|
11 Δεκεμβρίου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ στυλίτης Γεννήθηκε τὸ 410 µ.Χ. στὸ χωριὸ Μαρουθὰ τῆς περιφερείας Σαµοσάτων. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τοῦ ὀνοµάζονταν Ἠλίας καὶ Μάρθα. Ὁ Δανιὴλ γεννήθηκε ἐνῷ ἡ µητέρα του ἦταν στεῖρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς του ὑποσχέθηκαν νὰ τὸν ἀφιερώσουν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἀνέθρεψαν µὲ πολλὴ ἐπιµέλεια καὶ οἱ κόποι τους δὲν πῆγαν χαµένοι. Ὁ Δανιὴλ ἀπέδωσε καρπούς. Νεαρὸς ἀκόµα, πήγαινε στὶς γειτονικὲς πόλεις καὶ ἐξηγοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο. Ἔπειτα πῆγε σὲ κοινόβια Μονή, ὅπου ἐπιδόθηκε σὲ εὐσεβεῖς ἀσκήσεις, θεολογικὲς µελέτες καὶ καλλιέργεια τῆς ταπεινοφροσύνης. Κάποτε, σ᾿ ἕνα ταξίδι µὲ τὸν ἡγούµενο τῆς Μονῆς, συνάντησε τὸν Συµεὼν τὸν στυλίτη καὶ πῆρε τὴν εὐλογία του. Ὅταν πέθανε ὁ ἡγούµενος τῆς Μονῆς, ὁ Δανιὴλ ξαναπῆγε στὸν Συµεὼν καὶ ζήτησε τὴν συµβουλή του ποῦ νὰ πάει. Ὁ Συµεὼν τὸν συµβούλευσε νὰ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη, πρᾶγµα ποὺ ὁ Δανιὴλ ἔπραξε. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸν περίβολο τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ στὴν Προποντίδα. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, εἶδε σὲ ὅραµα τὸν Συµεὼν νὰ τὸν καλεῖ. Ὁ Δανιήλ, ἑρµηνεύοντας αὐτὸ τὸ ὅραµα, ἔκτισε ὑψηλὸ στῦλο καὶ ἐγκαταστάθηκε πάνω σ᾿ αὐτόν. Σκοπὸς τῆς ἐγκατάστασής του πάνω στὸ στῦλο ἦταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐξάλειψη τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπόκτηση περισσότερων ἀρετῶν. Ἔλαβε τὸ προορατικὸ χάρισµα, ἔκανε πολλὰ θαύµατα καὶ ἦταν σηµαντικὴ ἡ συµµετοχή του στὴν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας. Πέθανε 80 χρονῶν, πλήρης «καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δηλαδὴ γεµάτος ἀπὸ καρπούς, ποὺ παράγει ἡ ἀρετὴ καὶ ποὺ κατορθώνονται διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ νέος, ὁ στυλίτης Ἔζησε στὰ µέσα τοῦ 10ου αἰῶνα µ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία. Οἱ γονεῖς του, Χριστοφόρος καὶ Καλή, τὸν ἀνέθρεψαν σύµφωνα µὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὑπηρέτησε σὰν στρατιώτης καὶ ὄχι µόνο διατήρησε τὴν ἁγνότητά του, ἀλλὰ καὶ ἐπηρέαζε πρὸς τὸ καλὸ νεαροὺς συστρατιῶτες του, ποὺ εἶχαν ῥοπὴ στὴν διαφθορά. Ἀργότερα ὁ Λουκᾶς ἔγινε ἱερέας καὶ ἀφιερώθηκε στὸν φωτισµὸ τῶν ψυχῶν τῆς ἐνορίας του. Κατόπιν ἀνέβηκε ἀσκούµενος στὸν Ὄλυµπο, ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔπειτα στὴν Χαλκηδόνα, ὅπου ἔστησε τὴν καλύβα του πάνω σ᾿ ἕνα στῦλο. Ἀπὸ τὸ νέο του ἀσκητικὸ ὁρµητήριο πήγαινε σὲ διάφορα µέρη καὶ κήρυττε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔκανε πολλὰ θαύµατα. Πάνω στὸν στῦλο αὐτὸ ὁ Λουκᾶς πέρασε 45 ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπεβίωσε µὲ θαυµαστὴ πνευµατικὴ λαµπρότητα. Οἱ Ἅγιοι Ἀειθαλᾶς καὶ Ἀκεψέης Κατάγονταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ὁ µὲν Ἀειθαλᾶς ἦταν ἐπίσκοπος, ὁ δὲ Ἀκεψέης διάκονος. Ἡ θερµὴ καὶ ζωντανὴ πίστη τους, τοὺς ὠθοῦσε νὰ κηρύττουν καθηµερινὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ἑλκύουν ψυχὲς στὸν Σωτῆρα Χριστό. Καταγγέλθηκαν στὸν Πέρση βασιλιὰ καὶ ἀφοῦ ἔµειναν ἀκλόνητοι στὴν χριστιανικὴ πίστη, µετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια, ἀποκεφαλίστηκαν. (Ἄλλες Συναξαριακὲς πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι ὁ Ἀειθαλᾶς ἦταν πρῶτα ἱερεὺς εἰδώλων καὶ κατηχήθηκε στὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο κάποιας πόλεως, ποὺ ἦλθε καὶ θεραπεύτηκε ἀπὸ αἱµορραγία). Ὁ Ἅγιος Μείραξ Ἡ ζωή του, ὅµοια µὲ αὐτὴ τοῦ Ἀσώτου τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Ἅγιος Μείραξ γεννήθηκε στὸ Τενεσὴ τῆς Αἰγύπτου καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του µὲ χριστιανικὴ εὐσέβεια. Ἀλλὰ τὰ θέλγητρα τῆς νεότητας τὸν παρέσυραν στὴν ἀσωτία καί, ἀκόµα χειρότερα, οἱ γνωριµίες του µὲ Ἀγαρηνοὺς τὸν ἔκαναν νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Οἱ γονεῖς του τὸ ἔµαθαν καὶ ἔκλαψαν πικρά. Ἀλλὰ δὲν ἀπελπίστηκαν καὶ στήριξαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεὸ προσευχόµενοι καὶ ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ ἔλεός του, χάριν τῶν εὐσεβῶν γονέων. Ὁ ἀρνησίθρησκος γιὸς µπούχτισε τὴν ζωὴ τῆς ἁµαρτίας. Καὶ ὅπως ὁ φοίνικας προβάλλει µέσα ἀπὸ τὶς φλόγες, ἔτσι καὶ ἡ προηγούµενη πίστη τοῦ Μείρακα, πρόβαλλε µέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς ψυχῆς του. Ἦλθε µετάνοια στὴν καρδιά του, καὶ κάποια µέρα ἐµφανίστηκε στοὺς γονεῖς του, ἔπεσε στὰ πόδια τους, ζήτησε συγνώµη καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυµία νὰ ἐπανέλθει στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἐκεῖνοι τὸν δέχτηκαν µὲ χαρά, τὸν φίλησαν καὶ δόξασαν τὸ Θεό. Ἀλλ᾿ ἡ ψυχὴ τοῦ Μείρακα δὲν ἀρκέστηκε σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀποκατάσταση. Πῆγε λοιπὸν στὸν Ἀµηρᾶ, ἔκανε τὸ σηµεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ φώναζε ὅτι ἐπανῆλθε στὴν ἀληθινὴ πίστη. Ὁ Ἀµηρᾶς ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν µαστίγωσαν σκληρὰ µὲ βούνευρα, µέχρι ποὺ σχίστηκαν οἱ σάρκες του. Κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ τὸ µὲν κεφάλι του τὸ ἀγόρασαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸν ἔθαψαν µὲ τιµή, τὸ δὲ σῶµα του, οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸ ἔβαλαν µέσα σὲ µία βάρκα καὶ τὸ ἔριξαν στὴν θάλασσα. Ὁ Ἅγιος Βαρσάβας Ἦταν Πέρσης καὶ ὁµολόγησε µὲ θάρρος τὴν χριστιανικὴ πίστη στὸν Πέρση ἄρχοντα, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ ἀποκεφαλιστεῖ. Οἱ Ἅγιοι Τερέντιος, Βικέντιος, Αἰµιλιανὸς καὶ Βεβαία Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι Πέτρος ὁ ἀσκητὴς καὶ Ἀκεψιµᾶς Ἀναφέρονται στὸν Συναξαριστὴ Delehaye καὶ στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578, ὅτι µαρτύρησαν στὴν Περσία. Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος Φωκᾶς, αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται µόνο στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Β 4φ. 133, ὅπου ὑπάρχει καὶ πλήρης Ἀκολουθία του µὲ Κανόνες. Δηµοσιεύθηκαν ἀπὸ τὸν L. Petit στὸ Byz. Zeitschrift τ. ΙΓ’ (1904) σελ. 398-420 καὶ ἀπὸ τὸν Δηµητριεύσκι στὸ Κίεβο τὸ 1911. Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ποὺ µόνασε στὴν Ἀχαΐα Γεννήθηκε στὴν Μονεµβασία τῆς Πελοποννήσου ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα καὶ τὴν Θεοδώρα. Ὁ πατέρας του ἦταν ἀρκετὰ πλούσιος καὶ ἐπίσηµος ἄνδρας. Ὁ βασιλιὰς Ἀνδρόνικος Β´ ὁ Παλαιολόγος (1283-1328) ἀνέθεσε σ᾿ αὐτὸν σπουδαία θέση στὴν κεντρικὴ διοίκηση τοῦ Μοριᾶ. Ὁ Λέων λοιπόν, ἔτσι ὀνοµαζόταν πρίν, ἔτυχε µεγάλης φροντίδας ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ σπούδασε στὴν Κωνσταντινούπολη ξένες γλῶσσες, φιλοσοφία καὶ θεολογία. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἐπέστρεψε στὴν Μονεµβασία καὶ φρόντισε τὴν µητέρα του. Κατόπιν ἡ µητέρα του ἀποσύρθηκε σὲ µοναστήρι καὶ ὁ Λέων µὲ τὴν εὐχή της παντρεύτηκε. Ὑπῆρξε πρότυπο συζύγου, οἰκογενειάρχη καὶ κοινωνικοῦ εὐεργέτη. Ἔπειτα ὅµως ἦλθαν καὶ οἱ µεγάλες δοκιµασίες. Πέθανε ἡ γυναῖκα του καὶ κατόπιν τὰ παιδιά του καὶ ἔτσι ὁ ἴδιος ἀποφάσισε νὰ γίνει µοναχός. Ἔγινε λοιπὸν µοναχὸς µὲ τὸ ὄνοµα Λεόντιος καὶ πῆγε κοντὰ σ᾿ ἕνα ἔµπειρο ἀσκητή, τὸν Μενίδη, ὅπου ἔµεινε κοντά του γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστηµα. Στὴν συνέχεια πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔλαβε ἀρκετὰ µεγάλη ἀσκητικὴ ἐµπειρία καὶ ἐπέστρεψε πάλι στὴν Πελοπόννησο. Ἐκεῖ διάλεξε τόπο διαµονῆς του τὸ βουνὸ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ Αἴγιο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πήγαινε σὲ πόλεις τῆς Ἀχαΐας καὶ κήρυττε τὸν θεῖο λόγο. Κοντά του πῆγαν καὶ ἄλλοι ζηλωτὲς τῆς ἀγγελικῆς ζωῆς, ποὺ ἀργότερα πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς διέπρεψαν στὸν ἱερὸ κλῆρο. Ὁ Λεόντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ ἡ φήµη τῆς ἀρετῆς του παρέµεινε καὶ µετὰ τὸν θάνατό του. Οἱ δὲ ἀδελφοὶ Παλαιολόγοι, Θωµᾶς καὶ Θεόδωρος, πρὸς τιµὴν τοῦ ὁσίου, ἔκτισαν Μονὴ στὸν τόπο τῆς ἀσκήσεώς του, στὸ ὄνοµα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ὁ Ὅσιος Νίκων ὁ Ξηρός, «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ῥῶσος) Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Προπατόρων Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅρισαν τὴν Κυριακὴ πρὶν τὴν Κυριακὴ πρὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τὴν µνήµη τῶν Προπατόρων Του, (δηλαδὴ τῶν κατὰ σάρκα προγόνων Του), ὅπως εἶναι ὁ Ἀβραὰµ καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους προῆλθε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. (Βλέπε καὶ 18 Δεκεµβρίου). Ὁ Ὅσιος Δαµασκηνός
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|