Ένας μοναχός αφού ανεχώρησε από την Ι. Μονήν ης μετανοίας του, επισκέφθηκε τον Γέροντα προς εξομολόγησι, διότι ήταν πνευματικός της εν’ λόγω Μονής. Παραδόξως όμως ο Γέροντας, αρνείτο ρητώς λέγοντας:
– Μόνον τότε θα σε εξομολογήσω, αν επιστρέψης στην μετάνοιά σου.
– Μα δεν γίνεται, δεν μπορώ,…
Ο Γέροντας ανένδοτος. Αλλά και ο άλλος το ίδιο. Αφού διεπίστωσε ο Γέροντας το αμετάθετο της γνώμης του, τότε του λέει:
– Αφού στον Γέροντα σου δεν θέλεις να κάμης υπακοή, τότε βρες ένα Γέροντα κάπου αλλού να υποταγής μέχρι θανάτου του, και τότε συγκαταβατικά να σ’ εξομολογώ.
Αφού ο μοναχός αυτός είδε τα δύο στενά, τι μεθοδεύτηκε; Έψαξε και βρήκε ένα γεροντάκι σε μια σκήτη, 100 χρονών στην ηλικία. Σε τέτοια ηλικία, το μόνο που ήθελε ο γέρος αυτός ήταν λίγο γηροκόμημα. Ωστόσο ευκαιρία να λάβη την ευχή του. «Θα ζήση, σκέφτηκε, ένα-δυο χρόνια. Τον θάβω, κληρονομώ και την ευχή, αλλά και το καλύβι του».
Επιστρέφει χαρούμενος στον πνευματικόν, να του αναγγείλη ότι τώρα βρίσκεται σε υπακοή Γέροντος. Συνεπώς δεν κωλύεται να τον εξομολογήση. Αναγκαστικά ο Γέροντας, αν και δεν ικανοποιήθηκε, τον εξομολόγησε.
Επιστρέφει ο εν λόγω στο καλύβι και αναλαμβάνει ουσιαστικά θέσιν Γέροντος της καλύβης, με αναμενόμενην προσδοκίαν του θανάτου του Γέροντός του. Όμως και πάλιν, για να δοκιμαστή, τι παραχώρησε ο Θεός;
Στην εν’ λόγω Σκήτην ανέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο μοναχός αυτός μαζί με άλλους δυό-τρεις, θέλησαν να επιβάλουν τροποποιήσεις προς βελτίωσιν ορισμένων σημείων του τυπικού της Σκήτης. Οι υπόλοιποι πατέρες, εξέβαλαν την ενέργειαν ως καινοτομίαν αντίθετην προς την παράδοσιν. Συνέρχεται λοιπον η Γεροντία και καλεί τους αδελφούς ν΄ αποποιηθούν της καινοτομίας, ειδ’ αλλώς ν’ αναχωρήσουν από τα όρια της Σκήτης. Οι τελευταίοι ανυποχώρητοι, σε βαθμόν να προτιμήσουν μετοίκησιν παρά υποχώρησιν. Όσον αφορά δε τον περί ου ο λόγος μοναχόν, επανέρχεται στον πνευματικό να περιγράψη την κατάστασιν. Ο Γέροντας του απαντά:
– Όσον αφορά το θέμα που ανέκυψε έχετε εσείς δίκαιο· όμως στην καλογερική δίκαιο μη ψάχνης. Ο καλόγηρος δικαιώνεται με την υπακοήν και υπομονή στην αδικία και στους πειρασμούς. Αν θέλεις παιδί μου να φύγης από τη Σκήτη, δικαίωμά σου. Όμως τώρα έχεις Γέροντα. Πόσο θα ζήση; Υποχώρησε τουλάχιστον χάριν του Γέροντα όσο να κοιμηθή. Όταν λάβης την ευχή του, μετά θάνατον πήγαινε όπου θέλεις.
Απότελεσμα, ο αδελφός έφυγε πικραμένος και αμετάπειστος. Η μόνη εναλλακτική λύσις που βρήκε, επρότεινε στο γεροντάκι να φύγουν μαζί. Το γεροντάκι αγανακτισμένο απάντησε: «Έζησα μια ζωή σ’ αυτήν την καλύβα και τώρα να πεθάνω αλλού;». Φεύγει λοιπόν ο μοναχός και μένει πάλι ανυπότακτος. Δεν πέρασαν δυο-τρεις μήνες, πέθανε και το γεροντάκι. Έτσι ο μοναχός με τον να μην ακούει κανέναν, έχασε για λίγους μήνες την ευχή του Γέροντά του.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Παπά – Χαράλαμπος Διονυσιάτης, Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκολος της νοεράς προσευχής, Ιωσήφ Μ.Δ.