Η κένωση του Χριστού δεν συνίσταται στο ότι γεννήθηκε πτωχός, ότι έζησε σε μια πτωχική οικογένεια, ότι έζησε από μικρή ηλικία την προσφυγιά, τον διωγμό και την ταλαιπωρία, αντιμετώπισε το μίσος των ανθρώπων κλπ., αλλά κυρίως στο ότι προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, και μάλιστα θνητή και παθητή. Το ότι ο άκτιστος Θεός προσέλαβε το κτιστό της ανθρωπίνης φύσεως, και το κτιστό ενώθηκε με το άκτιστο, αυτό είναι και λέγεται κένωση και πτωχεία του Χριστού.
Χωρίς την κένωση δεν θα μπορούσε να γίνει η πλήρωση – θέωση του ανθρώπου. Άλλωστε, η θεία κένωση δείχνει και το τι ακριβώς είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι κένωση, θυσία, προσφορά, πρόσληψη του άλλου. Γι’ αυτό και όσο ο άνθρωπος ελλάμπεται και θεούται τόσο κενούται και το αντίστροφο.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές» – Εισοδικό στο Δωδεκάορτο και την Ορθόδοξη Χριστολογία – Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου, Έκδοση Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, 2008, σελ. 53-54