Είτε άγαμοι είτε έγγαμοι είμαστε, η δυνατότητα της αγιότητος, δηλαδή το να χωριστούμε από την αμαρτία και να πολεμήσουμε το τριπλό κακό, είναι στο δικό μας χέρι. Διότι «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν» (Λουκ. 17, 21) και, αν θέλουμε, μπορούμε απ’ αυτή τη στιγμή να τη ζήσουμε.
Τότε, θα βασιλεύση μέσα μας η χαρά. Μια χαρά, όχι σαν αυτή των αισθήσεων. Γιατί οι αισθήσεις μας έχουν μέσα τους κάτι από το προπατορικό αμάρτημα και είναι, είτε πολύ είτε λίγο, σκοτισμένες. Γι’ αυτό και όποια χαρά του κόσμου τούτου πληροφορηθούν, τη μεταδίδουν στην ψυχή όπως ακριβώς αυτές την αισθάνονται, δηλαδή ψεύτικα και επιφανειακά.
Αληθινή χαρά είναι η αίσθησις της Βασιλείας των ουρανών, την οποία όμως ο άνθρωπος ζει και πληροφορείται από τώρα, δια της νοεράς αισθήσεως της ψυχής. Όταν η ψυχή αισθανθή αυτή την άνωθεν Βασιλεία δια της νοεράς αισθήσεως, τότε θα πληροφορήση και το σώμα και τις αισθήσεις. Άλλο είναι να πληφορορήται η ψυχή τη χαρά δια των αισθήσεων, και άλλο να πληροφορούνται οι αισθήσεις και το σώμα από την ψυχή για τη χαρά του ουρανού. Το ένα διαφέρει από το άλλο, όσο διαφέρει ο ουρανός από τη γη!
Είναι αδιανόητο να εξομολογούμαστε, και μάλιστα τακτικά, και να μη βιώνουμε μέσα μας τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Είναι κρίμα!
Βέβαια, ως άνθρωποι αμαρτάνουμε συνεχώς. Όταν όμως αληθινά μετανοούμε, τότε συγχωρούμαστε και μάλιστα βιώνουμε την άφεσι των αμαρτιών σαν ξελάφρωμα, νοιώθουμε σαν να «πετάμε». Έτσι έρχεται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος και σκηνώνει μέσα μας και μας αναγεννά.
Ακόμα και εμπαθείς ψυχές, με φοβερά βεβαρημένο παρελθόν, μπορούν να έλθουν σε κατάστασι απαθείας! Τότε, τίποτε δεν προκαλεί ανάμνησι του παρελθόντος, τίποτε δεν ανακατεύει τον βυθό της λίμνης του υποσυνείδητου ούτε και αυτός ο διάβολος, που θέλει να βγάλη στην επιφάνεια ότι περιέχει ο πυθμένας. Γι’ αυτό και ο αναγεννημένος άνθρωπος δεν φοβάται το παρελθόν.
Αυτό όμως δεν γίνεται με μια ξερή και τυπική Εξομολόγησι, όπως είναι η απλή απαρίθμησις αμαρτημάτων, χωρίς συναίσθησι και πόνο ψυχής, στην οποία καταφεύγουμε μόνο και μόνο για να ακούσουμε από τον Πνευματικό λόγια παρηγορητικά, που θ’ αναπαύσουν το «εγώ» μας. Πρώτα θα νοιώση η ψυχή μας την άφεσι και έπειτα θα πλημμυρίσουμε από τη θεία Χάρι. Αν δεν συμβαίνει αυτό, ας επανεξετάσουμε ο καθένας μας πόσο αληθινή ήταν η μετάνοιά μας. Είναι αδιανόητο να εξομολογούμαστε, και μάλιστα τακτικά, και να μη βιώνουμε μέσα μας τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Είναι κρίμα!
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νύξ νυκτί αναγγελεί γνώσιν», πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Πειραιάς 2017, σελ. 253-254