«Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου, καθὼς προεῖπεν,
ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος»
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Μέ αἰσθήµατα πνευµατικῆς χαρᾶς ψάλλουµε καί πάλι τόν νικητήριο παιᾶνα, τό «Χριστὸς Ἀνέστη», γιά νά ἀκουστεῖ σέ ὅλα τά µήκη καί πλάτη τῆς γῆς, σέ ὅλον τόν κόσµο, κυρίως ὅµως γιά νά ἀντηχήσει τό µήνυµά του στίς θλιµµένες καί συχνά ναρκωµένες καρδιές µας.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τό πιό σηµαντικό, κοσµοσωτήριο γεγονός, ὅ,τι µεγαλύτερο ὑπάρχει στήν ἱστορία καί τή ζωή µας. Χωρίς αὐτήν δέν θά εἶχε νόηµα ἡ ζωή µας. Θα ἦταν µιά σύντοµη διέλευση και ἀποχώρηση ἀπό τά παρόντα. Μέ τή ζωηφόρο Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγονται οἱ πῦλες τοῦ Οὐρανοῦ. Ἡ Ἐδέµ στολίζεται προκειµένου νά µᾶς ὑποδεχτεῖ. Ἐπικαιροποιεῖται ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, σύµφωνα µέ τόν ὁποῖο «ἐκεῖνα πού ἔχει ἑτοιµάσει ὁ Θεός ἀπό καταβολῆς κόσµου γιά ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν εἶναι τέτοια, τά ὁποῖα µάτι δέν εἶδε ποτέ καί ἀφτί δέν ἔχει ἀκούσει καί ἀνθρώπινος νοῦς δέν ἔχει φανταστεῖ» (Α΄ Κορ. 2, 9).
Γι’ αὐτά τά ἐλπιζόµενα καί βεβαιούµενα ἀπό τήν Ἁγία µας Ἐκκλησία, γιορτάζουµε µέ πάθος τό κοσµοσωτήριο γεγονός. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ διάβολος ἔχει συντριβεῖ, ὁ θάνατος ἔχει καταπατηθεῖ, καί ἡ κυριαρχία τῆς ἁµαρτίας ἔχει ἐξασθενήσει, ἐφόσον οἱ ἄνθρωποι ἀποφασίσουν τή δική τους λυτρωτική ἀλλαγή. Τώρα ὑπάρχει ἡ δυνατότητα πού δέν ὑπῆρχε πρίν τόν Κενό Τάφο. Μέ τήν Ἀνάσταση ἡ κάθε δυστυχία πηγαίνει στό περιθώριο, ἡ κάθε δοκιµασία γίνεται γοητευτική ἄσκηση, ὁ κάθε πειρασµός ἐξελίσσεται σέ µιά εὐκαιρία νικηφόρας πάλης µαζί καί ὑπέροχης νίκης, µέ τόν Ἀναστάντα Κύριο νά µᾶς Χαιρετάει, ὅπως ἔκανε τότε µέ τούς Μαθητές Του (Μτθ. 28, 9).
Στίς κάποιες ἀµφισβητήσεις καί ἀρνήσεις διά µέσου τῶν αἰώνων, ἡ Ἐκκλησία δηλώνει πανηγυρικά: «Ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος» (Μρκ. 16, 4) καί «ὁ Χριστὸς Ἀνέστη». Ἐπικυρώνεται ἡ Παλαιά Διαθήκη, προλέγοντας «Ἐπήρθησαν αἱ αἰώνιοι πύλαι καὶ εἰσῆλθεν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης» (Ψλµ. 23, 9). Ὁ Χριστὸς συνέτριψε τόν κοσµοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τόν διάβολο, τόν αἰώνιο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου, τόν θάνατο. Αὐτό τό γεγονός πληµµυρίζει τήν καρδιά µας ἀπό χαρά, µέ συνέπειες κοσµογονικές. Ἡ ἔνθεος εὐφροσύνη ἀποτελεῖ τή βάση γιά τόν καλύτερο ἑορτασµό τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτή µεταµορφώνει τήν καρδιά µας σέ Ναό τοῦ Θεοῦ.
Μιά ἑβδοµάδα πρίν τό Πάθος, τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, ὁ Χριστός εἰσέρχεται θριαµβευτικά στά Ἱεροσόλυµα καί ἐπευφηµεῖται ἀπό τόν λαὸ ὡς ὁ προσδοκώµενος Σωτήρας, «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαυΐδ· εὐλογηµένος ὁ ἐρχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου» (Ματθ. 21, 9). Τή Μεγάλη Πέµπτη στό Ὑπερῶο ὁµιλεῖ γιά τό θυσιαζόµενο σῶµα Του καί τό «ἐκχυνόµενο» αἷµα Του καί µυστικῶς συνδειπνεῖ µέ τούς µαθητές Του. Κατόπιν συλλαµβάνεται, δικάζεται ὡς κακοῦργος, σταυρώνεται, καί ἀφήνει τό Πνεῦµα Του στά χέρια τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ὁ Δηµιουργός τοῦ σύµπαντος «ἐν νεκροῖς λογίζεται καὶ τάφῳ σµικρῷ ξενοδοχεῖται ὁ ἐν ὑψίστοις οἰκῶν» (Κανών Μεγ. Σαββάτου). Πένθος ἁπλώνεται παντοῦ, γιατί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δυσκολεύεται νά κατανοήσει τό Μυστήριο πού ἐξελισσόταν σιωπηλά µέσα στούς αἰῶνες.
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Ἡ καρδιά µας πάλλεται καί ἡ σκέψη ἀπορεῖ ἀπό τά γεγονότα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἦταν ἕνας πειρασµός γιά ὅλους. Ὁ Βασιλιάς τοῦ κόσµου πάνω στόν Σταυρό; Τόσες ἀποδοκιµασίες καί ὀνειδισµοί κατά τοῦ Σωτῆρα τοῦ κόσµου; Ὅµως ἡ δοκιµασία δέν κράτησε πολύ. Τό πρωί τῆς Κυριακῆς, ὅπου οἱ Μαθητές ἦσαν κλεισµένοι, φοβούµενοι τούς Ἰουδαίους, ἔρχεται ὁ Ἀναστηµένος Κύριος καί τούς εὐλογεῖ (Ἰω. 20, 19 ἑξῆς). Ὁ Κύριος, µέ τό ἀφθαρτοποιηµένο πλέον Σῶµα Του, δέν περιορίζεται ἀπό τίποτα. Οὔτε ἀπό λίθους στόν τάφο, οὔτε ἀπό ἔνοπλους φύλακες οὔτε ἀπό κλειστές πόρτες. «Ἐξέρχεται ἐφραγισµένου τοῦ µνήµατος» καί «εἰσέρχεται τῶν θυρῶν κεκλεισµένων». Αὐτό εἶναι τό µυστήριο τῆς Ἀναστάσεως. Καί µεῖς τό βιώνουµε µέ χαρά καί ἐλπίδα, προσδοκῶντες ἀνάστασιν καί ζωήν τοῦ µέλλοντος. Συνεπῶς, «Δεῦτε, ἀδελφοί µου, εὐφρανθῶµεν ἐνθέως».
Χρόνια Πολλά καί εὐλογημένα
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς