, ἀπὸ τὸ ὄνοµα τοῦ κτήτορα. Ἔζησε ὁσιακὰ καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ νηστευτής, «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ῥῶσος) Ὁ Ὅσιος Γεράσιµος ὁ ἐξ Εὐρίπου (Εὐβοίας) Ἱεραπόστολος τῆς Ἑλλάδας κατὰ τοὺς χρόνους τῆς φραγκοκρατίας (µέσα 13ου αἰῶνα – περὶ τὸ 1320). Γεννήθηκε στὴν νῆσο Εὔριπο (Εὔβοια) ἀπὸ πλούσιους καὶ εὐγενεῖς γονεῖς. Οἱ γονεῖς τοῦ Γερασίµου κατάγονταν ἀπὸ τὴν δυτικὴ φραγκικὴ οἰκογένεια τοῦ Ῥήγα Φάτζου. Κατὰ τὸ δεύτερο µισό του 13ου αἰῶνα, ὁ Γεράσιµος ἦλθε στὸ Σινᾶ, στὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Ἐκεῖ γνώρισε τὸ «ὑπερβάλλον» τῆς ἀρετῆς τοῦ Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, προσκολλήθηκε σ᾿ αὐτὸν καὶ ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς µαθητές του. Ἔτσι ἔφθασε σὲ µεγάλο ὕψος πράξεως καὶ θεωρίας, ὥστε νὰ γίνει γιὰ τοὺς ἄλλους «ὑπόδειγµα καὶ ἀρχέτυπον τῶν καλῶν ἁπάντων» καὶ «ἐκµαγεῖον ἀρετῶν». Ὅταν ὁ Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης ἐγκατέλειψε τὸ Σινᾶ, ὁ µαθητής του Γεράσιµος τὸν ἀκολούθησε καὶ ὅταν ἔφθασαν στὴν Ἑλλάδα, στάθµευσαν γιὰ λίγο στοὺς Καλοὺς λιµένες τῆς Κρήτης, ἀπὸ ὅπου ὁ µὲν Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης κατευθύνθηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὁ δὲ Γεράσιµος ἀποβιβάστηκε στὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα, ὅπου καὶ ἔδρασε ἱεραποστολικά. Τελικά, ἐπέστρεψε ὡς µοναχὸς Γεράσιµος Σιναΐτης στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴν Εὔβοια.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|