Τολμώ να διηγηθώ την εμπειρία μας με σκοπό να αφυπνιστούν και άλλα ζευγάρια, που τυχόν αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που βιώσαμε εμείς.
Είμαι 46 ετών. Πριν είκοσι χρόνια παντρευτήκαμε με τον σύζυγό μου και πραγματικά είχαμε όλες τις προϋποθέσεις ώστε αυτός ο γάμος να είναι επιτυχής. Υπήρχαν βαθιά συναισθήματα αγάπης, σεβασμού, εκτίμησης.
Έτσι περάσαμε δεκαπέντε χρόνια ανέφελου βίου, του οποίου η ωραία εικόνα συμπληρώθηκε με τα δύο παιδιά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περάσαμε και δύσκολες καταστάσεις. Κάποιες ίσως αρκετά δύσκολες!
Όμως, νιώθοντας ό ένας τον άλλο όλα, όσα προανέφερα, τα αντιμετωπίζαμε και προχωρούσαμε στην κοινή μας ζωή. Η προσωπική μας περιπέτεια ξεκίνησε αφού συμπληρώσαμε δεκαπέντε χρόνια γάμου. Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω την εικόνα της ζωής μας την τελευταία πενταετία, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί αυτές θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλίο, πράγμα φυσικά ανέφικτο.
Η καθημερινότητα και η ρουτίνα αυτής – η οποία όμως ήταν γλυκιά γιατί συνοδευόταν από ότι καλό περιείχε αυτή η σχέση – άλλαζε δραματικά και άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Τα στοιχεία που την χαρακτήριζαν πλέον, ήταν γκρίνια, θυμός, ψυχική κούραση, απομάκρυνση, απογοήτευση και απελπισία.
Στην αρχή -εγώ προσωπικά- προσπάθησα να δω την όλη κατάσταση σαν μία φυσιολογική «κρίση» μετά από τόσα χρόνια γάμου, σαν κάτι που θα περνούσε ξαφνικά, όπως ακριβώς ήρθε.
Το αποτέλεσμα;
Μετά από πρωτόγνωρες για εμάς καταστάσεις, μέσα από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές περιστατικά και διαλόγους, που μόνο πόνο και απανωτά χτυπήματα έφερναν στα θεμέλια του γάμου μας, αποφασίσαμε να δώσουμε ένα τέλος στη σχέση, με σκοπό να προστατέψουμε τα παιδιά μας από περαιτέρω επώδυνες καταστάσεις για τον ψυχισμό τους.
Τα παιδιά και η ηρεμία αυτών ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο συμφωνούσαμε εκείνη την περίοδο! Περάσαμε σε διάσταση και με δεδομένο ότι δεν υπήρξαν τρίτα πρόσωπα ή άλλου είδους «σκληρές» καταστάσεις όπως βία, πάσης φύσεως εθισμοί κλπ., καταλήξαμε στο βολικό και εύπεπτο συμπέρασμα της φθοράς της σχέσης με το πέρασμα των χρόνων και ότι ήταν ένας κύκλος ζωής που έμελλε να κλείσει κλπ. κλπ. κλπ.
Τον πρώτο καιρό της διάστασης -και μιλάω αυστηρά προσωπικά- είδα τη ζωή μου να αλλάζει ριζικά από τη μία στιγμή στην άλλη. Κατέρρεαν βασικοί πυλώνες της ζωής μου που αφορούσαν πρόσωπα, σταθερές σχέσεις, φιλίες, αξίες. Κυριολεκτικά είδα να κλονίζεται εκ θεμελίων η ύπαρξη μου ολόκληρη, ψυχή τε και σώματι.
Τα συναισθήματα πόνος, θυμός, οργή, απογοήτευση, πίκρα και άσχημες σκέψεις δεν άργησαν να με οδηγήσουν σε απελπισία, κατάθλιψη, δυστυχία. Και φυσικά μόνη συντροφιά και σκέψη πλέον ένα θεόρατο «γιατί».
Ώσπου ήρθε η ώρα να βρούμε την απάντηση σε αυτό το «γιατί». Μία απάντηση την οποία δεν επέτρεπε να δούμε η τεράστια πίστη στο «εγώ» μας και η τραγική αλαζονεία μας. Μία απάντηση που άνοιξε τα μάτια της ψυχής μας και μας έκανε να καταλάβουμε ότι όλα όσα βιώναμε ήταν ένα κομμάτι ενός σχεδίου του Μεγαλοδύναμου, για να επανέλθουμε στο δρόμο Του.
Κι αυτό γιατί είχαμε παρεκκλίνει αυτού. Γιατί, ανέκαθεν, θεωρούσαμε και επαναπαυόμασταν ότι είμαστε πιστοί, αφού αποδεχόμαστε την ύπαρξή Του. Ποτέ όμως δεν νοιώσαμε την ανάγκη να προσπαθήσουμε, έστω και λίγο, να Του δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα μας πρόσφερε.
Η εκκλησία δεν υπήρχε στη ζωή μας…Μία με δύο φορές το χρόνο κι αυτές κατ’ ανάγκη και περισσότερο εθιμοτυπικά. Για Κυριακάτικο εκκλησιασμό, ούτε καν συζήτηση. Νηστεία μόνο τη Μ. Εβδομάδα και όσον αφορά την προσευχή περιττή! Αφού ο Θεός πάντα μας αγαπά και μας προστατεύει, μόνο και μόνο επειδή Του κάνουμε την τιμή να Τον αποδεχόμαστε!
Το καντήλι, που τον πρώτο καιρό έκαιγε στο σπίτι μας, έπαψε να είναι αναμμένο, γιατί όσο να’ ναι, ήταν μια πρόσθετη μέριμνα, την οποία δεν υπήρχε λόγος να την έχουμε μέσα στο βαρύ καθημερινό μας πρόγραμμα. Άλλωστε η Παναγία γνωρίζει το έργο της. Εκείνη ξέρει και φροντίζει για όλα χωρίς τις υποδείξεις τις δικές μας!
Δεν ξέραμε όμως ότι ταυτόχρονα εργαζόταν και ο πονηρός με μεγάλη επιτυχία βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος μέσα από αυτήν την πνευματική χαλαρότητά μας. Και πραγματικά, κατάφερε να υφάνει έναν ιστό γύρω μας σιγά-σιγά, καθημερινά και χωρίς φυσικά να το αντιλαμβανόμαστε, γιατί ο μόνος σύμβουλός μας ήταν ό εγωισμός μας και η πίστη στο θέλημά μας.
Ευτυχώς όμως, το σχέδιο του Θεού ήταν άλλο! Το μεγαλείο της αγάπης Του το βιώσαμε -όσο παράδοξο και αν φαίνεται- κατά την περίοδο της τριετούς διάστασης με τον σύζυγό μου. Προνόησε ο Κύριος κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έρθουμε σε επαφή και να γνωρίσουμε κάποιους ανθρώπους -ρασοφόρους και μη- άρρηκτα συνδεδεμένους με την πίστη μας και την Εκκλησία. Με κάποιους δε ήρθαμε τόσο κοντά, που πλέον τους θεωρούμε «πνευματικούς» πατέρες, αδερφούς και φίλους.
Μέσα από αυτούς τους ανθρώπους με τις νουθεσίες τους και τα γεμάτα αγάπη λόγια τους, αλλά κυρίως με τις προσευχές τους υπέρ ημών, αρχίσαμε να βιώνουμε κάτι το πραγματικά θαυμαστό.
Ήρθαμε ξανά κοντά στον Θεό και στην Εκκλησία. Γνωρίσαμε τη δύναμη της προσευχής και των Ιερών Μυστηρίων, της Θείας Κοινωνίας και της Εξομολόγησης. Της εξομολόγησης της βαθιάς και ουσιαστικής, που καθαρίζει τους ρύπους της ψυχής και απαλύνει τις αιχμές των παθών.
Μέχρι όμως να καταλάβω και να το βιώσω αυτό, ταλαιπωρήθηκα πολύ. Ακολούθησα κι εγώ αφελώς την κοσμική πεπατημένη, που έχει δυστυχώς γίνει μόδα στους σύγχρονους καιρούς μας. Απευθύνθηκα στους λεγόμενους και ψευδώς υποσχόμενους «ειδικούς»…Πήγα, όπως τόσος κόσμος δυστυχώς, σε ψυχολόγους…
Ξέρετε, εκεί που ο συνήθως απελπισμένος και πεφορτισμένος άνθρωπος της εποχής πάει, τάχα να απαλλαγεί από το ψυχικό του βάρος. Σχεδόν πάντα εκθέτει το πολύτιμον της ψυχής του σε απρόσωπες επαφές και συνεδρίες και ματώνει σκαλίζοντας με το ψυχρό «νυστέρι» του ειδικού τα μύχια της ύπαρξής του. Καταφεύγει παραζαλισμένος σε ιατρεία και γραφεία και επιτρέπει να εισβάλλουν με ενοχικό και «αρρωστημένα διεισδυτικό» τρόπο στο όποιο παρελθόν του, να «σκαλίσουν» τις όποιες αναμνήσεις του, πολλές φορές δύσκολες και οδυνηρές, με αποτέλεσμα να διαλύεται ακόμη περισσότερο ψυχικά.
Όταν το μόνο που έχει ανάγκη, αλλά δυστυχώς δεν το συνειδητοποιεί, είναι ο θεραπευτικός, μειλίχιος λόγος του Πνευματικού-Εξομολόγου και κυρίως το βάλσαμο που ρουφάει ο άνθρωπος από την ιερή ευχή στην εξαγόρευση και των πιο απόκρυφων λογισμών του…Και στο τέλος, μετά από αμφίβολες ερμηνείες και αβέβαια επιστημονικά συμπεράσματα και όρους, καταλήγει σε επίπονες «ψυχοθεραπείες», τις περισσότερες φορές με παράλληλη χρήση διαφόρων φαρμακευτικών σκευασμάτων.
