Σήμερα ρώτησα τον παππούλη γιατί στους καλής θελήσεως ανθρώπους ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και μάλιστα με σκληρό και οδυνηρό τρόπο να βασανίζονται τόσο ή και καμιά φορά να πέσουν. Μου απάντησε ως εξής: «Αν Ευαγγελικά σκεφτούμε, ο Θεός μου είναι γεωργός δηλ. μεγάλος παιδαγωγός κι εμείς το γεώργιο δηλ. το χωράφι. Πολλές φορές λοιπόν ο γεωργός, θέλοντας να αυξήσει την παραγωγή και σε ποσότητα και σε ποιότητα, βάζει κοπριά. Για να ανεβάσει ψηλά τους εκλεκτούς του, επιτρέπει την πτώση τους για να δημιουργήσει ποταμούς στην κοινωνία με τα δάκρυα τους, ώστε και αυτοί οι ίδιοι να καθαρίζονται και τους άλλους να βοηθούν σ’ αυτό.
Την ερώτηση έκαμα, γιατί στη μελέτη των Αγίων και μάλιστα των μεγαλυτέρων, είδα και μεγάλες δοκιμασίες. Τελικά καταλήξαμε πως τους εκλεκτούς του ο Θεός, τους δοκιμάζει με πολλές δοκιμασίες. Σημασία έχει, η θέση που παίρνει ο δοκιμαζόμενος. Αν πάρει τη ζωή κατευθυνόμενη και μπει καθαρά δηλ. χωρίς φιλαυτία, κάτω απ’ την υπακοή Αυτού που την κατευθύνει, δε χάνεται αλλά καταξιώνεται…Αν όχι, πνίγεται στην απελπισία και χάνεται, αφού διαταράξει την αρμονία.
Απόσπασμα από το τεύχος: «Θαυμαστές Μαρτυρίες για τον γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο», Αρχιμ. Κλήμεντος Δ. Ζωκαρη, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2014