Ω! Υπακοή! Υπακοή! Που έκαμες τον Θεόν άνθρωπον και κάνεις τον άνθρωπο Θεόν! Είδον πολλούς ανθρώπους, βαρυποινίτας, και όταν εισήλθον στον μοναχικόν στίβον, έγιναν άγγελοι δια μέσου της υπακοής. Άφηναν το δικό τους.
Και είδον πάλιν ανθρώπους λίαν καλούς, αλλά όταν εισήλθον στον μοναχικόν γυμνάσιον, με το να ακολουθούν δικήν τους κρίσιν, δικόν τους θέλημα, χωρίς να συμβουλεύονται κανέναν, ούτε και να ακούν κανέναν, έκαμαν τέλη όχι καλά, αλλά επονείδιστα.
Η υπακοή διακρίνεται σε τρία στάδια.
Α) Κάνω υπακοήν, ίνα μη κολασθώ κάνοντας παρακοή.
Β) Κάνω υπακοήν, δια να έχω μισθόν.
Γ) Κάνω υπακοήν από αγάπην.
Η τρίτη είναι η τελεία υπακοή. Ο υποτακτικός δεν φοβάται την κρίσιν Θεού, διότι αγαπά τον Γέροντα. Και ότι κάνει, το κάνει από αγάπην προς τον Γέροντα και κατά συνέχειαν και στον παραδελφόν του. Και εφ’ όσον βασιλεύει μέσα του η αγάπη, δεν φοβείται.
Ο υποτακτικός δεν φοβάται την κρίσιν Θεού, διότι αγαπά τον Γέροντα. Και ότι κάνει, το κάνει από αγάπην προς τον Γέροντα και κατά συνέχειαν και στον παραδελφόν του.
Όσο αγαπάει τον Γέροντα, άλλο τόσο αγαπάει και τον γλυκύτατον Ιησούν. “Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον” (Α’ Ιω. 4, 18). Εάν λοιπόν και συ, αγαπημένε μας αδελφέ, θέλης να λέγεσαι, όχι μόνο με τα λόγια και με τα ενδύματα και με τα σχήματα μιμητής του Ιησού, αλλά να είσαι πράγματι μιμητής και στρατιώτης του ωραιοτάτου και γλυκυτάτου μας Ιησού, πρέπει και συ, όπως και Αυτός, να ανέβης στον σταυρόν.
Και τι θα πη σταυρός; Υπομονή στις θλίψεις. Αυτό δηλοί και τα μαύρα που φορέσαμε. Μετά τον Γολγοθάν, ήλθε η ανάστασις. Η θλίχις γεννά την χαράν.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, σελ. 295