Κι έτσι, μέσα από μία πραγματική οδυνηρή και άδικη διαδικασία, φτάνει σε κάποια συμπεράσματα όσον αφορά στα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτήν την ψυχική εξαθλίωση. Επειδή όμως η όλη προσέγγιση γίνεται με λανθασμένο τρόπο και χωρίς κανένα πνευματικό υπόβαθρο, ο σύγχρονος άνθρωπος παρασύρεται σε λύσεις όπως η παραπάνω και δεν απευθύνεται, ο δυστυχής, στον έναν και μοναδικό θεραπευτή, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Οφείλω σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι η μεγαλύτερη και η τελειότερη κατάθεση ψυχής και κατά συνέπεια η ίαση των όποιων πληγών και ελαττωμάτων της, είναι αυτή που γίνεται στο Ιερό Μυστήριο της εξομολόγησης κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού μας. Η λεγόμενη «Θεία ψυχανάλυση».
Αυτή που μας οδηγεί σε σωστά μονοπάτια υγιούς αυτομεμψίας και όχι σε σύνδρομα ενοχής, αναγνώρισης των αδυναμιών, λαθών και παθών και όχι σε τεχνητές πρακτικές ενίσχυσης του «εγώ». Αυτή που οδηγεί σε μία λυτρωτική, εσωτερική κάθαρση και κατά συνέπεια σε γαλήνη και ηρεμία του σώματος, πνεύματος και ψυχής.
Και αυτή είναι η ουσιαστική γνωριμία μας με τον Θεό και η επιστροφή στο δρόμο Του. Αρκεί να το θέλουμε. Και να το ζητήσουμε από Τον ίδιο. Τίποτε άλλο! Αυτό έπραξα και ελευθερώθηκα!!!
Επίσης, ο Κύριος μας έδειξε το έλεός Του και με έναν άλλο συγκλονιστικό τρόπο κατά την τριετία της εν διαστάσει ζωής μας. Την περίοδο δηλαδή που ο πονηρός θα μπορούσε ελεύθερα πλέον να ολοκληρώσει το ολέθριο σχέδιό του με την εμφάνιση άλλων ανθρώπων στην πορεία μας -πράγμα που μοιραία θα οδηγούσε στην τελική απομάκρυνση- εμείς δεν πάψαμε, έστω και ως «εν διαστάσει» ζευγάρι, να λειτουργούμε ως οικογένεια.
Έτσι, μέσω αυτής της Θείας διαδικασίας και παρέμβασης, κάτω από ένα άλλο πρίσμα πλέον και όχι με γνώμονα την αλαζονεία μας, κάναμε την αυτοκριτική μας, πατήσαμε τον εγωισμό μας και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την κοινή πορεία μας μέσα στα πλαίσιο του πολύ καλού μας γάμου.
Με μια μεγάλη διαφορά όμως! Την αναγκαιότητα της ύπαρξης του Θεού στη ζωή μας -μέσα βέβαια από τη δική μας προσπάθεια και θέληση- και της μοναδικής Αλήθειας σε αυτό το πέρασμά μας από τη ζωή που Εκείνος μας έδωσε. Της παντοδυναμίας Του, της τεράστιας αγάπης Του για εμάς και της δικής μας μηδαμινότητας μπροστά στο θέλημά Του.
Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε και βιώνουμε πάλι γαλήνη και ηρεμία στο σπίτι μας, χωρίς να μας βασανίζουν περιστατικά ή καταστάσεις του παρελθόντος και να δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας. Αντιθέτως, επανήλθε στη ζωή μας το συναίσθημα της αγάπης, της κατανόησης, της διαλλακτικότητας, της συντροφικότητας. Και όλη αυτή η ψυχική ανάταση βέβαια -που προέρχεται από αυτόν τον πραγματικά μικρό πνευματικό αγώνα που δίνουμε- μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τις όποιες δυσκολίες και προβλήματα που προκύπτουν με σύνεση, ψυχραιμία και κυρίως με μία έντονη επιθυμία ευχαριστίας προς το πρόσωπό Του.
Έτσι μπορούμε και πάλι να ζούμε στιγμές χαράς στο σπίτι μας, μαζί με τα παιδιάς μας, τα οποία -Δόξα τω Θεώ- παρέμειναν αλώβητα ψυχολογικά από όλη αυτή την περιπέτεια. Και αυτό ίσως είναι το πιο θαυμαστό όλων!
Ας είναι λοιπόν το θέλημά Του ο μοναδικός φάρος στη ζωή μας και ας προσευχόμαστε να μας καθοδηγεί πάντα, ώστε να βρισκόμαστε πάντα κοντά Του, για να μπορούμε να είμαστε αποδέκτες του ελέους Του και της τεράστιας αγάπης Του για εμάς.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη