«Ὥσπερ νεφέλη ἀγλαῶς ἐπισκιάζουσα, τῆς Ἐκκλησίας τὰ πληρώματα Πανάχραντε, ἐν τῇ πόλει πάλαι ὤφθης τῇ Βασιλίδι. Ἀλλ’ ὡς σκέπη τοῦ λαοῦ σου καὶ ὑπέρμαχος, περισκέπασον ἡμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως,τοὺς κραυγάζοντας· Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.
Ἀγαπητοί µου ἀδελφοί,
Ἡ σηµερινή ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι µιά ἔκφραση εὐγνωµοσύνης πρός τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιά τήν ὑψηλή Της προστασία στόν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ἀπέναντι στούς ἐχθρούς τους.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θέτει τήν Παναγία στὸ κέντρο τῆς λατρευτικῆς ζωῆς, θεωρώντας Τήν Μητέρα ὅλων. Στήν Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισµῶν ἀναφωνοῦµε: «Χαῖρε σκέπη τοῦ κόσµου, πλατυτέρα νεφέλης».
Ἦταν ἀνέκαθεν µαζί µας µέ προτυπώσεις. Οἱ ἱεροί Πατέρες ἑστιάζουν ἰδίως στή Νεφέλη, πού ὑπερίπταται στήν Ἔξοδο τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τήν Αἴγυπτο καί σέ ὅλη τήν ἱστορία τῆς σωτηρίας ὥς τήν ὥρα τοῦ “Ἐρχοµένου ἐπί τῶν Νεφελῶν τοῦ Οὐρανοῦ”. Τό ὅραµα τῆς θείας Σκέπης εἶδε ὁ εὐλαβής Ἀνδρέας τὸ ἔτος 936µ.Χ., σέ Ὁλονυκτία στήν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν. Ἦταν µιά ὑπέροχη Δέσποινα, πού ἔβγαινε ἀπό τήν Ὡραία Πύλη πρὸς τὸ κέντρο τοῦ Ναοῦ, µέ τή συνοδεία λευκοφορούντων. Γονάτισε, προσευχήθηκε µέ δάκρυα καί σκέπασε µέ τό Μαφόρι Της τούς ἐκκλησιαζόµενους.
Τήν ἴδια Σκέπη ἔνιωσε ὁ ἑλληνικός λαός καί ὁ στρατός µας τό 1940. Μέ τήν ὑψηλή Της προστασία ἡ ἑλληνική ψυχή ἀντιµετώπισε τόν ἀλαζόνα εἰσβολέα, ἐκπλήσσοντας φίλους καί ἐχθρούς. Οἱ ὅροι ἦταν ἄνισοι καί µόνο ἡ ἀπόφαση ἄµυνας θά µποροῦσε νά θεωρηθεῖ ἀνοησία. Ὅµως οἱ Ἕλληνες εἶχαν ψυχή κι ἔνιωθαν πλάι τους τήν Παναγία, ὅπως ἔνιωθαν τόν Ἅγιο Δηµήτριο τό 1912· γι’ αὐτό καί νίκησαν. Ὄχι µόνο ἀµύνθηκαν σταθερά, ἀλλά καί προχώρησαν θεαµατικά, ἐµπνέοντας ἀκόµα καί κάποιους εὐφηολογοῦντες τῆς τότε ἐποχῆς. Ἦταν χαρακτηριστική γαλλική γελοιογραφία, µέ τίτλο: «Ἕλληνες, σταµατῆστε! Ἔχετε φτάσει στά γαλλικά σύνορα!». Ἀντί λογικῆς ἐξήγησης, ἄς δεχτοῦµε ταπεινά ὅτι ὁ στρατός µας εἶχε µαζί τήν «Ὑπέρµαχο Στρατηγό». Ἐκείνη ἐνέπνεε καί ἀναπλήρωνε τά ἐλλείποντα ὑλικά µέσα µέ ψυχικό σθένος.
Μελετώντας τήν Ἱστορία, ἀκοῦµε τόν Κολοκοτρώνη, τόν Μακρυγιάννη καί πλῆθος ἄλλων πρωταγωνιστῶν τῆς ἐλευθερίας νά δοξάζουν τόν Θεό καί τήν Παναγία γιά τίς νίκες τῶν Ἑλλήνων. Ἀνιχνεύοντας κρίσεις τῶν ξένων ἐπιλέγουµε τίς πιο ἀντιπροσωπευτικές:
«Ἄλλοτε λέγαµε: Οἱ «Ἑλληνες µάχονται σάν ἥρωες. Τώρα θά λέµε: Οἱ Ἥρωες µάχονται σάν Ἕλληνες. Ἄν δέν ύπήρχεν ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων, δέν γνωρίζουµε ποία θά ’ταν ἡ ἔκβαση τοῦ πολέµου», ὁµολόγησε ὁ Οὐίνστον Τσῶρτσιλ.
«Οἱ Ἕλληνες µέ τά ΟΧΙ των, δίδουν ζωήν νέαν στή µεγάλη κλασσική τους παράδοση», δηλώνει ὁ Βρετανός πολιτικός Ἄντονι Ἴντεν.
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας, λέγω ὅτι µόνον οἱ Ἕλληνες πολέµησαν µέ παράτολµο θάρρος καί περιφρόνηση πρός τόν θάνατο», δέχτηκε ὁ Χίτλερ.
«Ἄν δέν ἦταν ἡ καθυστέρηση δύο καί πλέον ζωτικῶν µηνῶν, λόγῳ τῆς πείσµονος ἀντίστασης τῶν Ἑλλήνων, ἄλλη θά ἦταν ἡ πορεία τοῦ πολέµου», ὁµολογεῖ ὁ Γερµανός στρατάρχης Κάιτελ, ἀναφερόµενος στή Ρωσία.
«Ἡ Ἑλληνική ἀντίσταση ἄλλαξε τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας τοῦ Β΄ Παγκοσµίου πολέµου», συµπληρώνει καί ὁ Γιάν Σµάτς, πρωθυπουργός τῆς Ν. Ἀφρικῆς.
Ἀδελφοί µου ἀγαπητοί,
Πλάι στό «ΟΧΙ» τῶν ἡρώων τοῦ 1940, ὀφείλουµε νά ἀναφωνήσουµε τό δικό µας «ΟΧΙ». Νά διακηρύξουµε τήν ἄρνησή µας, στό νά ὑποταχτοῦµε στά κελεύσµατα µιᾶς παγκοσµιοποίησης, πού µᾶς βλέπει σάν καταναλωτική µηχανή, σάν δέσµιους στίς ἐπιταγές τῆς µόδας, σάν ἄβουλα ὄργανα, χωρίς ἀξίες, χωρίς ἰδανικά. Νά συνειδητοποιήσουµε τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καί τόν ὑψηλό προορισµό µας. Στην ἄρνησή µας θά εἴµαστε φαινοµενικά µόνοι. Ὡστόσο, ἔχουµε κοντά µας τήν «Ὑπέρµαχο Στρατηγό» καί τούς Ἁγίους µας, τίς ἱερές παραδόσεις µας καί θά ἐµπνεόµεθα ἀπό τόν ὑψηλό προορισµό µας. Ἔτσι ἐπιβιώσαµε µέχρι σήµερα. Ὑψώνουµε τίς Σηµαῖες, ἀλλά καί τίς καρδιές µας καί ἀναφωνοῦµε:
Ἡ Παναγία νά εἶναι µαζί µας.
Ζήτω τό Ἔθνος µας, Ζήτω ὁ στρατός µας.
Χρόνια πολλά καί εὐλογηµένα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς