Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. Αὐτοί συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν(Ψ. 19, 8-9)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ διαχρονική προσέγγιση τῆς Ρωμιοσύνης πείθει πώς ἦταν ἀνέκαθεν μιά μικρή δύναμη ἀπό πλευρᾶς ὑλικῶν μέσων. Τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς χώρας πιστώνεται στήν πνευματική σφαῖρα καί τούτη ἡ δύναμη φώτισε τήν Οἰκουμένη. Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς ἀδιαμφισβήτητης πραγματικότητας ὑποκλίνεται ὅλος ὁ κόσμος. Οἱ σοφοί τῆς ὑφηλίου μελετοῦν μέ προσοχή τούς ἀρχαίους κλασικούς, προσεγγίζουν μέ δέος τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἐμβαθύνουν εὐλαβικά στούς ἱερούς Πατέρες καί τιμοῦν πρεπόντως τούς Ἁγίους μας.
Ἡ Ἑλλάδα ἀπέδειξε περίτρανα κατά καιρούς ὅτι ἡ ὕλη εἶναι κάτω ἀπό τό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔχει πάντα τόν τελευταῖο λόγο, ὅπως ἡ ἀλήθεια, πού μοιάζει μέ τό λάδι, τό ὁποῖο βγαίνει πάντα στήν κορυφή. Ἡ ἀλήθεια τῆς ἐλευθερίας κυριάρχησε στόν Ἀγῶνα τοῦ ’21, ἡ ἴδια ἀλήθεια ἐνέπνευσε τούς μαχητές τῶν Βαλκανικῶν πολέμων τοῦ 1912-13, ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ Ἤπειρος, ἡ Θράκη καί ἡ Μακεδονία μας, τό “χάρμα τῶν αἰώνων”. Ἡ ἴδια ἀλήθεια ἴσχυσε καί τό 1940, ὅταν δεχτήκαμε ἰταμή ἐπίθεση ἀπό φασιστική χώρα, ἡ ἡγεσία τῆς ὁποίας ἑστίαζε μόνο στήν ἀριθμητική ὑπεροχή.
Τό «ΟΧΙ» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἦταν ἄρνηση ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ νά ὑποδουλωθεῖ. Ἦταν ἄρνηση ὅλων τῶν Ἑλλήνων νά συμβιβαστοῦν μέ τό φασισμό καί νά σκύψουν τό κεφάλι στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς. Καί βέβαια νά μή λησμονεῖται τό γεγονός ὅτι ἡ μικρή Ἑλλάδα τελοῦσε ἀκόμη κάτω ἀπό τά δεινά τῆς Μικρασιατικῆς τραγωδίας τοῦ 1922 καί τῶν συνεπειῶν της γιά τήν ἔνταξη τῶν προσφύγων στόν ἐθνικό κορμό. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ ’40 ἀπασχολεῖ ἀκόμη τούς ἱστορικούς, ἰδίως ἐκείνους πού μελετοῦν τούς παράγοντες τῆς ἱστορικῆς ζωῆς. Ἀπό ὅποια ὀπτική γωνία καί ἄν ἐξεταστεῖ ἡ ἐποποιΐα τοῦ ’40, τό ἀβίαστο συμπέρασμα εἶναι πώς δέν ἐξηγεῖται μέ κοσμικά κριτήρια ἡ νίκη τῶν Ἑλλήνων. Κάτι ἄλλο, πέρα ἀπό ἀριθμούς καί ὑλικά μέσα, ἔκανε τό θαῦμα. Σύμφωνα μέ τόν Γκαῖτε, “τό θαῦμα εἶναι τῆς πίστης τό ἀκριβό παιδί”. Αὐτό συνέβη στήν Πίνδο καί στά βουνά τῆς Ἀλβανίας. Τό ὅπλο τῆς πίστεως, ἡ αἴσθηση τῆς στηρίξεως ἀπό τή Μεγαλόχαρη Παναγία, ἔδινε κουράγιο στόν ἀτελῶς ἐξοπλισμένο Ἕλληνα φαντάρο. Ἡ ἴδια πίστη στήριζε τή γυναῖκα τῆς Πίνδου, νά ἀνεβάζει πάνω στά βουνά τρόφιμα καί πολεμοφόδια. Ἡ ἴδια πίστη ἔδινε κουράγιο στίς γιαγιάδες μας νά προσεύχονται γονατιστές καί νά ἑτοιμάζουν ροῦχα γιά τά παλικάρια πού μάχονταν ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ καί ἐναντίον τῶν σκληρῶν καιρικῶν συνθηκῶν. Ὅλοι εἶχαν τήν αἴσθηση πώς πλάι τους στεκόταν μιά Πανέμορφη Γυναῖκα, πού τούς ἔδινε κουράγιο, ἀνατρέποντας τά κοσμικά δεδομένα. Ἦταν ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός, ἡ Παναγία Δέσποινα, Χαριτωμένη καί Τρισευλογημένη.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἄν κάτι χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο, αὐτό εἶναι ἡ ἐνίσχυση τῆς Πίστεως καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα. Εἶναι ἡ Πίστη πού χάρισε Οὐράνιες νίκες στούς ἀγωνιστές καί εἶναι ἡ Πατρίδα πού δόξασε σοφούς καί προφανῶς δοξάστηκε ἀπό αὐτούς. Μέ αὐτή τήν ἀντίληψη θά ξεπεράσουμε τή σημερινή κρίση, ὅπως ξεπεράσαμε καί πολλές ἄλλες, καί θά κατορθώσουμε νά ὑλοποιήσουμε τά εὐγενικά μας ὄνειρα. Γνωρίζουμε ὅτι ἡ ὅποια δυσκολία εἶναι ἀπόρροια ἀξιακῆς κρίσης, πού δέν θεραπεύεται μέ προγράμματα ἄλλων, μέ συμβάσεις καί ποικίλα συνυποσχετικά. Μόνη ἴαση τῶν δεινῶν εἶναι ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στίς Ἑλληνορθόδοξες ῥίζες, αὐτές πού μπορεῖ νά ἀμφισβητήθηκαν ἀπό κάποιους, ἀλλά δέν πρόδωσαν ποτέ τόν Ὀρθόδοξο Ἕλληνα Πατριώτη καί Οἰκογενειάρχη.
Εὔχομαι σέ ὅλους καί ἰδίως στή νεολαία μας πραγμάτωση τῶν εὐγενῶν ὀνείρων μέ ἐνίσχυση τῆς Πίστεως στόν Τριαδικό Θεό.
Ζήτω τό ἔνδοξο ἑλληνικό ἔθνος μας!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀλεξιος