«Μετεμορφώθης ἐν τῶ Ὄρει, Χριστέ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς Σου τήν δόξαν Σου καθώς ἠδύναντο…» (Ἀπολυτίκιον)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ ἄνθρωπος ζητάει πάντα πολύ περισσότερα ἀπό ἐκεῖνα πού μπορεῖ νά διαχειριστεῖ. Καί ὅταν δέν τά ἔχει ἀποκτήσει, συνήθως τά ὀνειρεύεται. Καί, ἤ ἀγωνίζεται γιά τά πολλά,μικρά καί ἐφήμερα τῆς ζωῆς ἤ ἀναπαύεται στό ὄνειρο, προκαλώντας ὀργή, γιά τήν ἀδράνειά του, ἀπό τό περιβάλλον ἐργασίας του. Ὁ δραστήριος πασχίζει νά κατακτήσει, νά προβάλει, νά ἀποδείξει ὅτι διαθέτει ἱκανότητες, περισσότερες ἀπό ἄλλους, ὅτι μπορεῖ νά κατακτήσει τόν κόσμο, νά γίνει πλούσιος, ἰσχυρός, μοναδικός. Σπάνια ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι πρέπει νά ἀγωνιστοῦμε μαζί στή ζωή ὡς σύζυγοι, ὡς ὑπάλληλοι, ὡς ἐργάτες τοῦ καθημερινοῦ μόχθου.
Ἡ ἑορτή τῆς Θείας Μεταμορφώσεως μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι κινούμαστε ἐντός ὁρίων. Οἱ ἐκλεκτοί Μαθητές τοῦ Κυρίου λαμβάνουν γεύση τοῦ ὑπερφυοῦς θαύματος «καθώς ἠδύναντο», ὅσο μποροῦσαν. Οἱ δυνατότητές μας εἶναι περιορισμένες καί βέβαια ἐξελίξιμες μέ ἔμπνευση καί ἰδρώτα. Κανείς δέν ἔφτασε σέ κάποιο ἀξιόλογο ἐπίπεδο μέ μαγικό τρόπο. Τοῦτο ἰσχύει γιά τόν ἐργάτη, γιά τόν τεχνίτη, γιά τόν ἐπιστήμονα. Κατά μείζονα λόγο, τοῦτο ἰσχύει καί γιά τήν πνευματική ζωή.
Ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ προαπαιτεῖ τήν Κάθαρση, ἀπό τά ποικίλα συμπλέγματα, πού μᾶς ταλαιπωροῦν. Διώχνουμε βαθμιαία τίς κακίες μας, ὅλα τά ἀντίθετα τῶν “Καρπῶν τοῦ Πνεύματος”, καί ἀναμένουμε τόν Φωτισμό τοῦ Οὐρανοῦ. Αὐτό συνέβη μέ τούς τρεῖς ἀγαπημένους Μαθητές τοῦ Κυρίου. Δέν ὑπῆρξε κάποια εὔνοια, μιά εὐνοϊκή μεταχείριση, συνήθης στά κοσμικά δρώμενα∙ δέν θά μποροῦσε ἄλλωστε νά ἰσχύει ἐδῶ κάτι τέτοιο. Ὁ Κύριος ἐπιλέγει νά ἀνεβάσει «εἰς Ὕψος Νοητόν» ἐκείνους πού εἶχαν ἤδη ἀνεβεῖ σέ κάποιο πνευματικό ὕψος.
Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπίσης εἶχε μιά Οὐράνια ἐμπειρία ὅμοια μέ ἐκείνη τῶν ἐκλεκτῶν Μαθητῶν. Τό καταθέτει μέ ταπείνωση στούς Κορινθίους, πού τόν ἔβλεπαν μέ δυσπιστία ὡς Ἀπόστολο. «Ξέρω ἕναν ἄνθρωπο πιστό, ὁ ὁποίος, πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια, ἀνυψώθηκε μέχρι τόν τρίτο Οὐρανό –δέν ξέρω ἄν ἦταν μέ ἤ χωρίς τό σῶμα του∙ τό ξέρει ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μέ ἤ χωρίς σῶμα, μεταφέρθηκε ξαφνικά στόν Παράδεισο καί ἄκουσε λόγια πού δέν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά πεῖ ἄνθρωπος» (Β’ Κορ. 12, 2-4). Ὑπολογίζοντας τά χρόνια ἀπό τήν κλήση του στήν πύλη τῆς Δαμασκοῦ, μέχρι τή συγγραφή τῆς ἐπιστολῆς πρός τούς Κορινθίους, ἔχουμε τόν ἀριθμό τῶν δεκατεσσάρων ἐτῶν.
Ἡ πνευματική ζωή κατακτᾶται μέ ταπείνωση καί διαρκῆ ἀγῶνα. Εἶναι σέ κάθε περίπτωση ἕνα στάδιο καθηκόντων καί ὄχι δικαιωμάτων, γεγονός πού συμβαδίζει μέ τήν ταπείνωση. Καί ὅταν ἀκόμη «πράξετε ὅλα ἐκεῖνα πού σᾶς ἔχουν ἀνατεθεῖ, τότε νά λέτε ὅτι εἴμαστε ἄχρηστοι δοῦλοι, γιατί ἁπλά ἐπράξαμε τό καθῆκον μας» (Λκ. 17, 10). Ὅποιος κάνει τό χρέος του, κάνει αὐτό πού ὀφείλει νά κάνει, τίποτε περισσότερο. Αὐτός πού ὑπερβαίνει τό χρέος, αὐτός κάνει κάτι. Ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει ἀξιώσεις. Στή σκέψη, στήν καρδιά νά κυριαρχεῖ πάντα τό ἐρώτημα: Τί ἀνταποδώσω τῶ Κυρίῳ; (Ψ. 115,3)
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἑορτάζοντας τή Θεία Μεταμόρφωση, μᾶς καλεῖ καταρχάς σέ αὐτογνωσία καί αὐτοαξιολόγηση. Νά ἐκτιμήσουμε νηφάλια τίς δωρεές πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, νά ἀναλογιστοῦμε τίς πολλές πτώσεις καί ἀστοχίες μας. Στή συνέχεια καλούμαστε σέ ἐγρήγορση, γιά τήν ἀναμονή τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι ἀγώνας, προσευχή, δάκρυα καί ἀγάπη πρός ὅλους. Νά διέλθουμε ταπεινά τό στάδιο τῆς μόρφωσης, πού σημαίνει νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός μέσα μας (Γαλ. 4, 19), νά ζυμωθεί τό πνεῦμα καί ἡ σάρκα μας μέ τό Εὐαγγἐλιο. Τότε μόνο μποροῦμε νά ἐλπίσουμε στό ἑπόμενο στάδιο, ἐκεῖνο τοῦ Φωτισμοῦ καί τῆς προσωπικῆς Μεταμόρφωσής μας, γιά τήν ὁποία δέομαι ὡς Ποιμενάρχης γιά ὅλους, μέ ἀγάπη καί ἐλπίδα.
Τό Φῶς τῆς Θείας Μεταμορφώσεως νά μᾶς φωτίζει!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαιας Ἀλέξιος