Μπορούμε, αν θέλουμε, να εκμεταλλευτούμε την περίοδο αυτή του αποκλεισμού στα σπίτια μας και μάλιστα απολαμβάνοντας αυτόν τον περιορισμό. Να ζήσουμε λίγο την ησυχία που μας έχει λείψει τόσο μέσα σε αυτήν την κοινωνία των θορύβων, της φασαρίας και των ποικίλων εντάσεων που ζούμε, και να ασχοληθούμε με την προσευχή και τη μελέτη, που τον υπόλοιπο χρόνο μας λείπουν – αν μας λείπουν.
Να καθίσουμε λίγο να σκεφτούμε και να πούμε: Βρε σαν πολλά έχουν «τύχει» τελευταία. Πλημμύρες, σεισμοί, λοιμικές νόσοι, ξανά πλημμύρες, συνέπειες τρομακτικές, θάνατοι, πολυάριθμοι ασθενείς στα νοσοκομεία, διασωληνωμένοι, άστεγοι, κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Και ύστερα λοιπόν, να ακούσουμε την Εκκλησία που μας λέει ότι όλα αυτά λέγονται θεομηνίες. Και ΔΕΝ είναι τυχαία. Μην μας φοβίζει η λέξη «θεομηνίες» σωματικά, αλλά να μας φοβίζει πνευματικά. Γιατί αυτές γίνονται για να αφυπνιστούμε, να ξυπνήσουμε και να βγούμε από τον λήθαργο. Για παιδαγωγία δηλαδή γίνονται και ΟΧΙ για τιμωρία. Να μας απασχολήσουν λοιπόν όλα αυτά και να μας προβληματίσουν. Και επιτέλους να υψώσουμε ΟΛΟΙ τα χέρια μας ικετευτικά και να πούμε συγνώμη Θεέ μου, ήμαρτον Κύριε γιατί εγώ φταίω για αυτήν την κατάσταση. Δεν φταίει ο διπλανός, ο γείτονας, ο άλλος.
Φταίω εγώ για πολλούς λόγους. Πιθανόν γιατί είμαι χλιαρός στην πίστη και προσεύχομαι λίγο και τυπικά. Δηλαδή αφού αράξω για αρκετές ώρες στην τηλεόραση, αφού κάτσω μπροστά στον υπολογιστή και κουτσομπολέψω διαδικτυακώς, αφού καθίσω στον καναπέ και κατακρίνω συγγενείς-φίλους-συναδέλφους-γείτονες κ.ά. και τελικά αφού έχω αδειάσει ψυχικά με όλα αυτά και έχω νυστάξει και έχει βγει όλη η κούραση της ημέρας, τότε αποφασίζω να βάλω «σφήνα» και την προσευχή, γιατί είμαι και χριστιανός και φοβάμαι μη δεν με φυλάξει ο Θεός. Μην αρρωστήσω δηλαδή, μη χάσω τη δουλειά μου, μη μου συμβεί κανένα κακό. Αλλά επιπλέον και για να πιστεύω ότι είμαι καλός χριστιανός και στα θρησκευτικά μου καθήκοντα είμαι σωστός. Να πω λοιπόν συγνώμη Θεέ μου για τη χλιαρότητά μου.
Επίσης να ζητήσω συγνώμη γιατί αδιαφόρησα λίγο ή πολύ στη μετάδοση της διδασκαλίας του Θεού προς τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τους καλοπροαίρετους φίλους, και επειδή δεν υπήρξα καλό παράδειγμα στους παραπάνω και τελικά δεν τους βοήθησα.
Επίσης, γιατί ντρέπομαι πολλές φορές να ομολογήσω την πίστη μου στον Χριστό. Και μάλιστα όταν ακούω για πολιτικούς γάμους και σύμφωνα συμβίωσης ή για καθυστέρηση στην τέλεση του γάμου ή της βάπτισης, όταν ακούω για εκτρώσεις, όχι μόνο δεν μιλώ, αλλά ΠΛΕΟΝ ούτε λυπούμε μέσα μου, γιατί έχω αλλοτριωθεί. Να ζητήσω συγνώμη, επειδή έτυχε πολλές φορές να ντραπώ να κάνω το σημείο του Σταυρού όταν περνάω από την Εκκλησία ή να ασπασθώ το χέρι του ιερέα που συνάντησα στο δρόμο.
Να ζητήσω συγνώμη γιατί είμαι εγωιστής και σκληρόκαρδος και δεν «σηκώνω» κουβέντα. Άρα δεν ταπεινώνομαι.
Να πω συγνώμη Θεέ μου, γιατί είμαι υλιστής και παθιάζομαι με τα υλικά, χωρίς βέβαια να συμβαίνει το ίδιο ή παρόμοιο ενδιαφέρον για τα πνευματικά.
Να ψάξω μέσα μου καλά καλά, να θυμηθώ τα παλιά και να βρω όλα αυτά τα αγκαθάκια που αγκιστρώνουν την ψυχή κάτω και δεν την αφήνουν να ανυψωθεί και να πετάξει στον Χριστό, και να ζητήσω συγνώμη και για αυτά.
Αναπολόγητος είμαι γιατί ζω σε μια χώρα Ορθόδοξη Χριστιανική και γνωρίζω τα πάντα. Η εποχή μου έβγαλε Αγίους με λαμπρά παραδείγματα. Είμαι ελεύθερος να συμμετέχω στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας και δυστυχώς δεν το κάνω τακτικά ή το κάνω εθιμοτυπικά.
Για όλα αυτά λοιπόν και για πολλά πολλά άλλα φταίω εγώ Θεέ μου για αυτήν την κατάσταση και αισθάνομαι πως σε πρόδωσα. Δεν Σου ζητώ τίποτα. Μόνο αυτό Σου λέω: Παραδίδομαι στο έλεος πολυεύσπλαχνε Κύριε.
π. Γρηγόριος Μπατιστάτος