Είναι φοβερό το γεγονός όταν η ψυχή θέλη να ζη στη νύχτα των παθών και αγαπά το σκοτάδι της αμαρτίας. «Πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως» (Ιωαν. 3, 20), βεβαιώνει ο λόγος του Θεού.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν οι αμετανόητοι αμαρτωλοί· αυτοί που δεν θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους τα πάθη, αλλά συνεχώς τα τρέφουν και τα καλλιεργούν. Σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, «ηγάπησαν…μάλλον το σκότος η το φως. ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα» (Ιωαν. 3, 19). Ζουν στην ασέληνη νύχτα της αμαρτίας και γι’ αυτούς η ημέρα έδυσε οριστικά!
Μόνο μία ελπίδα υπάρχει για ν’ ανατείλη και πάλι ο ήλιος της σωτηρίας: η μετάνοια! Τότε….«η νυξ ως ημέρα φωτισθήσεται» (ψαλμ. 138, 2) κι Εκείνος που είπε «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάν. 11, 25), θα σκύψη σπλαχνικά στο πλάσμα Του, θα το αναστήση με το θεϊκό Του πρόσταγμα, θα το λυτρώση με την ιερά Εξομολόγησι, και με το φως της σωτηρίας θα διαλύση το σκοτάδι της αμαρτίας.
Όπως συνέβη στον απόστολο Παύλο: το σκοτάδι στο οποίο βυθίστηκαν προσωρινά τα σωματικά του μάτια, στο δρόμο προς τη Δαμασκό, ο Θεός το μετέβαλε σε φωτοχυσία, αφού έτσι άνοιξαν τα πνευματικά του μάτια στο εκτυφλωτικό φως της πίστεως (Πραξ. 9, 3-8).
Η ζωή κοντά στον Χριστό είναι γεμάτη φως. Διότι, τα Μυστήρια στα οποία συμμετέχουμε, είναι φως· ο νους του ανθρώπου, όταν είναι καθαρός, είναι φως
Η ζωή κοντά στον Χριστό είναι γεμάτη φως. Διότι, τα Μυστήρια στα οποία συμμετέχουμε, είναι φως· ο νους του ανθρώπου, όταν είναι καθαρός, είναι φως· κάθε αρετή, την οποία εργαζόμαστε με συνέπεια και με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, είναι φως· η αληθινή προσευχή, που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας, ανέρχεται στους ουρανούς σαν δέσμη φωτός· αγιασμένοι άνθρωποι κατά την ώρα της προσευχής και καταξιωμένοι λειτουργοί του Υψίστου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας λούζονται από φως, όπως ο άγιος Νεκτάριος, που λειτουργούσε μέσα στη φωτοπλημμύρα της Παρουσίας του Αγίου Θεού.
Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι χριστιανοί είμαστε πολύ πτωχοί και σκοτισμένοι. Ενώ δια του αγίου Βαπτίσματος και Χρίσματος παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό, «το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», έπειτα παραθεωρούμε τη δυνατότητα που μας χαρίζει για να μεταμορφωθούμε και τρέχουμε σαν ανόητοι στα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Προσπερνούμε κάθε σωτήριο γεγονός της ζωής του Χριστού, ακόμη και τη Σταυρική Του Θυσία, και αδιαφορούμε για τη Χάρι, με την οποία αυτό μπορεί να τροφοδοτήση την ψυχή μας, γιατί δεν θέλουμε να θιχθή το «εγώ» μας και να χάσουμε τις ανέσεις μας.
Ας προσέξουμε! Αν δεν συσταυρωθούμε με τον Χριστό, δεν θα δούμε ποτέ την ανάστασι, το φως, τη δόξα και τη σωτηρία της ψυχής μας!
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 271-273