Συχνά διαπιστώνουμε ότι η πίστις πολλών χριστιανών δεν είναι δυνατή και απόλυτη, παρ’ όλο τον πνευματικό αγώνα που μπορεί να κάνουν. Κι αυτό, επειδή δεν έχουν αληθινή μετάνοια, ακριβή Εξομολόγησι, υπακοή στο θέλημα του Θεού και συνέπεια στην τήρησι των ευαγγελικών εντολών. Δεν διψούν για τον λόγο του Θεού· δεν λαχταρούν την αληθινή προσευχή· δεν τρέχουν πίσω από την αγάπη Του και, πολύ περισσότερο, πίσω από τον Σταυρό Του. Αγαπούν την ανάστασι, αλλά όχι και τη σταύρωσι, παρ’ όλο που ο Ίδιος ο Κύριος προειδοποιεί: «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυτόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8, 34). Ενώ η ψυχή τους στενάζει για τον Χριστό, τον Σωτήρα της, η φιλαυτία τους τους παρασύρει στα ξυλοκέρατα της αμαρτίας.
Όσο, λοιπόν, κι αν λες ότι είσαι στον δρόμο του Θεού, χωρίς την απόλυτη και αληθινή πίστι στον Χριστό εύκολα θα σε τραυματίση ο διάβολος και θα σου θολώση τον νου. Και τότε, πως είσαι σίγουρος σε ποιο δρόμο βαδίζεις, του Θεού ή του διαβόλου;
Δύο είναι οι δρόμοι της ζωής: ο δρόμος του Θεού και ο δρόμος των παθών. Εσύ αποφασίζεις! Δικός σου ο ανήφορος, δικός σου και ο κατήφορος. Δεν σου φταίει ούτε ο καιρός ούτε η εποχή μας, που όντως είναι δύσκολη, ούτε οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου ούτε πολύ περισσότερο ο Θεός, που «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α’ Τιμ. 2, 4). Δική σου είναι η ευθύνη!
Αν ενδυθής με την απόλυτη πίστι ότι ο Θεός σε αγαπά τόσο πολύ, αφού δέχθηκε να γίνη άνθρωπος – ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός – μόνο για σένα, και μάλιστα έφθασε από αγάπη μέχρι τη Σταυρική Θυσία, τότε, βλέποντας την καλή διάθεσι της ψυχής σου για απόλυτη εμπιστοσύνη στο Πρόσωπό Του, ο Κύριος θα σε στηρίξη και θα σε φωτίση για τα επόμενα βήματα της σωτηρίας σου.
Επομένως, κάθε βήμα και εμπιστοσύνη· κάθε βήμα και ταπείνωσις· κάθε βήμα και ελπίδα. Γιατί η αληθινή και απόλυτη πίστις έχει μέσα της και εμπιστοσύνη στον Θεό και ταπείνωσι και ελπίδα σωτηρίας
Εφ’ όσον, όμως, συνειδητά δεν επιλέγεις «τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. 13, 12) και τον «θώρακα (της) πίστεως» (Α’ Θεσ. 5, 8), επόμενο είναι να αφήνης ακάλυπτο τον εαυτό σου από τη Χάρι του Θεού. Ούτε οι γνώσεις ούτε τα πλούτη ούτε το υψηλό όνομα ούτε η δύναμίς σου μπορούν να στηρίξουν την ψυχή σου. Αυτά από μόνα τους, απλώς θρέφουν τον εγωισμό και την υπερηφάνεια σου και σε γεμίζουν ενοχές, άγχος, αϋπνίες και μελαγχολία.
Επομένως, κάθε βήμα και εμπιστοσύνη· κάθε βήμα και ταπείνωσις· κάθε βήμα και ελπίδα. Γιατί η αληθινή και απόλυτη πίστις έχει μέσα της και εμπιστοσύνη στον Θεό και ταπείνωσι και ελπίδα σωτηρίας.
Σε όποιον, πάλι, κατά Χάριν δωρίζεται η ταπείνωσις, είναι αδύνατο να μην έχη και την απόλυτη πίστι και υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αλλά και την αληθινή αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον, ακόμη και προς τον εχθρό. Διότι όλες οι αρετές είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία. Άρα, χωρίς την αληθινή και από βάθους καρδίας πίστι, δεν υπάρχει ταπείνωσις. Ταπεινοσχημία και ταπεινολογία ναι· όχι όμως ταπείνωσις, όπως τη βεβαιώνει ο Χριστός στον πρώτο μακαρισμό: «Μακάριοι οι πτωχοι τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 3).
Η ταπείνωσις οδηγεί στην πίστι, η πίστις στην αγάπη και «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον, ότι ο φόβος κόλασιν έχει» (Α’ Ιωαν. 4, 18). Μέτρο, λοιπόν, της ταπεινώσεως, εκτός των άλλων, είναι και ότι ο χριστιανός δεν φοβάται. Έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην Πρόνοια του Θεού, που νοιάζεται γι’ αυτόν, που τον φροντίζει, που τον προστατεύει επιμελώς και που στο τέλος τον σώζει και τον αγιάζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 128-130