Πρόσεξε για λίγο την αναπνοή σου και βρες τον ρυθμό της. Στην εισπνοή λέγε από μέσα σου «Κύριε Ιησού Χριστέ». Στην εκπνοή πες «ελέησόν με». Αυτό είναι το οξυγόνο της ψυχής σου. Αν δεν αναπνέης, δεν μπορείς να είσαι ζωντανός· είσαι νεκρός. Χωρίς προσευχή, δεν μπορείς να είσαι και να λέγεσαι Ορθόδοξος χριστιανός. Αδιάκοπα αναπνέεις; Τότε και αδιαλείπτως να προσεύχεσαι, όπως μας συμβουλεύει το Άγιο Πνεύμα με το στόμα του ουρανοβάμονος Παύλου. Όπως δεν μπορείς να πης «κουράστηκα να αναπνέω», έτσι και με την προσευχή. Αν, όμως, δεν προσεύχεσαι στον Θεό, τότε μήπως, δια μέσου των λογισμών, μιλάς με το μυαλό σου; Μα τότε, κάνεις το «εγώ» σου θεό και η αυτοθέωσις οδηγεί στον διάβολο.
Άλλαξε πορεία, πριν να είναι αργά! Κάνε, σε παρακαλώ, μια δοκιμή με εισπνοή και εκπνοή για μια ώρα, με πολλή προσοχή και απόλυτη συγκέντρωσι στις πέντε λέξεις «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Η συγκέντρωσις στο Όνομα του Ιησού μέσα στον νου σου, θα αρχίση σιγά-σιγά να χαριτώνη τον εσωτερικό σου κόσμο, με αποτέλεσμα να πυρπολήται από τη θεία Χάρι και έτσι θα νοιώθης τον εαυτό σου σαν λαμπάδα αναμμένη. Τότε, μείνε ακίνητος και ζήσε τη Χάρι! Είναι για σένα μια πολύ μεγάλη πρόκλησι. Αγωνίσου, όσο εξαρτάται από σένα, να το κρατήσης.
Την κρατάς με κόπο την Ευχή; Η μήπως σαν δροσιά εαρινή; Αν ναι, καθαρίζονται όλοι οι ψυχικοί θάλαμοι και ανοίγει η καρδιά και γεμίζει και δεν χορταίνει. Κουράστηκες; Συνέχισε να τη λες ψιθυριστά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Η εμπειρία της ζωής μας βεβαιώνει πως, όταν η προφορική Ευχούλα λέγεται με πίστι και συντριβή, γίνεται πηγή θείου φωτός, ειρήνης, πραότητος, υπομονής, αγάπης και κάθε άλλης αρετής. Παντοδύναμο το Όνομα του Ιησού Χριστού και πηγή θείων Χαρίτων. Και όχι λίγες φορές, προσφέρει ανείπωτη ψυχοσωματική θεία ευφροσύνη και πολλή γλυκύτητα στο στόμα. Σε προχωρημένο στάδιο, εξέρχεται άρρητη ευωδία από το στόμα και τη μύτη, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.
Ναι, μπορεί η Ευχή, και η προφορική και η νοερά ως εσωτερική κραυγή «εξ όλης της ψυχής και καρδιάς, ισχύος και διανοίας» -ας μου επιτραπή η φράσις- να «νικήση» τον Θεό και τότε Εκείνος να προσφέρη όλο Του το έλεος και την αγάπη, πρώτα προς τον προσευχόμενο και ύστερα προς το οιοδήποτε πεσμένο πλάσμα Του.
Όλα αυτά είναι λόγια ζωής, όχι θεωρίες, βγαλμένα από τη ματωμένη πείρα του αγίου Γέροντός μου Εφραίμ! Όποιος θέλει, μπορεί να δοκιμάση!
Αν όμως η προφορική ή η νοερά Ευχούλα δεν είναι συγχρόνως και πνευματική λατρεία, εύκολα θα ξεπέση σε μηχανή χωρίς κινητήρα, σε σώμα χωρίς ψυχή, σε χάρτινο λουλούδι χωρίς την ευωδία του ουρανού.
Πρέπει, επομένως, να πιστεύουμε ότι τη στιγμή που εκλιπαρούμε τον Θεό με το Όνομά Του, είναι όλος Παρών, μπροστά μας. Το θείο Του φως είναι αυτό, που θα μας χαρίση φωτισμό και ιδιαιτέρως δύναμι καθάρσεως από τα πάθη και αυτογνωσία, για να αντικρύσουμε την παραμόρφωσι της ψυχής μας και να έλθουμε στην «οικεία κατάγνωσι» της αθλιότητάς μας.
Η πείρα μας έδειξε ότι όποιος αποφασίσει να επικαλήται το Όνομα του Ιησού Χριστού συνεχώς, κατά πρώτον θα βρεθή αντιμέτωπος με την οκνηρία και την αμέλεια. Οφείλει όμως να πολεμήση με όλες του τις δυνάμεις και, όσο περισσότερο θα επιμένη, τόσο ευκολότερα θα συνηθίζη. Γιατί εξοικειώνεται η γλώσσα με την Ευχή, και τα χείλη αποκτούν τέτοια ικανότητα στην επανάληψί της, ώστε ο προσευχόμενος, ύστερα από λίγο καιρό, να νοιώθη ότι η προσευχή αυτή έγινε ένα με την ψυχή του· μια αδιαίρετη ενότητα, όπως ο άνθρωπος με την ανάσα του. Έλαβε πλέον ως ουράνιο δώρο την αίσθησι ότι η Ευχή λέγεται μέσα από την καρδιά του!
Όλα αυτά είναι λόγια ζωής, όχι θεωρίες, βγαλμένα από τη ματωμένη πείρα του αγίου Γέροντός μου Εφραίμ! Όποιος θέλει, μπορεί να δοκιμάση! Και τότε, συν τω χρόνω, δύναται να καταστή, όπως μας βεβαιώνει και ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, λειτουργός της αδιαλείπτου προσευχής, η οποία θα χαρίση στον νου του πλήρη φωτισμό και θα διώξη μακρυά τις πονηρές και κακές σκέψεις, που ο αρχιεργάτης του κακού σπέρνει διαρκώς.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 197-199