«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια…»
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Σήμερα ὁ Ἰησοῦς Χριστός, φέροντας στό σῶμα Του νωπές ἀκόμα τίς οὐλές ἀπό τά καρφιά, καί στό κεφάλι Του ἔντονα τά ἀποτυπώματα ἀπό τόν ἀκάνθινο στέφανο, ἐγκαταλείπει τό μνῆμα Του καί ἐξέρχεται νικητής καί τροπαιοῦχος. Ὅλη τήν ἀνθρωπότητα λούζει πλέον τό Ἀναστάσιμο Φῶς, δεδομένου ὅτι «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια». Ἀπό σήμερα ἀναπτερώνονται οἱ ἐλπίδες μας.
Ὁ ἀρχαῖος κόσμος βρισκόταν σέ τραγικά ἀδιέξοδα, ὅπως μαρτυροῦν ὅλοι οἱ ἐρευνητές καί ὅπως ἔχει καταγραφεῖ στά σχετικά κείμενα. Οἱ ἄνθρωποι ἀποδείχθηκαν μωροὶ καὶ ἀνόητοι, διότι προτίμησαν τή λατρεία τῶν εἰδώλων ἀντὶ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὅλα τά φανέρωσε ὁ Θεός, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι προτίμησαν τήν πνευματική τύφλωση. Μᾶς τό δίνει αὐτό παραστατικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Διότι ὅ,τι εἶναι δυνατό νά γίνη γνωστό περί Θεοῦ, εἶναι φανερό σ’ αὐτούς, ἐπειδή ὁ Θεός τό φανέρωσε σ’ αὐτούς. Ἀπό τότε δηλαδή, πού δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ἡ αἰώνια δύναμί του καί ἡ θεία μεγαλειότης, ἄν καί εἶναι πράγματα ἀόρατα, φαίνονται καθαρά διά μέσου τῶν δημιουργημάτων μέ τά μάτια τῆς διανοίας, ὥστε νά εἶναι ἀναπολόγητοι. Διότι, ἐνῷ γνώρισαν τό Θεό, διά μέσου τῶν δημιουργημάτων, δέν τόν λάτρευσαν καί δέν τόν τίμησαν ὡς Θεό. Ἀλλά σκέφθηκαν ἀφρόνως, καί σκοτίσθηκε ἡ ἀσύνετη διάνοιά τους. Ἐνῷ καυχῶνταν, ὅτι εἶναι σοφοί, κατάντησαν μωροί. » (Ρωμ. 1, 19-22). Ὁ ἀρχαῖος κόσμος ἔδινε καθημερινά τήν αἴσθηση, ὅτι δὲν μποροῦσε ν’ ἀλλάξει καὶ νὰ διορθωθεῖ καί βάδιζε ὁλοταχῶς πρὸς τό ἀδιέξοδο καί τὴν καταστροφή.
Ὡστόσο, μόλις ἀκούστηκε τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ὅλα δείχνουν νά ἀλλάζουν εὐτυχῶς. Ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας ἐπανῆλθε στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὅταν μετὰ τὴν φωτοχυσία τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, οἱ Ἀπόστολοι κηρύττουν «Χριστὸν ἐσταυρωμένον καὶ ἀναστάντα», οἱ πρῶτοι ἀκροατές τους, πού ἦσαν οἱ ἴδιοι περίπου ποὺ εἶχαν σταυρώσει τὸν Χριστό, “κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ” καί συγκλονίζονται ἐσωτερικά. Κατανοοῦν τό ἱστορικό λάθος καί ἀρχίζουν τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Τρεῖς χιλιάδες ἀρχικά, πολλοί περισσότεροι στή συνέχεια, ξεκίνησαν νά ζοῦν καινούρια ζωή, σέ ἕνα νέο κόσμο, τὸν ὁποῖο φωτίζει πιά τὸ ἱλαρὸ καὶ ζωογόνο ἀναστάσιμο Φῶς. Ἐφεξῆς “Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα” (Β΄ Κορ. 5, 17). Δηλαδή, καθένας, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστό, εἶναι νέο δημιούργημα. Ἡ ἀρχαία κατάσταση, πού δημιούργησε καί συντηροῦσε ἡ ἁμαρτία, ἀνήκει πλέον στό παρελθόν. Τώρα, ὅλα ἔχουν γίνει καινούρια. Αὐτῆς τῆς ἀνακαίνισης γινόμαστε μέτοχοι, ἐφόσον βέβαια τό ἀποφασίσουμε.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί
Ἡ Ἱστορία εἶναι ἐκείνη πού μᾶς πληροφορεῖ γιά τήν μεγάλη ἀλλαγή πού ἀκολούθησε τήν Ἀνάσταση. Οἱ πρώην δειλοί καί κρυμμένοι γίνονται μαχητές καί ἥρωες. Ἐκεῖνοι πού ἔτρεμαν ἐνώπιον ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ἤδη τούς ἀντιμετωπίζουν μέ θάρρος καί γενναιότητα. Αὐτοί πού λιποθυμοῦσαν καί μόνο στή θέα τοῦ αἵματος, ἤδη ποτίζουν τή γῆ μέ τό δικό τους αἷμα. Πῶς νά ἐξηγηθεῖ αὐτό παρά μόνον ὡς ἀπόρροια τῆς πίστεως στήν Ἀνάσταση. Τούς Μάρτυρες τῆς ἐποχῆς τῆς εἰδωλολατρείας, ἀκολουθοῦν ἀμέσως οἱ Ὁμολογητές τῆς περιόδου τῶν αἱρέσεων. Ἕπονται οἱ Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, τούς ὁποίους ὅλους τιμᾷ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀκολουθοῦμε ὅλοι ἐμεῖς μία πορεία μέσα στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, μιμούμενοι τούς Ἁγίους μας. Μέ αὐτήν τήν παρακαταθήκη, ἄς πορευθοῦμε μέ αἰσιοδοξία, εἰρήνη καί περισσή ἀγάπη, πλημμυρισμένοι ἀπό τό ἀνέσπερο Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Χωρίς τήν Ἀνάσταση τίποτε δέν ἔχει ἀξία, κανένας λόγος, καμιά δραστηριότητα, καμιά προσπάθεια. Τό τονίζει αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄Κορ. 15, 14).
Χριστός Ἀνέστη!
Μετά πασχαλίων πατρικῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+Ὁ Νικαίας Ἀλέξιος