(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία)
Πρέπει να τηρήσουμε τον νουν, πρέπει να κρατήσουμε τον νουν εις σε θέσην του ενλόγου όποτε θα ξυπνήσει και το τριμερές της ψυχής. Το λογιστικόν, το θυμικόν και το επιθυμητικόν και αυτά θα ερεθίσουν τας δυνάμεις της ψυχής, την φρόνηση, την σωφροσύνη, την ανδρεία, τη δικαιοσύνη, τα μέσα τα οποία έχουμε κατά φύσην και μπορούμε να αντισταθούμε στο παράλογον και στον διάβολον να τον απελάσουμε αλλά αυτά θα τα κάνει αν ο νους προσέξει και δεν δεχτεί την ένοχον προσβολήν, δεν συνομιλήσει με την ένοχον σκέψην. Αν συνομιλήσει αυτό λέγεται συνδυασμός. Αμέσως το αρπάζει ο διάβολος. Άμα το αρπάξει έχει εξουσία να δημιουργήσει ακηδία και αμέλεια και ραθυμία. Μόλις πιάσει τον συνδυασμό αποσύρει τον θείο φόβο. Μα ο θείος φόβος είναι η πηγή του ζήλου και της θέρμης και της ευφρανθείας και της προθυμίας. Όταν τούτα αποσυρθούν επειδή εμείς μετά την πτώση όπως είδατε έχουμε διαστροφή, όταν τούτα φύγουν που είναι βοηθήματα της Χάριτος δεν μπορούμε να σταθούμε ύστερα.
Αν όμως προσέξουμε εμείς και δεν κάνουμε συνδυασμό με το παράλογο της σκέψεως και το διορθώσουμε αμέσως με συντριβή: «Ήμαρτον, συγνώμη, Πανάγαθε, μη μου το γράψεις, γελάστηκα, μη με κρίνεις» και εις την εξομολόγηση του πνευματικού μας πατέρα. Τότε συνεχίζοντας την πορεία έτσι με την ακρίβεια της ομολογίας τότε θα ξυπνήσει η αυταπάρνηση, θα εφαρμοστεί δια της υπακοής. Η υπακοή και η υποταγή πρέπει να νεκρώσουν από μέσα μας τη δική μας γνώμη και θέληση. Η δική μας γνώμη και θέληση δεν είναι η αιτία της καταστροφής; Αυτή πρέπει να καταστραφεί και το απόδειξε και ο Υιός του Θεού και όταν Θεός όντας έγινε υπήκοος.
Όταν λοιπόν κρατήσουμε δια της αυταπαρνήσεως εφαρμόσουμε την υπακοή, τότε η υπακοή η εφαρμοσμένη θα φέρει την περιεκτική φιλοπονία. Τότε θα γεννηθεί μέσα μας ο πόθος του κόπου και του πόνου. Δεν θα το φοβούμεθα αλλά θα τον επινοούμε. Όπως έκαναν οι μάρτυρες. Οι μάρτυρες δεν πονούσαν; Όταν τους τρυπούσαν και τους έκαιγαν και τους έψηναν; Ακούσατε κανένα μάρτυρα να πει: «Ου πονάω τώρα δεν μπορώ!». Δεν είπαν. Έτσι και εμείς. Με την περιεκτική φιλοπονία δεν οπισθοχωρούμε.
Τότε θα ξυπνήσει ο νους. Άμα ξυπνήσει ο νους, τότε πια αυτός είναι ο θρίαμβος. Όταν ξυπνήσει ο νους τότε ενισχύει την παραμονή του θείου φόβου και γεννάται κατ’ ενέργειαν ο θείος ζήλος και η ευλάβεια και η προθυμία. Όταν τούτα τα κρατήσουμε τότε αυξάνει μέσα μας η έννοια της προσευχής. Που έπρεπε ποτέ να μην λείψει. Αλλά τότε αυξάνει πρακτικά. Όταν αυξηθεί τότε η προσευχή κατ’ αυτόν τον τρόπον τότε η Θεία Χάρη που είδε τον ομολογιακό χαρακτήρα που αρνηθήκαμε στην προσβολή και δεν κάναμε συνδυασμό αυτό είναι η ομολογία. Το είδε η Χάρις. Όταν το δει αυτό, τότε η Θεία Χάρις πλησιάζει και μας δείχνει αίσθηση, πρωτύτερα μας φέρνει το πένθος και τον κλαυθμόν του θείου φόβου γεννήματα ούτως ώστε αυτά να μας προκαλέσουν την έμπρακτη ταπεινοφροσύνη.
Όταν εφαρμοστή η έμπρακτος ταπεινοφροσύνη και αισθανόμαστε οι ίδιοι ότι είμαστε άχρηστοι και ταλαίπωροι και προδότες τότε εύκολα κλαίμε και πενθούμε και πείθουμε τον Πατέρα μας εν’ αισθήση ότι: «όντως Πατέρας μας μετανοούμε».
Όταν αυτό το δει η Θεία Χάρις που είναι δίπλα μας, εμείς οι μοναχοί την πήραμε δύο φορές. Την πήραμε μια φορά από το βάπτισμα και μια φορά από την κουρά. Κάθεται δίπλα σαν Μητέρα η Χάρις και περιμένει να της δώσουμε αφορμή να δημιουργήσει Αυτή τη καθαρότητα της καρδίας και τον φωτισμόν και την επαναφορά στην Θεοιδία του κατ’ εικόνα και ομοίωση.
Βλέπετε τη συνέχεια ποια είναι; Για αυτό προσέχετε παρακαλώ την αγάπη σας, να μην προδώσουμε διότι έχουμε παραδείγματα εκατομμύρια των ηρώων της Εκκλησίας μας και ειδικά από τη φυλή μας. Δεν είμαστε φυλετιστές, αλλά είμαστε φιλαλήθεις. Ο Χριστός μας, μας προόρισε όταν κάθισε με την θεόργιστον αυτή φυλή και είδε ότι είναι ανεπίδεκτοι πλέον, και τους είπε ότι είναι διαβολόπαιδα, τότε τους λέει: «Αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». Δεν μας χειροτόνησε ο Χριστός μας; Το έθνος το οποίο χειροτόνησε από την εντεύθεν παρουσία Του εμείς είμαστε. Διότι τότε Έλληνες επήγαν και εζητούσαν ιδούν τον Ιησούν.
Επειδή δεν ευρίσκαν τέρμα μέσα στην ειδωλολατρείαν, διότι οι πρόγονοι μας κράτησαν τη δύναμη της φύσεως και καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Είναι αείζωος. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια. Δεν μπορούσαν να βρουν όμως από πού είναι η αειζωία. Έκανα θεούς, έκαναν είδωλα, έκαναν θυσίες την αειζωία δεν την έβρισκαν. Όμως την επιζητούσαν. Την επιθυμούσαν. Τότε έμαθαν ότι στην Παλαιστίνη παρουσιάστηκε ένα πρόσωπο και Αυτός αντιπροσωπεύει την αειζωία. Με εξουσία διατάσει τα στοιχεία, τα διαλαλημένα τα ενώνει, τα νεκρά τα αναστήνει «βρε λέει Αυτός θα είναι». Και έφυγαν οι πρόγονοί μας και πήγαν. Και παρακάλεσαν τους αποστόλους: «Κύριε είμεθα Έλληνες θέλουμεν τον Ιησούν ιδείν». Τότε οι απόστολοι άγιοι ήταν ψαράδες και αδαείς επειδή επέμεναν οι πρόγονοί μας ευγενικά φυσικά επήγαν και Του είπαν: «Κύριε μου ήρθαν οι Έλληνες και θέλουν να σε δουν».
Καμάρωσε την προσφορά των προγόνων μας και λέει: «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστεί ο Υιός του ανθρώπου». Για εμάς είπε στους Εβραίους «Αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». Αυτό είναι το έθνος. Η δική μας η φυλή είναι. Και αυτό να το ενθυμάστε παρακαλώ την αγάπη σας. Μην γίνουμε προδότες και λυπήσουμε τους προγόνους μας. Διότι εμείς έχουμε τώρα! Όχι τον καιρόν εκείνον, τώρα ανθρώπους της φυλής μας, της ιδιότητας μας, της ζωής μας οι οποίοι τώρα κρατούν, απέκτησαν τώρα, ζώντας μαζί μας αυτήν την ώρα, απέκτησαν τον αγιασμόν. Όχι την άφεση της ενοχής. Αλλά την Θεοιδία. Το κατ’ εικόνα και ομοίωση. Ποια πρόφασης θα μας καλύψει τώρα;