«Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν δεσπότην»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἑορτάζουμε καί φέτος, μέ τήν πρέπουσα λαμπρότητα, τήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα κατακλεῖδα πολλῶν ἀτομικῶν δεήσεων καί ἐκκλησιαστικῶν Παρακλήσεων πρός τήν Ὑψηλοτέραν τῶν Οὐρανῶν, τήν Ὁποία ἐπικαλούμαστε σέ κάθε δυσκολία, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι σέ θέση νά ἐπηρεάσει τόν Υἱόν Της καί Ὕψιστο Κριτή τοῦ κόσμου, καί τοῦ καθενός μας χωριστά.
Ἡ Παναγία, μέ τήν Κοίμησή Της, μᾶς δείχνει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἁπλῶς μιά μετάβαση πρός τήν ζωή, γι’αὐτό καί ἡ σωστή ἐκκλησιαστική φράση ἀντί θανάτου χρησιμοποιεῖ τήν κοίμηση καί ἀντί νεκροταφείου τή λέξη Κοιμητήριο. Ἐκοιμήθη, λοιπόν, ἡ Παναγία μας, ἀλλά δέν ἔμεινε πολύ στό μνῆμα. Ἀνέβηκε στόν Οὐρανό∙ κάθεται στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας. Ἀπό τή θέση αὐτή μᾶς προσέχει μαζί μέ τούς Ἀγγέλους. Λυπᾶται γιά τίς ἁμαρτίες μας καί χαίρεται γιά τή μετάνοια καί ἀνακαίνισή μας. Γιά τόν Φώτη Κόντογλου «ἡ Παναγία εἶναι ἡ πικραμένη χαρά τῆς Ὀρθοδοξίας», τό «χαροποιόν πένθος», ἡ «χαρμολύπη» καί ἀκόμη «ὁ ποταμός ὁ γλυκερός τοῦ ἐλέους», «ὁ χρυσοπλοκώτατος πύργος καί ἡ δωδεκάτειχος πόλις».
Ὁ ἱερός ὑμνωδός τήν ἐγκωμιάζει μέ πολλούς καί ποικίλους ὕμνους, στήν ψαλμωδία τῶν ὁποίων δονεῖται ἡ ὕπαρξη καί ἀνανεώνεται ἡ ἐλπίδα μας γιά τήν ἐπάνοδο στό «ἀρχαῖον κάλλος». Ὑμνεῖται ὡς «πύργος χρυσοπλοκώτατος», στολισμένος στίς λεπτομέρειες μέ ἀτόφιο χρυσάφι. Εἶναι καί «δωδεκάτειχος πόλις», ὅρος πού παραπέμπει στό ἀπόρθητο καί στήν ἀσφάλεια τῶν πιστῶν πλησίον τῆς Θεοτόκου καί ὑπό τήν σκέπη Της.
Ὁ Θρόνος Της ἀπαστράπτει, ὅπως ὁ λαμπρός ἥλιος, δεδομένου ὅτι εἶναι ἡ καθέδρα τοῦ Βασιλιᾶ. Ἐνώπιόν μας βρίσκεται ἕνα θαῦμα, ἀκατανόητο γιά τήν περιορισμένη ἀντιληπτικότητά μας. Ἀλήθεια, ἕνα ὑπέρλογο θαῦμα, τό πῶς ὁ Δεσπότης τοῦ παντός γαλουχεῖται ἀπό Κόρη τοῦ κόσμου τούτου.
Παρατηρώντας τή σχετική εἰκόνα, βλέπουμε τήν Παναγία νεκρή πάνω στήν κλίνη Της. Γύρω ἔχουν παραταχθεῖ οἱ Ἀπόστολοι, προσελθόντες «ἐκ τῶν περάτων τῆς Οἰκουμένης». Στό κέντρο βρίσκεται ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κρατώντας στά χέρια Του τήν ψυχή τῆς Μητέρας του, μέ μορφή Νηπίου, πού παραπέμπει στήν καθαρότητα τῆς Παρθένου, ἠ Ὁποία ἐγκωμιάζεται ὡς Ἄσπιλος, Ἀμόλυντος, Ἄφθορος, Ἄχραντος καί ἄλλα συναφῆ, ἀφοῦ εἶναι ἄλλωστε «τῶν Οὐρανῶν Ὑψηλοτέρα καί πάσης κτίσεως Καθαρωτέρα».
Σύμφωνα μέ τήν Παράδοση, ὁ Θεός οἰκονόμησε ὥστε νά ἀπουσιάζει ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, κατά τήν Κήδευση τῆς Παναγίας. Ἔφτασε μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες καί θέλησε νά δεῖ τήν Παναγία Μητέρα, ἔστω καί σέ κατάσταση κοίμησης. Πῆγε μέ ἄλλους Ἀποστόλους, νά ἀνοίξουν τόν Τάφο, νά προσκυνήσει καί αὐτός. Ἀμέσως παρατήρησαν ὅτι ὑπῆρχαν μόνο εὐωδιαστά Ἄμφια ἀλλά τό Σῶμα ἀπουσίαζε. Τότε κατενόησαν ὅτι ἡ Θεοτόκος ἀνελήφθη στόν Οὐρανό. Ἔχουμε συνεπῶς Κοίμηση, Ταφή, Ἀνάσταση καί Μετάσταση, δηλαδή Ἀνάληψη στόν Οὐρανό. Σύμφωνα μέ τόν Ἰωάννη Δαμασκηνό, εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού θεώνεται καί ἀνέρχεται στή Βασιλεία πρίν τήν Τελική Κρίση.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ὅπως ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀπέθανεν καί ἐτάφη ἀλλά δέν εἶδε φθορά, δέν ἔλιωσε στόν Τάφο, ἀλλά ἀνεστήθη, ἔτσι ἀνέστησε καί τήν Μητέρα Του, ἀπό τήν Ὁποία δανείστηκε τήν ἀνθρωπίνη φύση, ὅλη τήν ἀνθρωπίνη φύση, τήν ὁποία θέωσε καί τήν ἀνέβασε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού ἀνέρχεται στή Βασιλεία τοῦ Θεού καί συνεπώς ἀποτελεῖ τό πιό χαρμόσυνο γεγονός μετά τό Πάσχα. Ἡ ἑορτή εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καί ὁ λαός μας τήν ἀποκαλεῖ εὔστοχα «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ». Καί τό Πάσχα αὐτό ἔρχεται νά μᾶς δώσει τήν ἐγγύηση, ὅτι μᾶς ἀναμένουν «καινούριοι οὐρανοί καί καινούρια γῆ» (Β΄Πέτρου 3, 13). Ἡ παροῦσα σύντομη ζωή εἶναι ἕνα στάδιο ἀγώνων, μέ συνεχῆ ἐνατένιση στά Ἄνω.
Βοήθεια σέ ὅλους ἡ Παναγία Μητέρα μας
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος