του Οικ. Ανδρέα Γκατζέλη
Οι αξιομισθίες των Αγίων
Μία ακόμη πλανεμένη διδασκαλία του Παπισμού είναι η πεποίθηση ότι για να σωθεί ο άνθρωπος χρειάζεται συγκεκριμένη «ποσότητα» καλών πράξεων. Οι Άγιοι και ιδιαίτερα η Παναγία ξεπερνούν κατά πολύ το απαιτούμενο όριο και κατά συνέπεια έχουν «περίσσια» καλών έργων. Όλη αυτή την παρακαταθήκη τη διαχειρίζεται ο Πάπας και τη χαρίζει ή ακόμη την πουλάει έναντι γενναίας αμοιβής με τη μορφή συγχωροχαρτιού.
Το καθαρτήριο πυρ
Οι αμαρτίες, σύμφωνα με την πλανεμένη διδασκαλία του Παπισμού, διακρίνονται σε θανάσιμες, βαριές αλλά και ελαφριές. Για να σωθεί ένας άνθρωπος, λένε, θα πρέπει αντί για αμαρτίες να κάνει καλές πράξεις. Όταν κάνει βαριές αμαρτίες πηγαίνει μετά θάνατον στην κόλαση. Όταν όμως κάνει ελαφριές αμαρτίες δεν πηγαίνει στην κόλαση. Ούτε όμως και μπορεί ως αμαρτωλός να πάει στον Παράδεισο. Για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας τόπος, ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο, που ονομάζεται Καθαρτήριο, και δέχεται για ανάλογο χρονικό διάστημα τους λίγο αμαρτωλούς, ώσπου να ξεχρεώσουν τις αμαρτίες τους.
Όσον αφορά στο «καθαρτήριο πυρ», ο άγιος Νεκτάριος, στο βιβλίο του «Μελέτη περί της αθανασίας της ψυχής» γράφει σχετικά: «Κατά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μετά θάνατον οὐδεμία ὑπάρχει μεσάζουσα τάξις μεταξύ τῶν μεταβαινόντων εἰς Οὐρανούς καί τῶν καταβαινόντων εἰς ἅδην. Δεν ὑπάρχει τόπος εἰδικός, μεσάζων, ἔνθα εὑρίσκονται αἱ ψυχαί τῶν μετανοησάντων και μή ἐνεγκόντων καρπούς μετανοίας…»
Μαριολογία ή Μαριολατρία
Ανάμεσα στις πολλές πλάνες του Παπισμού, μία ακόμη είναι και το δόγμα του για τη θέση, τη φύση και τον ρόλο της Παναγίας μας. Το 1854 ο πάπας Πίος ο Θ΄ δημιούργησε το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου. Συγκεκριμένα λένε ότι «Η Παρθένος Μαρία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεώς της διετηρήθη καθαρά εκ του προπατορικού αμαρτήματος». Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να αποδίδουν υπερβολικές τιμές στη Θεοτόκο αγγίζοντας στα όρια της λατρείας. «Συλλυτρώτρια», «Μεσίτρια πασών των χαρίτων» κ.ά είναι κάποιοι από τους τιμητικούς τίτλους που αποδίδουν στην Παναγία, με εσφαλμένο και προβληματικό περιεχόμενο.
Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Θεοτόκος ήταν «ὑποκείμενη εἰς τὸ προπατορικό ἁμάρτημα μέχρι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Τότε γάρ ἐκαθαρίσθη διά τῆς ἐπελεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αλλά και η αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος (787) με μεγάλη σαφήνεια ορίζει: «τιμᾶν καί μεγαλύνειν ἐμάθομεν πρῶτον μέν καί κυρίως καί ἀληθῶς τήν τοῦ Θεοῦ Γεννήτριαν και τάς ἁγίας καί ἀγγελικάς Δυνάμεις καί τους ἐνδόξους Μάρτυρας, ἀλλά καί τούς ἁγίους ἄνδρας, καί τούτων αἰτεῖν τάς πρεσβείας». Η Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύττει ότι η λατρεία ανήκει μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ στους αγίους και στην Παναγία αρμόζει η τιμητική προσκύνηση.
Το σημείου του Σταυρού.
Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι παπικοί, αντιθέτως, τον κάνουν με τα τέσσερα δάκτυλα, γιατί κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, πρόσθεσαν και το πρόσωπο της Παναγίας, απόρροια της Μαριολατρίας. Επίσης, το σημείο του Σταυρού οι καθολικοί το κάνουν όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Η υποχρεωτική αγαμία του κλήρου.
Ανάμεσα στις πλάνες του Παπισμού συγκαταλέγεται και η καθιέρωση της γενικής αγαμίας των κληρικών. Όμως η αγαμία είναι ειδική χάρη του Θεού σε ορισμένα άτομα. Στα πρακτικά της Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ετέθη το θέμα για την υποχρεωτική αγαμία. Την πρέπουσα απάντηση δίνει ο ασκητικότατος, ομολογητής, θαυματουργός, άγιος και επίσκοπος μέγας Παφνούτιος λέγοντας: «Μή βαρύνετε τόν ζυγόν τῶν ἱερωμένων» και « Παφνούτιος, ὁ μέγας ἐν ἀσκηταῖς, παρθενίαν ἐκάλει τήν τῆς γαμετῆς συνάφειαν».
Τα ιερά Μυστήρια
Μία γενική διαφορά, η οποία είναι αποτέλεσμα της πλάνης για το πρωτείο του Πάπα, είναι η στάση των ιερέων στους λόγους των μυστηρίων, οι οποίοι φαίνεται να τα τελούν στο …όνομά τους: «Εγώ σε βαπτίζω, εγώ σε συγχωρώ κ.λπ.», σε αντίθεση με τα ορθόδοξα μυστήρια στα οποία ο ιερέας είναι απλός διάκονος και υπηρέτης: «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος ἔχει σέ λελυμένον καί συγκεχωρημένον κ.λπ.»
Αλλά ακόμη και στην τελετουργική σειρά και στον χρόνο των μυστηρίων και στην τάξη έχουμε πολλές και μεγάλες διαφορές. Έτσι βλέπουμε ότι το βάπτισμα δεν το τελούν με βύθιση του πιστού στο νερό αλλά με απλό ραντισμό. Το δε μυστήριο του αγίου χρίσματος που το τελούμε μαζί με το βάπτισμα οι Παπικοί το αναβάλλουν μέχρι το 7ο ή κατ’ άλλους το 14ο έτος της ηλικίας τους, οπότε και δεν κοινωνούν.
Στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας οι παπικοί έχουν εισάγει πολλές καινοτομίες. Πρώτον χρησιμοποιούν βιομηχανοποιημένο άζυμο άρτο που λέγεται «όστια» και όχι ένζυμο. Έπειτα απέκοψαν τον λαό από τη μετοχή στο αίμα του Κυρίου, αφού κοινωνούν μόνο οι ιερωμένοι απ’ αυτό. Ακόμη δεν μεταδίδουν στα νήπια και στα παιδιά μέχρι το 10ο ή 12ο έτος τη Θεία Κοινωνία, επειδή πιστεύουν ότι δεν είναι ικανά να διακρίνουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Τέλος ένας ιερέας μπορεί λένε να τελέσει πολλές φορές το 24ωρο τη Θεία Λειτουργία.
Αυτές είναι κάποιες από τις πλάνες του Παπισμού. Όλες όσες αναφέρθηκαν αλλά και άλλες που δεν αναφέραμε αποδεικνύουν τη χαοτική διαφορά της ορθόδοξης Εκκλησίας με τους ρωμαιοκαθολικούς. Δεν μπορούμε λοιπόν ως ορθόδοξοι χριστιανοί να συμμετέχουμε στις δικές τους λατρευτικές συνάξεις, διότι προσεύχονται σε έναν άλλον θεό και όχι στον Θεό των Πατέρων μας. Ούτε όμως και οι παπικοί μπορούν να συμμετέχουν στα δικά μας ιερά μυστήρια, ούτε να γίνουν ανάδοχοι σε βάπτιση, ούτε να κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού. Αυτή η διάκριση δεν γίνεται από φανατισμό και μισαλλοδοξία, αλλά απορρέει από την πραγματικότητα της διαφοράς. Οι παπικοί δεν ανήκουν στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία. Αποκόπηκαν και έκαναν δικιά τους ομάδα, που δεν έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την ευλογία του Θεού, τη γνώση του Προσώπου του Χριστού. Ευχή όλων μας είναι να τους φωτίσει ο Θεός να επιστρέψουν διά της μετανοίας στην Ορθοδοξία, που είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.